Excuusje hier, excuusje daar..
door Wyrnus Pikeur
De laatste tijd raast een waar fenomeen voorbij inzake het slavernijverleden en het leed dat ‘Nederland’ aan diverse bevolkingsgroepen heeft toegebracht. De facto herhaalt de geschiedenis zich continu. Nederland laat zich niet de les lezen om kleur te bekennen en met een adequate genoegdoening op de proppen te komen. Laat staan dat Nederland in kaart gaat brengen wie anno nu de vermeende nazaten zijn die strijden voor erkenning, eer en een al dan niet financiële genoegdoening. De verantwoordelijkheid moet snel opgeëist worden. Dat is ten minste wat er verwacht wordt.
Burgemeesters, de president van De Nederlandsche Bank en andere politieke afgevaardigden staan pontificaal in de rij om publiekelijk een woord van verontschuldiging uit te spreken over de gruweldaden die Nederland heeft begaan tijdens de lange slavernijperiode. De hamvraag is namens wie deze hoogwaardigheidsbekleders spreken en in hoeverre het leed en de pijn die Nederland heeft achtergelaten bij diverse groepen beschreven kan worden als een inhumaan regime van een zichzelf gerespecteerd noemend land als Nederland.
Het is krankzinnig nu steeds te moeten aanhoren dat de Nederlandse overheid deze zaak vertraagt en traineert. Wat belet het de minister-president om nu en voor altijd de verantwoordelijkheid te nemen over het drama dat zich afspeelde in het verre verleden en om zo alle ‘littekens’ te verzachten? Sterker nog, jaarlijks wordt deze periode – gezien als vergane Hollandse glorie in de handelsvoering – herdacht en opgeklopt tot een feestelijk samenzijn. Mensenhandel, slavenhandel en andere misdaden herdenken en dat afdoen met festiviteiten. Festiviteiten in de zin van vrijheidsviering. Hoe ver gaan we?
Keti koti. What’s in a name?
Een jaarlijks evenement waarbij letterlijk en figuurlijk een zwarte periode in de Nederlandse geschiedenis wordt herdacht waar Surinamers en Antillianen – bewoners van het Caribisch deel van het Koninkrijk – de vrijheid van de slaven vieren. Hoezo Keti koti, de vertolking van gebroken ketenen van voorouders die toen slaven waren en waarom deze Surinaamse benaming? Is er enige solidariteit hierin te bezien of is het puur een kwestie van een Surinaams herdenkingsfeest en de Antilliaanse bevolking mag eventjes hierbij ‘aanschuiven’?
Bij de 27ste herdenking van de massamoord in Srebrenica maakt de Nederlandse regering de ‘diepste excuses’ aan de nabestaanden en overlevenden. Wat houdt dat in? Wat doet de Nederlandse regering met de reeds eeuwenlange gruweldaden uit het slavernijverleden?
De koloniale geschiedenis dient niet gebagatelliseerd te worden. Juist de bevolkingsgroepen met afstammelingen uit Afrikaanse diaspora moeten een vuist maken. Een vuist van solidariteit. Eisen dat Nederland, politiek Nederland oftewel politiek Den Haag aansprakelijk en verantwoordelijk is en wordt gesteld voor de daden van het Nederlands bewind van destijds. Een excuusje hier of een excuusje daar van overheidsdienaren biedt geen soelaas.
De tijd is daar om zich sterk te maken voor een eigen motto: vrijheid, gelijkheid, eenheid, samenzijn en solidariteit. Met een Keti koti ben je nog ver van huis. Gebroken ketenen, ongelijkwaardig zijn en geen eenheid vormen tonen op zich een farce van jewelste. Want er is geen sprake van een multiculturele samenleving. De afspiegeling en diversiteit zijn ver te zoeken. En nu ook nog de ‘innovatieve’ term inclusie erbij. Vele termen die an sich weinig betekenis hebben in de praktijk. Een koud kunstje van Nederland om deze bevolkings- en doelgroepen permanent aan het lijntje te houden, aaibaar te maken of zoet te houden. Daar trappen ze dan ook grandioos in.
Tja, al jaren hetzelfde ‘riedeltje’.
We maken een kringetje…
We leggen een kransje…
We maken een dansje…
En ieder gaat z’n gangetje.
Het laten voortbestaan van een waar drama in de Nederlandse wrede historie begaan jegens de mens(elijk)heid is geen optie. Ik ben ten volste overtuigd, al is de wanhoop nabij, dat het uur U is aangebroken. Erkenning van en excuses voor deze vermaledijde wreedheid moeten hoog op de agenda komen te staan om daadwerkelijk het hete ijzer te smeden, na de gebroken ketenen. De roep naar vrijheid, gelijkheid, eenheid, broederschap, zusterschap, solidariteit en eenheid is beduidend groot.
Auteur: W.P.T. (Wyrnus) Pikeur MSc MA Bc
Bestuurskundige, ex-politicus, docent
Lid Raad van Toezicht Ocan
Deze beschouwing is ontleend aan de Ocan-website, 15 juli 2022.
RSS
Facebook
Twitter
