Henna Spalburg: “Mijn hobby werd een succes”
door Rosita Leeflang
Een vrolijke Surinaamse die zichzelf opfleurt met bloemen achter het rechteroor, en met een stapel boeken in de handen. Dat is de eerste indruk van Henna Spalburg (65), auteur van meer dan zestien boekwerken. Tussen de stapel boeken is er één die onmiddellijk opvalt. Herinneringen aan mijn Vaderland is het vierde deel uit een serie die in totaal 1916 bladzijden bevat. Wie in het boek bladert, valt al gelijk de vele foto’s op. Historische foto’s, maar ook recente. “Ik hou van foto’s en de meeste heb ik dan ook zelf gemaakt.” [incorrect; de meeste foto’s zijn oude archieffoto’sd – red. CU} Herinneringen aan mijn Vaderland kwam uit in 2010 [althans deel 4, het 1e deel verscheen in 2004 – red. CU]. Haar meest recente boek kwam dit jaar uit. Een retour Paramaribo is eveneens {? – red. CU] het derde deel uit een trilogie reisverhalen.
Spalburg lacht hartelijk wanneer ze begint te vertellen over hoe ze zo van schrijven is gaan houden. Met haar achtergrond als directie-secretaresse heeft zij zowel in Suriname als Nederland gewerkt. Als meisje van zestien vertrok zij voor het eerst naar Nederland om er studeren. Na acht jaar kwam ze terug en werkte gedurende tien jaar als secretaresse voor de directeur van Onderwijs, om in 1979 naar Nederland terug te keren met haar kinderen. “Er zijn geen toevalligheden. Als je voor iets bestemd bent, gaat het je overkomen”, meent de auteur. Op een dag kreeg zij van haar moeder een cassetteband met een interview waar haar moeder ook bij aanwezig was geweest.
Dat gesprek ging tussen verschillende ouderen die zaten te vertellen over vroeger. “Ik vond het zo geweldig dat ik het interview tot de komma heb uitgewerkt en het toen heb onderverdeeld in hoofdstukken. Ik kwam tot de ontdekking dat er veel straatfiguren waren die niet bekend zijn bij de jongeren, maar waarover de oudjes honderduit aan het vertellen waren. Zij spraken over hun jonge jaren met zaken als blokmouth (een zeepsoort [dit is incorrect, het is een soort hard koekje van pinda’s en suiker – red. CU]) en lik’tongo (snoep).” Spalburg plaatste alle onderwerpen in hoofdstukken en zonder dat zij het wist kwam haar eerste pennenvrucht tot stand. “Ik vond het leuk en ging op zoek naar nog meer informatie. Dat was elf jaar geleden.” En daarmee was Herinneringen aan mijn Vaderland geboren. Er was echter zoveel informatie dat zij er twee delen van maakte [incorrect; dit moet zijn: 4 delen].
De belangstelling voor de boeken bleek enorm groot, want Spalburg moest steeds laten herdrukken. “Mijn hobby werd een succes. De kick voor mij is om mensen dingen te ontlokken en deze op papier te zetten. Wat in deze boeken staat, is nergens anders te lezen, want ze zijn zo uit het leven van mensen gegrepen.” De serie geeft een overzicht van het van sociaal-culturele leven in Suriname vanaf 1900. Met trots zegt Spalburg dat al haar werken in eigen beheer worden uitgegeven. “Zelfs de lay-out van kaft tot kaft komt van mijn hand.”
Ook haar overige werken worden gevoed door levensverhalen van mensen. Zoals Een retour Paramaribo, dat vol zit van eigen verhalen over dingen die zij heeft meegemaakt tijdens het reizen naar Suriname en omgekeerd. Andere pennenvruchten van Spalburg zijn Die andere man, Die andere vrouw, Virginia, en De droom. “Alle boeken zorgen voor herkenning. Iedereen herkent wel iets van zichzelf”, meent ze.
Nu is zij voor een maand vakantie in haar geboorteland. Spalburg is lid van de Schrijversgroep ‘77, maar zegt dat er nog geen voorbereidingen zijn getroffen opdat zij een presentatie verzorgt over haar jongste boekwerken.
Het lezerspubliek, en vooral dat deel dat interesse heeft in de geschiedenis van Suriname, zal zeker aan zijn trekken komen bij een eventuele presentatie. Want naast feiten gebruikt Spalburg ook humor om haar verhaal over te brengen. Wie de boeken van Spalburg wil betrekken, zal dat via haar website www.suriparbo1900.nl moeten doen, omdat de boeken niet in de boekhandel te krijgen zijn.
[uit de Ware Tijd, 20/04/2011]
RSS
Facebook
Twitter
