Glashard liegen
door Michiel van Kempen
Als ik op donderdag 15 april op vliegveld Zanderij kom voor mijn terugvlucht naar Nederland met de KLM, wachten twee groundstewardessen van de SLM ons op: de vlucht is gecancelled. Aswolk, IJsland. Dit nieuws is al uren bekend, maar waarom de KLM email- en telefoonbestand niet gebruikt om de passagiers een berichtje te sturen: ik vraag het maar niet. “Er zijn ons geen berichten bekend van passagiers die tevergeefs naar het vliegveld zijn gekomen,” zegt een luchtvaartwoordvoerder later over de radio. Glashard liegen kost immers niks.
Ik ben een maand in Suriname om lessen te geven aan de Schrijversvakschool: Caraïbische literatuurgeschiedenis, Surinamistiek en interpretatie van Caraïbische teksten. Op maandag 19 april worden mijn derdejaarscolleges aan de Universiteit van Amsterdam weer hervat. Dat 1 vulkaan de global village in de war kan sturen heeft wel iets moois. Er zijn mensen die dan in opstand komen tegen – in volgorde van belangrijkheid – de KLM, God en de vulkaan, maar dat helpt alleen hun bloeddruk verhogen. Ali Campbell, voorzanger van UB40, is zo iemand. Hij is in Suriname en zal op zaterdag een concert geven met zijn nieuwe band, maar hij weigert zijn hotel te verlaten, omdat hij geen schadevergoeding krijgt voor het feit dat hij pas op woensdag kan terugvliegen. Na een uur op hem inpraten begint hij zijn concert. dat om 8 uur moest beginnen, om kwart voor 1 ’s nachts. Hij zingt Bring me your cup, maar weet niet dat ze in Suriname cups zeggen als ze één beker bedoelen, en cupsen in het meervoud. Hij wordt compleet weggefloten.
Vrijdagochtend naar het KLM-kantoor. Instapkaarten blijven geldig, afwachten tot de vlucht zal gaan. Maar via de radio wordt een uur later omgeroepen dat iedereen zich moet aanmelden voor herregistratie. KLM-telefoonnummer onbereikbaar, kantoor zaterdag gesloten, maar we bereiken opeens wel een telefoniste die meldt dat we over een week, op vrijdag 23 april zullen worden teruggevlogen. Maandagochtend melden op het kantoor voor instapkaarten.
Volgens de nummering zijn er 140 wachtenden voor me in het bomvolle kantoortje, waar twee medewerkers minimaal 10 minuten per klant nodig hebben. De telefoon rinkelt onophoudelijk, niemand neemt op. Ik reken snel uit dat ik ’s avonds om 10 uur aan de beurt zal zijn. Maar dan komt er een mededeling dat iedereen mag weggaan die de dag ervoor zou vliegen, ze vertrekken vandaag nog. De laatst bijgekomenen gaan dus het eerste weg. Ik heb mazzel: iemand geeft me haar nummertje, ik schuif 80 nummers op.
Ik vind zowaar een kuipstoeltje om te zitten. Links van me zit een marronman uit Tilburg, rechts een stadsnegerin uit de Stoelmanstraat, Paramaribo met een vredig slapende baby met krentjes op het hoofdje. Ze kijkt vuil naar de KLM-bedienden: “Allemaal homo’s hier,” zegt ze. Ik geloof dat ik het niet goed gehoord heb. “Allemaal homo’s,” herhaalt ze. Daar zal het wel aan liggen, want mevrouw Chocolaad, van wie ik zeker weet dat die degelijk hetero gehuwd is, is nergens te bekennen.
Uren wachten. Dan is de KLM-bediende zover dat hij me de reserveringscodes kan geven. Die zijn exact gelijk aan wat ik al had. En of ik morgen wil terugkomen voor de instapkaarten. Er begint een kleine vulkaan in me te koken. Wat de natuur al niet vermag. “Ja,” zegt de bediende, “want als iemand niet wil vliegen, kunt u eerder gaan.” Het is de logica van iemand die meent dat een uitgehongerde bende leeuwen dat smakelijke gazellekalfje niet zal verslinden. “Belt u morgen,” zegt de bediende.
“Er neemt toch niemand op,” zeg ik.
“Ik kan de telefoon ook opnemen en niets tegen u zeggen,” dreigt de bediende. Als ik mijn instapkaarten opeis, blaft hij dat ik dan absoluut ook niet eerder dan vrijdag weg kan.
Ik sta buiten tussen de menigte op de stoep. Haal adem. Iemand heeft me gezegd dat er tegenwoordig een goeie slijterij is in Paramaribo. Die ga ik opzoeken. Ik krijg er koffie en er ligt een krant. “De KLM doet er alles aan om zijn klanten zo accuraat mogelijk voor te lichten,” lees ik.
RSS
Facebook
Twitter
