Flirten met India
door Kirsten Dorrestijn
Afgelopen maand heb ik een rondreis door India gemaakt. Na drie keer achter elkaar Suriname te hebben bezocht, vond ik het tijd voor dat andere land waar ik al jaren nieuwsgierig naar was. Misschien trok India me doordat mijn moeder me toen ik dertien was heeft meegenomen naar Sri Lanka, en ik mysterieuze herinneringen had overgehouden aan de sterke geuren, kleuren en de wonderlijke chaos daar.
Kettingslot
Een paar maanden geleden boekte ik mijn ticket naar Trivandrum, een stad in het zuidelijkste puntje van India. Maar de weken voor vertrek werd ik steeds zenuwachtiger, vooral door de reacties van anderen als ik vertelde dat ik in mijn eentje ging. Je gaat AL-LEEN?? En de tip die ik kreeg om een kettingslot mee te nemen om mijn backpack vast te binden in de bus, de internetfora met verhalen over berovingen en aanrandingen, en mijn ouders die me probeerden over te halen mijn ticket te annuleren… Het kwam er op neer dat ik vanaf twee weken voor vertrek ’s nachts geen oog dicht heb gedaan, en uitgeput in het vliegtuig zat met het idee dat ik op weg was naar de HEL.
Snor
Maar wat ben ik blij dat ik heb doorgezet! In de taxi vanaf het vliegveld snuif ik de kruidige tropenlucht op en zie ik de eerste vrouwen in gekleurde sari. Langs de smalle zandweg staan stalletjes met fruit, vlees en vis en er lopen geiten, kippen en koeien rond. De mannen met snorren en wijd-uitlopende broeken geven me het gevoel dat ik zo in de jaren zeventig ben gestapt. Gele riksha’s manoeuvreren zich al toeterend door het verkeer. Ik weet al snel: van dit land kan ik houden.
In Trivandrum staat op elke hoek van de straat wel een tempel met mysterieuze hindoestaanse muziek, en overal hangt een zoete geur van wierook. De Indiërs blijken ongelofelijk vriendelijk, bescheiden en hulpvaardig. Bij het passeren glimlachen vrouwen verlegen en kinderen zwaaien vrolijk naar me. De hele dag door vragen mensen hoe ik heet, waar ik vandaan kom, welk beroep ik heb, en ook –zonder blikken of blozen- hoeveel ik per maand verdien. Ik voel me geen seconde onveilig: mijn kettingslot blijft onuitgepakt in mijn backpack.
Opgestapeld
De uren in een hobbelende bus naar een volgende bestemming geven me veel tijd om na te denken. Grappig genoeg gaan die gedachten vaak uit naar Suriname. De verschillen tussen beide landen vallen me op. India is veel chaotischer, drukker en viezer dan Suriname. Iets anders wat me opvalt is dat boeken in India een grotere rol lijken te spelen dan in Suriname. Regelmatig stappen jonge Indiërs met een dik boek onder hun arm in de bus –weliswaar vaak studieboeken, over IT, maar toch. Toen ik in Suriname voor mijn scriptie onderzoek deed naar het boekhandelsbedrijf heb ik in anderhalve maand slechts drie mensen op straat met een boek gezien. Ook zijn er in India meer boekverkooppunten: zelfs in het kleinste dorpje staat wel een boekenstalletjes langs de weg, en in de grotere steden passeer ik veel goed bevoorraadde boekhandels. Er worden niet alleen titels van Indiase schrijvers aangeboden, maar de hele wereldliteratuur is vertegenwoordigd, Frankrijk, Italië, Engeland, Amerika etc., per land geordend in de schrappen. Curieus detail: de boeken staan in India niet naast elkaar op de plank, maar liggen opgestapeld in de kast. Om een boek in te zien moet dus de hele stapel worden opgetild.
Niet alleen denk ik in India veel aan Suriname door de overeenkomsten en verschillen, maar ook moet ik veel aan Suriname denken in het kader van mijn eigen leven. Uit het raam van de bus starend neem ik het besluit me de komende tijd nog meer in Suriname en de Surinaamse literatuur te verdiepen. Ik wil meer tijd maken om boeken van Surinaamse schrijvers te lezen, ik wil Sranantongo leren en ik wil volgend jaar een tijdje als journalist in Paramaribo wonen. India was een tijdelijke flirt, Suriname blijft mijn grote liefde.
RSS
Facebook
Twitter
Ga voor je passie Suriname! Niet alleen jij zult leren van Suriname maar ook Suriname kan van jouw passie leren.