blog | werkgroep caraïbische letteren

Henry Habibe – X

(Fo’i kolekshon Aurora)
Pariba, lew na distansha,
lusnan ta selebrá nan karnaval,
pabòw, lamán ta kanta zojando,
na laria, tur strea ta kabishá.
Bo boka ta habri manera un
rosa inosente den mi mannan,
bo sunchi ta baha manera bruha
di maribomba den mi entraña.
Biento ta lanta den mi kurasón
i jena su bela, rondó-rondó.
Mi dédenan ta kibra nan kadena
i ta gatia mané haraña di kandela.
Ma morto a gara bo kurasón,
bo alma a bolbe sera su kurá,
i meskós ku kabés di morokói,
mi kabés a krem i somentá…
X
Aan de oostkant, heel ver weg,
vieren de lichten hun Carnavalsfeest,
aan de westkant zingt al wiegend de zee,
boven ons knikkebollen alle sterren.
Je mond bloeit op,
onschuldige roos in mijn hand,
je kus behekst mij diep van binnen,
de duizeling na een wespesteek.
De wind steekt op in mijn hart
en bolt de zeilen op, bolrond.
Mijn vingers verbreken hun boeien
en kruipen als vuurspinnen rond.
Maar de dood klauwde zijn weg naar je hart,
je ziel heeft zijn hof weer gesloten,
en gelijk een schildpad zijn kop,
trok ik mijn hoofd in en verdween…

[Vertaling: Igma van Putte-de Windt]

[uit Anton Claessen, De navelstreng van mijn taal.]

1 comment to “Henry Habibe – X”

Your comment please...

  • RSS
  • Facebook
  • Twitter