Herinneringen aan Stanley Brown
door Orlando Meulens
Stanley Brown heb ik op verschillende manieren leren kennen. Allereerst als leerling aan de lagere school ‘St Joris College’ te Santa Maria waar Stanley als onderwijzer was begonnen. Ik stond daar op de speelplaats met rooie oortjes te luisteren naar de verhalen van de kinderen uit zijn klas (klas 3).
Ze vertelden dat als klasgenootjes ruzie hadden gemaakt op de speelplaats, Stanley hen voor de klas hun onenigheden liet uitvechten en dan pas aan de les begon. Later, als 11 jarige, stond ik met grote verbazing te kijken naar het nieuws over de opstand die bij Wescar ontstond en in Punda eindigde.
Stanley stond een paar maanden daarna in een blouse met korte mouwen en een spijkerbroek, als eilandsraadslid, zijn betoog te houden. Voor mij als kind van 11 een gewaarwording dat niet alleen heren in pak het voor het zeggen hadden, maar dat ook de gewone man zijn stem kon laten horen in de politiek.
Jaren later, tijdens mijn puberteit, toen ik bewust werd van de zwarte bewustzijnsbeweging, ben ik mij gaan verdiepen in de rol van Stanley Brown en Papa Godett in de Curaçaose samenleving. Hetgeen ook één van mijn afstudeerprojecten werd aan de school voor de Journalistiek in Utrecht. Hiervoor heb ik Stanley op een dag 8 uur lang zitten uithoren. Hij vertelde mij over de opstand van 30 mei 1969. Wie er allemaal bij betrokken waren en door wie de arbeiders uitgebuit werden (o.a. de eigenaren van de pakus, [winkels]), totdat het tot een opstand kwam.
Ik kwam er toen ook achter dat Stanley kind was van een zwarte vader en een witte moeder. Iets wat mij verbaasde daar ik toen nog dacht dat Stanley vanwege zijn lichte huidskleur tot de witte Curaçaoënaars behoorde. Zijn strijd voor de onderdrukte zwarte man werd mij toen echt duidelijk. Een vergelijking die ik later trok met Bob Marley. Ook kind van gemengde ouders.
Wat mij vele jaren later ook verbaasde was het feit dat Stanley een beweging begon om van Curacao een provincie van Nederland te maken (C-93). Maar ík begreep uiteindelijk dat zijn persoonlijke strijd bedoeld was tegen armoede en niet eentje alleen om de idealen.
Veel van zijn zwarte broeders uit de strijd sneuvelden in het proces. Ze omarmden de koloniale cultuur en werden roomser dan de paus. Hun strijd werd er één van materieel gewin. Stanley Brown echter hield zich vast aan zijn principes. Hij was zonder twijfel een intellectueel die echt voor de onderdrukten onder het volk opkwam. Zonder enige schaamte. Naar mijn mening zou Stanley, nu hij overleden is, de status moeten krijgen van een held en verzetsstrijder die zijn hele leven heeft gewijd aan het opkomen voor onderdrukten. Ook al kostte het hem prestige en status. Stanley sosega na pas!
RSS
Facebook
Twitter
Een mooi en eerlijk verhaal. Een mooi startsein ook voor een boek of een documentaire over het werk van deze held. Het eiland zou er, geheel in lijn van Stanley zelf, baat bij hebben.