‘Groepen waren nooit mijn ding’
Haar nieuwe show gaat van Mozart tot Madonna. Want in het bloed van mezzo Tania Kross ruisen veel tradities. „Ik hoor nergens bij, maar is dat niet hetzelfde als overal bij horen?”
door Joost Galema
Tussen de toetsen van de antieke typemachine staat een foto uit haar kindertijd in Curaçao, met twee zwarte pieten en haar vader, de sinterklaas van het eiland, nog altijd. „Hij schminkt zich dan wit”, lacht zangeres Tania Kross. De ochtend baadt in zon en onschuld, maar diezelfde avond beleeft het jaarlijkse debat een roerig begin met de gewelddadige bestorming van een Kick Out Zwarte Piet-vergadering in Den Haag. Het zet de verhoudingen meteen weer op scherp.
„Ik zoek niet naar een culturele identiteit”, zegt Kross. „Mijn familiegeschiedenis omvat Duitsers, bosnegers, joden, kleurlingen. Bijna iedereen op Curaçao heeft gemengd bloed. Eenmaal in Nederland ontdekte ik mijn ‘zwartheid’, omdat de mensen hier zich kennelijk pas veilig voelen als ze je ergens kunnen indelen. Dat speelde op het eiland niet.
[…] Vier jaar geleden bezocht Kross voor het Wereld Natuur Fonds een leefgebied van berggorilla’s in Oeganda. Ze raakte in gesprek met een van de opzichters. „Ik vertelde hem over al onze gevoeligheden rond Zwarte Piet en vroeg wat hij hiervan vond. ‘Jullie voorouders zijn als slaven weggevoerd’, antwoordde hij. ‘Ze hebben gewerkt en geleden onder vernederingen. Het was vreselijk. Maar kijk naar jezelf. Jullie bezitten een iPhone, een mooi huis, jullie kinderen gaan naar school. You are Africans by fashion. Mijn vader en moeder leven hier nog altijd in een hut. They are Africans, but not by choice. Waar gaat dit over?’ Hij begreep het niet. Zijn betoog zette me aan het denken.”
Lees verder in NRC, 13november 2019.
RSS
Facebook
Twitter
