Frank Martinus Arion – Gedicht
Nog droeviger buig ik me en soepel
over de rand van mijn nikkelblank verdriet
en ik kniel voorover, en ik hel mij koel voorover
beleefd als Izaak onder teder bloed
mezelf overziend door mijn oneindige schimmen
mezelf sterk tot aan m’n enkels, mezelf koel
en in mijn hand, mezelf helder en triest
mezelf gevangen in m’n heldere kleur
nog droeviger, nog droeviger, nog waardiger
maar altijd soepel buitelend tot het punt
van als glas zo wit en helder-harde tranen
nog droeviger, nog droeviger, nog koeler
dan ooit voor mogelijk gehouden werd, ben ik
in dit feest van droefheid met mezelf.
[verschenen in een nummer van Avenue. Ook in Arions Heimwee en de ruïne, p. 99]
RSS
Facebook
Twitter
