Grangrandir, de vogel van oom
door Giarzino Dewnarain, 14 jaar
Het verhaal begint nog niet en al bij de Inleiding waarschuwt de schrijver, dat je geen vogels in kooien mag houden. Zo komt het bij mij over. Tja, dan heb ik geen zin meer om het boek te lezen. Soms verveel ik van boeken met een bepaalde boodschap erin. Omdat het dan lijkt dat ik weer een schoolboek ga lezen met regels of waarschuwingen of een boodschap. Maar van mijn oom moet ik dit boek lezen en mijn mening geven. Dus heb ik het ook gelezen.
Grangrandir. Foto © Matthias Fernandez
Ik weet dat je dieren en planten lief moet hebben. Dat leerde ik al op de lagere school bij natuuronderwijs. Ik zou graag weer eens een mooi spannend boek willen lezen waar tieners op avontuur gaan, in het binnenland of ergens op reis en er enge dingen meemaken bijvoorbeeld bij het vissen of ’s avonds stiekem sluipen van hun slaapkamer en langs de rivier gaan zitten en er dan enge dingen gebeuren of dat ze een truc uitvinden om bijvoorbeeld vogels en dieren uit hun gevangenschap te bevrijden. ‘Grangrandir’ lijkt op een schoolboek, want de mevrouw die dit boek heeft geschreven, vertelt ook aan de juffen hoe ze het boek op school moeten gebruiken. Ik weet niet of de juffen dat echt gaan doen op de lagere school, want het boek is voor jonge kinderen van tien tot twaalf jaar. Dan zit je in de vijfde of zesde klas, toch? Je wordt gedood met huiswerk, oefeningen en sommen maken. Mijn juf van de zesde had geen tijd om boeken voor te lezen, want we moesten ons voorbereiden op de toets. We bleven maar de hele dag sommen en taaloefeningen maken. Voorlezen is wel leuk, maar de juf deed het niet.
Ruth del Prado
De juf van de derde klas kon wel mooi voorlezen, want het leek alsof ze toneel speelde. Met haar gezicht, ogen en stem kon ze een verhaal mooi voorlezen. In de hogere klassen hebben mijn juffen weinig voorgelezen.
Op bladzijde 6 en 32 lees je ook dat de jongens Radjinder (R1), Reinier (R2) en Ramon (R3) (de drie R’s) het hebben over hun huiswerk: ze spreken een middag af om thuis bij Ramon te gaan, maar Reinier is bijvoorbeeld niet klaar met het maken van zijn huiswerk (sommen). Dit vond ik vroeger ook zo vervelend: als je ergens uitgaat en thuis terugkomt, moet je je huiswerk nog afmaken. Ik heb er een hekel aan. Het verhaal van de Grangrandir heeft wel enkele spannende momenten zoals op bladzijde 23 wanneer oom de jongens betrapt met de vogelkooi in hun hand om de Grangrandir te bevrijden uit zijn kooitje. Ik vind dat de jongens wel gelijk hebben dat dieren vrij moeten zijn in hun natuurlijke omgeving. Maar als je het Onafhankelijkheidsplein zondagmorgen vroeg langsrijdt dan zie je veel volwassenen trots met hun vogels in een kooi. Oom in dit boek lijkt op deze mannen: grote mannen die geen gevoel en verstand hebben dat dieren vrij moeten zijn. Er worden zelfs zangvogelwedstrijden gehouden, vertelde mijn opa en dat ze een prijs krijgen voor de vogel die het mooist zingt. En dat deze mannen ook nog hun eigen vereniging hebben! Mijn oom zegt dat ze nog in de middeleeuwen leven. Deze mannen hebben wel een rare hobby. Dat is leedvermaak, zegt mijn oom: genieten van het verdriet van iemand anders. In dit geval het verdriet van de vogel; dat deze in de kooi zit en toch getraind wordt om zo mooi mogelijk te zingen om ‘zijn baasje’ vrolijk te maken.
Ik begrijp wel waarom de schrijver van dit boek dit onderwerp heeft gekozen: om kinderen bewust te maken om geen dieren in een kooi of hok te houden. Dat is wel goed van haar, want het moet bij de kinderen beginnen die later groot worden. Eigenlijk zou de titel van het boek moeten zijn: ‘Grangrandir, de vogel in een kooi.’ Maar ik wil toch wel graag de volgende keer een spannend boek lezen over een spannend avontuur. Waarom zijn er zoveel spannende kinderfilms en zo weinig spannende kinderboeken?
Ruth del Prado, Grangrandir, de vogel van oom. Publishing Services Suriname. Paramaribo, 2015. Geen ISBN-nummer.
RSS
Facebook
Twitter
