Elodie Heloise: Nieuwe verhalen over Curaçao
Met de verhalenbundel Woestijnzand neemt Elodie Heloise de lezer mee in de verschillende lagen die de Curaçaose samenleving kent. Van eigentijdse perikelen tot verhalen die ver in de tijd teruggaan maar die nog altijd zijn weerslag hebben op het nu.
Elodie Heloise (1968) woont en werkt op Curaçao. Ze maakt portretten van ‘gewone’ Curaçaoënaars voor het Antilliaans Dagblad, werkt er op de redactie, schrijft voor online magazine Cpost.nl. Op zondag 16 september vindt de presentatie van haar debuutroman Woestijnzand plaats, klik hier voor een ander bericht daarover.
Elodie Heloise zegt: ‘Schrijven is voor mij “stilstaan bij en ervaren”. Ik schrijf om vast te leggen, om [opnieuw] te kunnen beleven. Wat ik in een flits zie, kan uitgroeien tot een korte tekst of een verhaal. Het zijn vrijwel altijd dingen die een emotie bij me oproepen en dat gevoel probeer ik in woorden te “bevriezen” […] Ik schrijf om stil te zetten zodat je dat wat aan je voorbijging, alsnog kunt beleven.’
Fragment:
Alfredo schudt de slaap uit zijn benen en loopt de Penstraat in. Hij kent elke centimeter hier. Hij heeft er gespeeld. Zijn eerste klappen gekregen. Ergens op het trottoir liggen de resten van een gebroken hart. Naast de tanden die hij er verloren heeft.
De schilder. Hij is het recentste overlijdensbericht. De dag ervoor was zijn truck gevonden. In de armen van een mangelboom op Playa Largu. Zijn kleren, slippers, porte-monnee en horloge lagen keurig opgestapeld in de achterbak. Er lag ook een briefje. Zorgvuldig op zijn plaats gehouden door het gewicht van een koraalsteen. ‘Wie deze auto vindt, mag hem hebben. De sleutel zit in het contact. PS: je moet wel even tanken. Er zit nog een tientje in de portemonnee.’
Eusebio wil praten, opent zijn mond, maar zijn woorden mengen zich met zijn ademhaling en blijven in zijn keel steken. Hij lijkt te stikken. Geen lucht, gebaart de man. Harold rent het huis in voor een papieren zak, snelt terug en trekt de zak over de neus en mond van de naar adem snakkende man. Harold bestudeert de beweging van de papieren zak en moet de impuls onderdrukken de bolling kapot te slaan. Dat geeft een heerlijke knal. Hij heeft dat vroeger als kind vaak gedaan.
Mai Fiti rommelt in laatjes tot ze vindt wat ze zoekt. Blauw poeder valt in het water. Ze neemt een houten peddel en roert in het bad. Ze kijkt niet op of om, ervan overtuigd dat Harold blijft waar hij is, wachtend in zijn stoel, precies zoals zij hem daar heeft neergezet. En tot zijn verbazing is dat precies wat hij doet. Als het mengsel is opgelost, steekt ze de kaarsen aan.
RSS
Facebook
Twitter
