Fred de Haas – Leraar te Curaçao
Uit de memoires van Frater Radulphus die 65 jaar op Curaçao verbleef en grote invloed had op het onderwijs. Het Radulphus College is naar hem vernoemd. Onderstaand vers heeft natuurlijk niets met hem te maken.
Een schonkig man met dito vrouw
gingen saam naar Curaçao.
Hij gaf daar Nederlands, maar zij
had ze niet allemaal op een rij.
In het begin had hij veel pret
met lidwoorden als ‘de’ en ‘het’,
maar kreeg het al vrij spoedig door:
in hún taal kwam zoiets niet voor[1].
De schooltaal was toen Nederlands
en Papiaments taboe, althans,
buiten school kon je het horen:
‘eigen taal gaat nooit verloren’.
De klanken waren wat nasaal,
’t was onverstaanbaar allemaal
en Tim besloot het niet te leren
en die taal maar te negéren.
Jaren vlogen zomaar heen,
wat ongemerkt en éen voor éen.
Tim werd langzaamaan wat kaal
en zijn vrouw vergat haar taal.
Ook Tim ging er niet op vooruit;
Hij wist: ‘dit sprookje is nu uit’.
De rector zelf zei: ‘Tim, da’s pech,
je tijd is om, je moet hier weg:
je kon het gisteren niet laten
om tegen de Passaat[2] te praten!’
Tim die pakte toen zijn boel,
hield toen verder maar zijn smoel.
Op Schíphol werd hij, onbegrepen,
botweg in zijn kraag gegrepen.
(Passagiers van overzee
moesten allemaal naar de plee,
want in plaats van vitamine
slikten die soms cocaïne.)
Tim heeft, tegen beter weten,
ook maar in de pot gescheten.
Marechaussee heeft, onverveerd,
hem ook nog eens ‘gevisiteerd’.
En douanier Van Overbeeke
heeft goed in die pot gekeken.
Hij had nooit zoiets gezien:
die man uit Willemstad was clean.
Voor Tim was toen de maat echt vol
en hij vertrok naar Boerenhol[3].
Daar stierf hij, samen met zijn vrouw,
dat was ’t verhaal van Curaçao.
Uit: Fred de Haas, Antume Verzen
[1] In het Papiaments is het gebruik van lidwoorden beperkt. Er is, grammaticaal gesproken, geen onderscheid in mannelijk en vrouwelijk.
[2] Op de Benedenwindse eilanden waait constant de Noord-Oost Passaat.
[3] Een plaats in Zeeland.
Foto © Michiel van Kempen
RSS
Facebook
Twitter
