blog | werkgroep caraïbische letteren

Erotische vertellingen uit de slavernijtijd (4)

Petronella’s sapatia

door Rachel Gefferie

Zodra ik in Coronie aankom is sapotille het eerste waar ik naar vraag. Heerlijk stevig voelt het vruchtvlees aan in de mond. Sappig en zoet! Het is een van mijn favoriete Surinaamse vruchten. Het vruchtvlees lepel ik meestal uit. En dan zuig ik het vol genot naar binnen in mijn mond.

Maar er is een probleem met deze zoete vrucht. Terwijl je het naar binnen zuigt kan het een plakkerig gevoel veroorzaken in je mond. En als je te gulzig eet worden de zijkanten van je mond zelfs wit. De sterappel (ook veel voorkomend in Coronie) heeft exact hetzelfde effect. Deze is romig wit van binnen. Voor dit verhaal gaat het vooral om de sapotille. Nooit had ik gedacht dat deze onschuldige vrucht dankzij de erotische avonturen van mijn voorouders een totaal andere betekenis zou krijgen. Toen ik de odo van de sapotille hoorde kon ik het niet nalaten. Ik moest het met eigen ogen zien. Het gaat om een in tweeën gesneden sapotille. Aandachtig bekeek ik het. En toen zag ik waarom de fantasie van mijn voorouders flink op hol sloeg. Dus luister, mijn verbeeldingsgenot voor het erotische heeft niet veel nodig. Erotische beelden kwamen tot leven en gingen over in een zwoel verhaal. Hier heb je het dan. Het verhaal van Petronella’s sapatia (sapotille). Lees mee. 

Illustratie Carmen Tyrrell

Petronella was een mooie jonge vrouw met een zwart glanzende huid. Haar kroes haar droeg ze in twee dikke vlechten. Deze liet ze aan weerszijden van haar ovaalvormig gezicht hangen. Met haar diepzwarte ogen keek ze je heel doordringend aan. Het voeldealsof je werd gezogen in een donkere poel van zalige geheimen. Zo beschreven de mannen haar intense blik. Haar strakke ronde billen liet ze bewust goed tot uiting komen in haar nauwsluitende kimona (een overklapjurk die een populaire dracht is voor de Creoolse vrouw). Haar volle borsten smeekten om bevrijding uit het strakke bovenlijf van de jurk. Haar wulpse lijf werd benadrukt door een nog uitbundiger persoonlijkheid. Haar aanstekelijke lach, de manier waarop ze schandalige roddels kon vertellen en haar ondeugende geflirt met zowel mannen als vrouwen zorgden ervoor dat je direct van d’r hield. Haar aanwezigheid benam je de adem en gebrek aan aandacht had ze ook niet. Nachtelijke avontuurtjes had ze zat. Toch kon ze uit de schare aanbidders niet één vinden die haar hart sneller deed kloppen. Moe werd ze van het doen alsof ze heerlijk bevredigd werd door haar lover van dat moment. Als hij eens wist hoe vurig ze verlangde naar een echt gelukzalige bevrediging.

Op Frimangron had ze een huisje gekocht. Het was de beroemde buurt van de vrijen in Paramaribo en Petronella had het voorrecht te behoren tot deze groep. Bij haar huisje verkocht ze dagelijks zelfgebakken overheerlijke abongra-koekjes, kokosmakarons, maiskoekjes en boterzachte keksi(sponscake). 

Cornelis was een knappe jongeman. Zeer bescheiden. Altijd gekleed in een met gomma stijf-gesteven pak. Zijn kroeshaar was netjes kort geknipt in een afro. Hij werkte als de boekhouder van Masra Frederiks op diens administratiekantoor. Cornelis had zijn eigen kamertje waarin zijn bureau dichtbij het raam stond. De groene jaloezieën stonden altijd wijd open zodat de frisse lucht volop de kamer kon binnenstromen. Cornelis had Petronella reeds een tijdje op het oog, maar had tot nu toe niet het lef gehad haar aan te spreken. Petronella was zich hiervan niet bewust en wist dus ook niet dat ze in het voorbijlopen een ernstige aanslag veroorzaakte op de concentratie van Cornelis. Arme Cornelis. Zo gauw hij het klaterende gelach en het opgewekte gepraat van Petronella hoorde, was het gedaan met zijn toewijding voor het werk. Het enige lichaamsdeel dat op zulke momenten ijverig functioneerde was zijn genotstaaf. Geheel conform het doel waarvoor die was geschapen. Het horen van de verleidelijk hese stem van Petronella zond het sein voor paraatheid. Cornelis staakte abrupt zijn werk en schoof zijn stoel pal onder het raam. Hoewel zijn houding onverschilligheid uitstraalde, zonden zijn ogen een andere boodschap uit. Gebiologeerd, zijn adem inhoudend volgden zijn ogen het lichtelijk deinen van Petronella’s borsten. Was ze voorbijgelopen, dan had Cornelis nog een traktatie op het zicht van verleidelijk deinende billen. Zijn diepzwarte pupillen vernauwden zich. Een rauwe lust voor verslinden nam bezit van hem en veroorzaakte een absolute tegenstrijd met zijn normale beheerste en bescheiden houding.

Cornelis besefte dat het hem steeds meer moeite kostte om zich in te houden. Hij moest een manier zien te vinden om Petronella aan te spreken. Al was het slechts voor een babbel. Dus trok hij op een dag de stoute schoenen aan liep Petronella achterna. Verrast reageerde ze op de diepwarme maar onbekende mannenstem die haar heel beleefd bij de naam riep. Met een ruk keerde ze zich om. Cornelis stond stil. Langzaam liet ze haar ogen gaan over zijn gespierde lijf. Van kop tot teen nam ze hem op. Geen detail ontging haar. Luttele seconden bleven haar ogen rusten op de duidelijke bobbel ter hoogte van zijn kruis. Maar het waren vooral zijn lippen die haar opvielen. Volle niet te brede lippen. Wat een mooie man dacht ze. Nog nooit was ze aangesproken door zo een deftig uitziende man. Wat Cornelis exact aan haar zei, kon ze zich niet herinneren. Ze wist wel dat hij haar heel beleefd vroeg om een dagje met hem te gaan wandelen langs de waterkant. Zonder nadenken stemde ze toe. Cornelis kon het niet geloven. Het was hem gelukt. Voor hem stond toen al vast dat het niet alleen bij een wandeling en een babbel zou bijven. Hij wilde meer! Hij moest en zou haar bezitten! 

Petronella was diep onder de indruk van de ontmoeting. Het gebeurde ook niet iedere dag dat een deftig uitziende, jonge knappe man haar het hof maakte. Tot nu toe had ze het moeten hebben van de aandacht van schrijnwerkers, loodgieters, timmerlieden of muzikanten. Reden genoeg dus om bij haar vriendinnen op te scheppen over haar afspraakje met Masra Cornelis. Terwijl hun blikken duidelijk afgunst lieten zien, deden zij alsof ze erg blij waren voor Petronella. Ze dachten bij zichzelf: Fowru e meki bigi sondro kombey (de vogel doet zich groots voor terwijl hij geen zekerheid heeft van een degelijk onderkomen). Volgens hun was het slechts opschepperij. Maar voor Petronella was Cornelis het antwoord op haar lange vurige gebeden om een ekte manu (een waardige man). Een die haar brandend verlangen zou weten te stillen. Dus was Petronella vastbesloten haar vriendinnen te bewijzen dat deze deftige Masra Cornelis haar niet slechts voor een wandeling nodig had.

Die dag, tijdens de wandeling langs de waterkant nodigde Petronella Cornelis uit om de volgende keer bij haar thuis te komen. Graag wilde ze hem verwennen met een glaasje zuurwater en een flink stuk van haar beroemde keksi. Cornelis deed zijn uiterste best niet te gretig over te komen en sprak met een uiterst beleefde stem: “Waar zou ik moeten wezen mijn mooie Petronella?” Bij het horen van deze vraag werd Petronella spontaan licht in het hoofd. Haar gedachten maakten de ene snelle bocht na de andere. Ze wist dat haar uitnodiging zeer gedurfd was. Het was geen gebruik dat de deftige heren van de administratiekantoren openlijk op nachtelijk bezoek kwamen in de Frimangron-buurt. Eigenlijk had ze niet verwacht dat Masra Cornelis zou durven om alle regels van stand en status in de wind te slaan. In het openbaar een wandeling maken aan de waterkant was voor haar al bijzonder. Een ander verhaal werd het als zo een deftige meneer werd bemerkt te Frimangron in het eenvoudig huis van een vrijgekochte slavin. Per slot van rekening was zijn eigen onderkomen het prachtige herenhuis van Masra Fredericks. Toen vervolgde hij: “Ik zal wel na het avondschot van 8 uur komen, dan is het donker en zullen jouw buren mij niet opmerken.” Inderdaad. Hij hield wel degelijk rekening met zijn status. Geen nood. Zolang ze hem tussen de lakens kon krijgen, dacht Petronella zo. 

Die avond, het avondschot was gevallen. Voor het slavenvolk was het verboden zich hierna op straat te begeven. Maar de zogenaamde gegoeden in de samenleving hadden het voorrecht zich niet aan deze regels te hoeven houden. Weldra, klokslag half negen hoorde Petronella een bescheiden tik op haar grof-houten voordeur. Zenuwachtig, maar vooral brandend van ingehouden verlangen deed ze de deur zachtjes open. Cornelis zette zijn zwart-suède hoed af en hing hem aan een koperen haak naast de deur. In de keurig ingerichte zitkamer had Petronella reeds een fraai bewerkte zilveren blad klaargezet met daarop een glazen karaf met twee bijpassende glazen. Ernaast was een porseleinen schoteltje met een klein zilveren vorkje. Giften van haar voormalige meesteres. Cornelis nam plaats in de kunstig bewerkte houten stoel met rieten rugleuning. Bijna gedienstig schonk Petronella een glas vol met koud zuurwater. Ze lichtte het deksel van een tinnen bak. De geur van koek, rum en vanille vulde de kamer. Voorzichtig sneed ze een flink stuk van de keksi en plaatste die op de schotel. Nadat ze ook zichzelf had bediend nam ze plaats in de stoel tegenover Cornelis en al gauw ontwikkelde zich een levendig gesprek tussen de twee. Cornelis vertelde de ene na de andere anekdote over de masra en diens vrouw. Petronella op haar beurt trakteerde hem op enkele van haar sappige roddels. En de avond gleed voort. Steeds meer werden ze zich bewust van het sluimerend verlangen dat in de kamer hing. Een onderdrukte lust voor elkaar. De sfeer in de kamer werd zwoeler en hun gesprekken waren nu gemaakt luchtig. Op den duur viel Cornelis stil en keek Petronella hongerig aan. Hongerig naar haar lichaam. Hij beelde zich in hoe hij elke ronding centimeter voor centimeter zou verkennen met zijn tong, lippen, handen. De gedachten alleen benam hem de adem en maakte de reeds stevige bobbel in zijn kruis ondraagelijk. Zijn pik weigerde nog langer synchroon te functioneren met zijn gezond verstand. Petronella zag het verlangen in zijn ogen. Zij zelf wist niet meer hoe het nadrukkelijk kloppen van haar clitje te negeren. Ze voelde hoe ze  helemaal week werd. Haar borsten voelden erg strak aan. Haar tepels priemden door de dunne katoenen stof van haar kimona. Cornelis stond op uit zijn stoel en ging voor haar staan. Haar ogen ter hoogte van zijn kruis begonnen te glanzen van het veelbelovend vooruitzicht. Niet al te bescheiden stond ze op uit haar stoel, pakte hem bij de hand en trok hem zachtjes richting de trap naar boven.

Haar kamer was voor die dag extra geboend. Het bed was opgemaakt met geborduurde witte lakens. De geur van mottenballen vermengd met citroen en lavendel vulde de kamer. Kaarsen geplaatst op een houten kandelaar verlichtten de ruimte met een mysterieuze gloed. Langzaam begon Cornelis Petronella uit te kleden. Zacht duwde ze hem op het bed. Wulps boog ze zich naar hem toe. Haar borsten zwiepten in zijn gezicht. Hij hoefde zijn hoofd niet van het zachte kussen te tillen om te kunnen proeven van haar donkerbruine tepels. Die bewogen zich meer dan gewillig richting zijn volle lippen. Het zacht likken van haar brutaal priemende tepels zond de meest intense sidderingen door haar hele lijf. Cornelis had de juiste snaar geraakt. Haar poesje kwam tot leven. Romig en glad werd het. Voorbereidingen voor een grootse ontvangst. En wat een ontvangst werd het. Nooit eerder had Cornelis zo een gewillig poesje gehad. Petronella leek geen genoeg te krijgen van Cornelis zijn diep rammende staaf. Zodra het spel zich van begin af aan hervatte, leek Petronella’s liefdesgrotje gladder en gulziger te worden. Zonder enig teken van vermoeidheid sloten haar strakke spieren zich om hem heen en grepen hem vastberaden diep naar binnen. Dieper dan de keer ervoor. Wijd spreidde ze haar benen voor hem uit om hem vervolgens goed vast te klemmen tussen haar zachte dijen. Veel hoefde Cornelis niet te doen. Petronella’s roos leek wel een eigen wil te hebben. Zij bepaalde het ritme, de diepte en het moment van ontlading. Diepe gelukzaligheid maakte zich meester van Cornelis. Petronella genoot intens van het gevoel van volledig gevuld zijn. Tuimelend van de ene orgasme in het andere werd Petronella’s verlangen naar meer als maar heftiger. Uiteindelijk lieten haar benen Cornelis los en viel hij uitgeput naast haar neer op het bed. Ze voelde zich verzadigd. Maar het pulseren van haar nog zompend doosje was in tegenstrijd met dit gevoel. Dat ze eindelijk haar basi (baas) had gevonden was niet langer een twijfel. Tergend langzaam bewoog Cornelis zijn vingers over haar buik richting haar natte spleet. Hun liefdesspel zou nu met zijn vingers bespeeld worden. Petronella kreunde zacht, richtte haar verslapt lichaam op en ging schrijlings op Cornelis zitten. Voorover gebogen, haar benen aan weerszijden van hem gespreid en haar ronde billen uitdagend omhoog stotend, bood ze hem ongehinderde toegang tot haar wijd openstaand gleufje. En Cornelis gaf maar al te graag gehoor aan deze uitnodiging. Nog even ging het verwennen met zijn vingers door om dan plaats te maken voor zijn opnieuw sterk aangezwollen roede. Zacht legde hij zijn armen om Petronella’s middel en drukte haar naar zich toe totdat er geen vinger meer kon tussen hun bezwete lichamen. Petronella’s sapatia (sapotille) leed voor die avond niet aan verwaarlozing!

Wat een nacht! Kort voor het krieken van de dag viel Cornelis totaal uitgeput, uitgemelkt maar goed verzadigd in een diepe droomloze slaap. Petronella daarentegen zorgde ervoor NIET in slaap te vallen. En zo gauw de eerste stralen van het zonlicht door de naden van de houten muur priemden, maakte Petronella haar liefje wakker. De verleidelijke geur van vers gemaakte skratjie (pure cacao) doorboorde de neusgaten van Cornelis. Lui strekte hij zijn slanke gespierde lijf, pakte de beker van Petronella aan en dronk slurpend van de zoete romige drank. Terwijl de skratjie zich als een warme deken verspreidde over zijn loom lichaam, werd hij zich bewust van een schrappend ritmisch geluid naast het huis. Hij schonk er niet veel aandacht aan. Maar toen hij het kakelen van kippen vermengd met zachte vrouwenstemmen begon te onderscheiden werd het hem plots helder in het hoofd. De dag was reeds aangebroken. De maan had al plaats gemaakt voor de zon. Mensen waren zich aan het klaarmaken voor deze nieuwe dag. Verstijfd ging hij rechtop zitten in het bed. Petronella keek hem met een brede glimlach aan. Ruw drukte hij Petronella de beker in de hand, sprong gespannen op van het houten bed waarvan één van de bed-planken, losgeraakt door de wilde nacht, op de grond viel. Verwoed trachtte hij zijn totaal verkreukelde pantalon en hemd aan te doen. Voor hem kon hij niet snel genoeg bij de voordeur komen. Een ding maalde door zijn hoofd; hoe kon hij nog ongemerkt uit het huis van Petronella sluipen! Terwijl hij de voordeur pijlsnel uitliep, werd hij zich bewust van de verbaasd starende blikken van de vrouwen op het erf. De altijd vrolijk babbelende stemmen verstomden. Met zijn hoed diep over zijn gezicht getrokken liep hij zo waardig als maar kon het erf af. Petronella, gekleed in haar witte doorzichtige katoenen onderjurk, haar harde tepels als rozijntjes priemend door de witte stof, kwam in de deuropening staan en keek smalend naar de verbijsterende gezichten van haar vriendinnen. Ja hoor. Het bewijs was geleverd! Niemand zou nog durven twijfelen aan haar geluk! Genoeg stof tot praten voor de mofo-koranti (roddelpers). Als een lopend vuurtje verspreidde het nieuws zich door Frimangron. De deftige Masra Cornelis, boekhouder van Masra Frederici, had zich na een nacht van flink rollebollen verslapen in het bed van Petronella.  

Aan deze tori werd een extra saus toegevoegd met de odo Fremusu taygi awari: Musudey e go kori yu, sapatia na wan switi froktu, ma yu musu koni fu dei no broko yu na ondro na bon (De vleermuis vertelt aan het stinkdier: het morgenlicht zal je verraden. De sapotille is een heerlijke vrucht. Maar je moet slim zijn en ervoor zorgen dat je niet door de dageraad wordt bevangen onder de boom). Zelf verweet Cornelis het verslapen aan de roomzachte, verraderlijk onweerstaanbaar lekkere poes van Petronella. Wat een zalige sapotille was dat!

Serie Erotische vertellingen uit de slavernijtijd, nr. 1, nr. 2 , nr. 3 (klik)

Rachel Gefferie

3 comments to “Erotische vertellingen uit de slavernijtijd (4)”

  • Heel leuk verhaal prachtig om te lezen

  • Weer zo’n spannend verhaal! Prachtig!

  • Wat een prachtig verhaal. Heb ervan genoten. Span. Span.

3 Trackbacks/Pings

Your response at Glenn

  • RSS
  • Facebook
  • Twitter