Eerste hoofdstukken: Het Págaro Loco-resort – Kel Hoben
door JannyAn
Een leuk idee van Leeswammes, een “lees-ik-door” of “leg-ik-het-weg” blog. Ze schrijft z’n blog na een paar hoofdstukken te hebben gelezen. Ik vond het idee in ieder geval leuk genoeg om over te nemen. Van veel boeken zijn op internet de eerste hoofdstukken beschikbaar. Bij de boekhandel soms ook een papieren variant. Dat geeft de lezer de mogelijkheid om voordat je een boek aanschaft door een stukje proeflezen te zien of een boek je wat lijkt. Een leuk initiatief dat vooral onbekende schrijvers kan helpen bekend te worden bij een breder publiek. De recent uitgebrachte roman van Kel Hoben heeft op mijn blog de primeur.
Het boek [Het Págaro Loco-resort] is uitgegeven door Boekscout, 28 oktober 2011, 320 pagina’s, roman.
Samenvatting website: Puragua, het zevende vaak vergeten eiland van Caribisch Nederland is een slapend eilandje. Totdat het bekende Nederlandse Spechtconcern het, letterlijk ten koste van alles, tot hun vakantie-eiland wil maken. Behalve met interne familie-problemen worden de Nederlandse makamba’s Henry en Jo-Ann Specht daarbij geconfronteerd met de Puraguaanse politici en hun opportunistische regeermethoden, machtsmisbruik, intimidatie en corruptie. En met de broeierige seksuele moraal en hypocriete sfeer, de onvermijdbare culturele en etnische gevoeligheden en vooroordelen. Ook de zwalkende politiek op het stuurloze en dwarsliggende Curaçao bemoeilijkt de opbouw van hun imperium.
Eerst iets over de cover. Een mooie foto, kleurrijk, passend bij de samenvatting. Naar mijn idee wel een keuze die vooral de potentiële mannelijke lezers zal doen besluiten om het boek op te pakken. Het doet me denken aan een recensie die ik laatst las over de laatste editie van Snoecks. De lezeres ontdekte tot haar verbazing dat Snoecks helemaal geen boek is met alleen foto’s van vrouwelijk schoon maar een serieus boekwerk met een enorme variatie aan fantastisch fotowerk.
Ik las de eerste 4 hoofdstukken van het boek, dat is zo’n 10%. Het leest prettig, korte zinnen, veel dialoog. De lezer wordt al na een paar bladzijden lezen in het verhaal getrokken. Alhoewel duidelijk in het boek is aangegeven dat Puragua en de personen op Puragua fictief zijn, lijkt Bonaire toch op zijn minst een bron van inspiratie voor de schrijver te zijn geweest. Die indruk wordt versterkt op het moment dat het Spechtconcern wordt geïntroduceerd, “een concern waar bijna alle ooms en tantes, broers en zusters, neven en nichten” werkzaam zijn. Dat doet toch wel heel sterk denken aan het Van der Valk-concern dat ook een hotel op Bonaire exploiteert. In de eerste hoofdstukken van het boek is al duidelijk dat Kel Hoben de lezer niet alleen het verhaal van Henry en Jo-Ann Specht wil vertellen. Puragua mag dan een fictief eiland zijn, de Antillen zijn dat niet en de schrijver lijkt de lezer ook te willen informeren over de interne politiek op deze eilanden en binnen het Koninkrijk.
Mijn oordeel: ja, ik wil het boek helemaal lezen. Het verhaal boeit me genoeg om te willen weten hoe het verder gaat maar het is vooral de politiek in Caribisch Nederland waar ik nieuwsgierig naar ben.
Helaas kan ik de lezers van deze blog niet aanbieden om ook de eerste vier hoofdstukken van het boek te lezen, wel een fragment uit het boek.
Het was inmiddels al meer dan een half jaar geleden dat ik de eerste hoofdstukken las van Het Págaro Loco-resort van Kel Hoben. Een nadeel van “de eerste hoofstukken van”. Je legt het boek weg en gaat lezen voor leesclubs, boekgrrls, recensieboeken, etc. en voor je het weet ben je maanden verder.
De samenvatting op de website is veelbelovend: Puragua, het zevende vaak vergeten eiland van Caribisch Nederland is een slapend eilandje. Totdat het bekende Nederlandse Spechtconcern het, letterlijk ten koste van alles, tot hun vakantie-eiland wil maken. Behalve met interne familie-problemen worden de Nederlandse makamba’s Henry en Jo-Ann Specht daarbij geconfronteerd met de Puraguaanse politici en hun opportunistische regeermethoden, machtsmisbruik, intimidatie en corruptie. En met de broeierige seksuele moraal en hypocriete sfeer, de onvermijdbare culturele en etnische gevoeligheden en vooroordelen. Ook de zwalkende politiek op het stuurloze en dwarsliggende Curaçao bemoeilijkt de opbouw van hun imperium.
Mijn oordeel over die eerste hoofdstukken kun je lezen in de blog die ik er toen over heb geschreven. De conclusie was dat ik het hele boek wilde gaan lezen omdat het me genoeg boeide om te willen weten hoe het verder gaat. Daarnaast ook om meer te weten over de politiek van de Antillen.
Nu ik het hele boek heb gelezen moet ik helaas vaststellen dat het me uiteindelijk toch is tegengevallen. Het boek leest makkelijk weg maar, alhoewel ik in de Antillen geïnteresseerd ben, werden alle details over de corruptie daar en over de ontwikkeling van het nieuwe Spechtconcern op het eiland mij uiteindelijk een beetje teveel. Het verhaal over de personages, hun relaties en het incident met de vermiste Duitse toerist is daaraan ondergeschikt gemaakt en dat vond ik jammer. Alle details halen de spanning en snelheid uit het verhaal.
De personages blijven te oppervlakkig. Dat was ook mijn oordeel over een eerder boek van Hoben (De Antilliaanse Huisdame). Meer aandacht voor de personages maakt een roman naar mijn idee interessanter om te lezen. Daarbij is de roman tamelijk eenvoudig van opzet en lijkt het incident met de Duitse toerist te zijn opgenomen om de spanning op te voeren.
Wat ik leuk vind is dat het fictie betreft maar dat de werkelijke wereld een bron van inspiratie voor Hoben is geweest. Daardoor blijf je als lezer toch het idee houden dat het allemaal zo gebeurd zou kunnen zijn. Ik noemde in mijn eerdere blog al de gelijkenis tussen Bonaire en Puragua en die tussen van der Valk en het Spechtconcern. De vermissing van de Duitse toerist doen mij sterk denken aan de vermissing van Natalee Holloway. Tot de ingeschakelde F16’s aan toe. Maar dat kan natuurlijk ook toeval zijn.
Het zal van de mate van interesse in de Antilliaanse politiek en de ontwikkelingen van een hotelconcern afhangen of een lezer het boek een hoge waardering geeft. Mijn oordeel: twee sterren.
[Overgenomen van JannyAn’s blog, 23 december 2011 & 6 november 2012]
RSS
Facebook
Twitter
