Els Moor, ter nagedachtenis
door Ko van Geemert
Iedereen die ook maar enigszins geïnteresseerd is in Surinaamse literatuur, kent Els Moor. Door bijvoorbeeld haar vernieuwende literatuurmethode voor middelbare scholieren Fa y’e tron leisibakru (1998), door Lees je wijs! Hoe bevorderen we leesplezier bij kinderen? Creatieve verwerkingsvormen bij Surinaamse kinder- en jeugdliteratuur (2009), maar toch vooral, denk ik, door de Literaire Pagina van de Ware Tijd.
Els Moor met Michiel van Kempen. Foto © Fabian Ormskerk
Ik leerde Els persoonlijk kennen toen ik op zoek was naar mensen die zouden willen meewerken aan Paramaribo brasa!, een literair-culturele gids voor Suriname, en Paramaribo in het bijzonder, dat in 2010 zou uitkomen. Ik vond dat zij hierin niet mocht ontbreken en na enig heen en weer gemail/gepraat ging ze akkoord. Haar bijdrage zou gaan over ‘8 december in de Surinaamse literatuur’. Voor haar, als actief lid van de Organisatie voor Gerechtigheid en Vrede, een logische keuze.
Els was geen gemakkelijke vrouw, ze kon streng zijn en van tegenspraak leek ze niet te houden. Ik dacht wel eens dat ze er gewoon niet naar luisterde. En ze had principes. Gelukkig kon ik die vaak delen, zodat het niet tot een clash hoefde te komen. Met bewondering luisterden we naar haar verhalen over Kwamalasamutu, waar ze kinderen aan het lezen probeerde te krijgen, ze schreef erover in Ik draag mijn tas op mijn rug (2008).
Els had het hart op de goede plek. Hoewel het vrijwel nooit over vrouwen gezegd wordt, komt deze karakteristiek bij me op: ruwe bolster, blanke pit.
De laatste keer dat we haar bezochten, december vorig jaar, was ze al ernstig ziek. Ze lag op bed, maar maakte op ons een verpletterend actieve indruk. We dronken een paar glaasjes wijn, iets meer dan de vorige keren, en Els vertelde over Zuid-Amerikaanse auteurs die we beslist moesten lezen en over wie ze nog wilde schrijven, en over haar verdere plannen.
Ik stelde voor haar te interviewen. Daar had ze niet zoveel zin in, dat werd me wel duidelijk. Eigenzinnig tot het einde.
Het was een voorrecht deze bijzondere vrouw gekend te hebben.
Rupsje
Wijn is goed
Voor het bloed
Drink je mee?
Een beetje thee?
Maar alles zal opfleuren
Als we gaan kleuren
Rupsje regenboog
Kijkt met z’n kleurige oog
Naar al die lieve kinderen
Die niet willen verhinderen
Dat ie een vlinder zal zijn
Die danst in de zonneschijn!
Els
RSS
Facebook
Twitter
Els had altijd belangstelling voor mijn schrijfsel en schreef daar dan iets over. Ik had veel waardering voor haar oordeel en was vaak aangenaam verrast. Ik hield al heel jong van boeken en ben altijd veel blijven lezen. Daarom was ik erg blij met haar inspanningen kinderen te leren lezen en van lezen te houden. En met haar gedichtjes.
Kinderen stimuleren te lezen spreekt mij nog steeds aan en dit jaar begin ik in Paramaribo met een zwerfboekenkastje op straat, vervaardigd door Stichting Unu Pikin. Als het idee aanslaat ga ik in meer straten kastjes plaatsen. Kinderen mogen de boeken er uithalen en lezen. Daarna moeten ze het boek doorgeven aan een ander kind, dat nadat die het boek uit heeft, het weer doorgeeft aan een ander, etc.etc.
“Ze gaan die boeken stelen, de kastjes vernielen,” zeggen negatieve denkers. “Maakt me niet uit, als zij ze maar lezen!” denk ik positief. En ik verzamel alvast leuke boeken.