Hariandi Todirijo – De Javaanse SEAL uit Suriname
Ja, ik kleed mij netjes en draag graag bretels ja.
Ja, ik rook mijn kretèk graag met een pijp.
Thee kan ik de hele dag door gebruiken, wanneer ik niet bandolaneer
En die Britse architectuur mag ik ook heel graag, vooral de gotische ja.
Maar nu praatte ik over die Britse vocalist. Ja.
Ja, eigenlijk over zijn gezicht; die scarring.
Ja, eigenlijk meer over die scarring.
Over die scarring die visueel zo inslaat op de imagination.
De macht van de bias tegenover de onmacht van eergevoel.
Of … die nuchtere Hollandse benadering, zonder vooroordelen.
Aan jou wilde ik zo graag vragen of ik jouw gezicht even mocht kneden.
Als kunstenaar die goed kan schilderen en boetseren.
Als journalist die onpartijdig schrijft.
Als fotograaf die een nieuw moment van jouw gezicht,
wil vastleggen in een fotoboek; een tempel met visuele kracht.
Omdat ik mij zeer geroepen voelde om iets te doen aan … hoe ze over jou
praten.
Sinds eeuwen.
Adu! Het verhaal gaat dat ze precies wisten wat ze deden.
Met jouw brein, met jouw mind.
Met dat beetje trots en geloof dat je nog over had, verscholen in jouw
filsafat van eigenwaarde.
Toen maakten ze een verhaal over jouw gezicht
En die zaadjes strooiden ze over de hele geschiedenis
Over de gehele wereld
In de hersens van een ieder die bijna vrijwillig ervoor koos
Om slachtoffer en prooi van die vertellingen te worden.
Dan praat ene parabel erover, dat jij er zelf zo wilt uitzien
Met nuances … dat onze cultuur jou zo heeft gemaakt.
Dat je zo bent geworden door je nieuwe land, Suriname.
Of zoals sommigen dachten … door jouw nieuwere land, Nederland.
Zomaar maakte ik mij zorgen om hoe men jou zag, hoe er naar je werd
gekeken.
Onterecht deed ik jou in een baskieta van Javanen. Met Javanen.
Ik vergat dat jij ook mens was; gewoon mens.
Een individu.
Al die tijd.
Al mijn kracht.
Al mij leven.
Zomaar. Ja.
Ja. Zomaar.
RSS
Facebook
Twitter
