Een muzikale trip anno 2010
door Nico Eigenhuis
Amsterdam, Brussel, Oranjestad, Paramaribo
Brazilian jamsessies (Amsterdam april 2010)
Door de Surinaamse pianiste Ferial Karamat Ali wordt in de Amsterdamse Badcuyp (bij de Albert Cuyp) een wekelijkse jamsessie geleid met steeds wisselende muzikanten als Robert Sordam (zang en toetsen), Glenn Gaddum jr (bas) en Walther Muringen (drums). De sessies bieden jonge muzikanten als zangeres Urcy Miranda de gelegenheid zich ter plaatse te presenteren. Voor wie belangstelling heeft: de sessies starten woensdags om 20.30 uur.
Paramaribop Rejuvenated (Amsterdam mei 2010)
Paramaribop is een Surinaamse jazz-variant met invloeden van o.a. de kaseko-muziek. Op 21 mei 2010 presenteerde Paramaribop grondlegger Pablo Nahar (bas) zijn nieuwe band “Paramaribop rejuvenated” in het Bijlmerparktheater. De band bestaat naast Pablo uit de jonkies Yoran Vroom (drums), Danny van Kessel (piano), Randell Heye (trompet) en Tim West (sax). Gasten die avond waren zangeres Denise Jannah en fluitist Ronald Snijders. In de zaal zaten o.a. Vincent Henar en Robin van Geerke van de band Frafra sound, die er getuige van waren dat het Paramaribop-virus een nieuwe generatie muzikanten heeft bereikt.
Bon Voyage (Brussel mei 2010)
Het is geen toeval dat in Brussel de film White material draait over een blanke plantagehoudster (Isabelle Huppert), en dat gelijktijdig de Congolese zanger Sam Mangwana optreedt in het Amsterdamse Tropeninstituut; 50 jaar onafhankelijk Congo leidt namelijk tot de nodige activiteiten. De CD Bon voyage die ik bij de Media Markt in Brussel koop is van het Ry-co label; het bevat opnamen van Congolese Rumba/Soukous muzikanten die eind jaren zestig in het Caribisch gebied actief waren en daar de huidige Zouk introduceerden. Anno 2010 is er wel meer kruisbestuiving op muzikaal gebied , bijvoorbeeld in de Champeta, een mix van Soukous met Colombiaanse stijlen als Cumbia en Vallenato.
Padu Lampe (Aruba juni 2010)
De Arubaanse pianist Padu Lampe, ook wel bekend als Padu del Caribe werd 26 april 2010 maar liefst 90 jaar, reden om zijn hele straat af te zetten in verband met de feestelijkheden. Padu heeft een interessant levensverhaal en speelde met alle muzikale grootheden uit de regio. Hedentendage is hij een inspiratiebron voor een nieuwe generatie Antilliaanse muzikanten, zoals bijvoorbeeld de Curaçaose pianist Randal Corsen.
Chopin (Aruba juni 2010)
Jan Brokken schreef het boek (met CD) Waarom elf Antillianen knielden voor het hart van Chopin. Ik zou zeggen koop het boek, lees het en geniet daarbij van de tijdloze muziek van o.a. Wim Statius Muller een toppianist van 84 jaar waarover een dezer dagen een documentaire verschijnt. Overigens is Chopin thans ook een inspiratiebron voor de Surinaamse pianiste/zangeres Lisibeti (Liesbeth Peroti) die zijn Prelude speelt op haar intrigerende CD Sounds of my soul.
Euson (Aruba juni 2010)
Door Matthijs van Nieuwkerk en Leo Blokhuis is van de zoetgevooisde Arubaan Euson een cultheld gemaakt, tijdens de zogenaamde Nacht van de Nederpop. Deze in de jaren zeventig actieve zanger scoorde hits als bijvoorbeeld Leon en gaf Joni Mitchell’s Both side now een ultieme uitvoering. Wie nog eens naar zijn muziek luistert kan Matthijs en Leo wel begrijpen.
Surinaamse Rock (Aruba juni 2010)
Een aparte ontmoeting op Aruba is die met de aldaar woonachtige Surinaamse gitarist Ricardo Tjon Man Tsoi. Hij heeft als onverwachte muzikale helden gitaargrootheden als Yngwie Malmsteen en Pat Metheny. De band waar Ricardo kwa stijl wellicht het best bij past is de Surinaamse rockband Apoplectic met zangeres Audrey Bakrude. Apoplectic speelde in Paramaribo als voorprogramma bij de Nederlandse band De Dijk.
Partybus (Aruba 2010)
Naar aanleiding van het superromantische huwelijk van nichtje Naomi met haar Paul stappen we in de Kunuku Partybus (iets soortgelijks is er inmiddels trouwens ook in Suriname). Lekker meebrullen met hits als Tonight’s gonna be a good night, Who let the dogs out en I love rock and roll levert ons een aanhouding op van de politie te fiets. Lachend verzoeken ze ons harder te zingen en meer te schudden met de maracas. Dat het er heftig aan toe kan gaan is ook op youtube te zien, check daarvoor de videos op “Kukoo Kunuku Party Bus”.
Branti Maka (Aruba juni 2010)
Het optreden van de Surinaams/Javaanse band Branti Maki is een mooie voorbereiding op de vervolgtrip naar Suriname. Ik vraag ze om Ragmad Amatstam’s Mi lobi Sranan te spelen, hetgeen ze uiteraard feilloos doen. Al jaren zijn op de Antillen Surinaamse muzikanten te vinden, een van de succesvolste was/is Hortance Sarmaat.
Izaline (Aruba juni 2010)
Op de luchthaven van Aruba staat Izaline Calister met haar band. Ze heeft een optreden verzorgd in het Casa di cultura. Izaline heeft inmiddels 5 CD’s op haar naam en had op de Antillen een nummer 1 hit. Met haar bespreek ik de beperkte beschikbaarheid van CD’s van mensen als Oswin Chin Behilia, Doble R., Edgar Palm en Rudy Plaate. Gelukkig is het werk uit de jaren vijftig in goede handen bij muziekrestaurateur Tim de Wolf. Hij verzamelde het nodige prachtige werk op de CD Riba Dempel.
Mi kondre tru (Paramaribo juni 2010)
Naast Trefosa’s (Henny de Ziel) officiële volkslied Opo kondreman is er het lied Mi kondre tru (mijn ware land) van de Surinaamse klassieke pianist Johannes Nicolaas Helstone (foto rechts). Jarenlang heb ik geklaagd dat dit lied op geen enkele CD is te vinden, dit bleek ten onrechte te zijn. In 2004 bracht de jazz-pianist Sonny Khoebal het al uit onder de titel Na bun fu yu.
Time Out (Paramaribo juni 2010)
Nog altijd speelt vrijdagsavonds – m.u.v. de laatste vrijdag van de maand – in cafe Rumors bij Krasnapolski de band Time Out een sessie onder leiding van gitarist Jim Westfa. Zoals te doen gebruikelijk kan ik de verleiding niet weerstaan om wat liedjes te zingen. Dit keer zijn het Mi kanto en Poenta. Het levert me in dit geval zelfs een lokale fan op. Hij vindt het echt leuk wat ik doe, en ik vraag me even af of het al tijd wordt om eens iets uit te brengen (maakt u zich geen zorgen).
Owru Poku Man (Paramaribo juni 2010)
Met Carline als sponsor en Henk van Vliet als presentator worden de oude Surinaamse muzikanten in het zonnetje gezet. Muziekdocumentaires over en optredens van mensen als Oscar Harris, Max Nijman en de 86 jarige Johnny de Miranda trekken de nodige bezoekers en leveren veel enthousiasme op.
Pop java (Paramaribo juni 2010)
Door Podiumkwakoe werd eens een middag georganiseerd met de belangrijkste Javaans-Surinaamse zangers, Ragmad Amatstam, Eddy Assan en Oesje. Ze bekenden eerlijk destijds een popvariant te hebben geïntroduceerd om in Suriname een groter publiek aan te spreken. Ze kunnen in Suriname inmiddels niet meer gewoon over straat, maar door alle originele kopieën heeft het ze weinig geld opgeleverd. De band Kasimex zien we in de Wilhelminastraat een succesvol optreden verzorgen tijdens vaderdag. Het levert mij de lastige vraag op waar het lied Rosina toch vandaan komt.
Henk MacDonald & Friends (Paramaribo juni 2010)
Surinames muzikaalste dokter komt mij bij aankomst en vertrek op mijn logeeradres opzoeken. Ik bezoek uiteraard zijn optredens op de laatste woensdag van de maand bij Torarica en laatste vrijdag van de maand bij Rumors (hij neemt dan de plek in van vaste band Time Out). Belangrijke troef in zijn band is zanger Rudolf Heidanus, die moeiteloos liedjes als Tell it like it is en How can you mend a broken heart vertolkt.
Fete de la Musique (Paramaribo juni 2010)
Jaarlijks wordt ook in Suriname het Franse muziekfeest Fete de la Musique gehouden. Speciaal daarvoor worden Frans-Guyanese bands ingevlogen en de binnenstad afgezet. Ik zie in dit verband o.a. de lokale Jantje Smit Damaru en Suriname’s top-band Naks Kaseko Loko.
Majoie Hajary (Amsterdam juli 2010)
Na mijn vakantie ontvang ik thuis van het IISG een exemplaar van het werk Le passion selon Judas van de nu 89 (?) jarige Majoie Hajary. Hoewel het wat piept en kraakt ben ik dolgelukkig dat ik dit werk ontvang van deze nu ook in Suriname alom erkende pianiste. Haar muzikale erfgoed is bij Liesbeth Peroti in goede handen. Naast de tribute-avond in Thalia zorgt ze eerstdaags ook voor een muziekbundel rond Majoie’s werk Da Pinawiki.
De culturele oogst:
1. CD Padu del Caribe (Padu Lampe)-Receurdonan Stima bij CD’s & more Aruba
2. CD Euson – the best of bij Disco Amigo Paramaribo
3. CD Lisibeti (Liesbeth Peroti – foto links) – Sounds of my Soul bij Virolastraat 63 Par’bo
4. CD Eddy Assan en Silvy bij Javaanse markt Par’bo
5. CD Oesje – the best of bij Javaanse markt Par’bo
6. CD Sonny Khoeblal – Wings of Peace bij Faranaz HermitageMall Par’bo
7. CD Man Tosi (Ricardo Tjon Man Tsoi) op Aruba
8. DVD Spokendansen en Land te koop (revisited2010) bij Apintie Par’bo
9. Boek Het Kamp van Broos en Kaliko (over Roorak) bij Vaco Par’bo
10. CD Majoie Hajary – Le passion selon Judas bij IISG Amsterdam
11. CD Bon Voyage bij Media Markt Brussel
RSS
Facebook
Twitter
IM Henk Mac Donald:
Als kleine jongen verloor hij zijn vader, Henk senior, die met zijn auto verongelukte. Henk junior moet kort hierna hebben besloten dat hij net als zijn vader huisarts en muzikant wilde worden. Henk slaagde hierin, en zag als huisarts kans om zijn praktijk dagelijks al om vijf uur ’s morgens te openen “speciaal voor de oudjes die niet houden van lang wachten”. Als muzikant bleef hij altijd als laatste omdat hij graag zelf zijn apparatuur weer inlaadde.
Zijn muziek bracht hem ver. Al vroeg had hij de formatie Opo een hit met ‘Jai jai Sranaam’, en als componist zag hij kans om maar liefst twee maal Suripop te winnen, de eerste keer met ‘Gi yu’, en de tweede keer met ‘Tide ete’, beide gezongen door Rudolf Heidanus. Als zijn land zich internationaal moest presenteren vloog hij mee met zijn band die destijds toepasselijk de naam The crew droeg. Je trof Henk als muzikant in Suriname zelf ook overal aan, zoals bijvoorbeeld bij zwembad Pireng in de plaats Groningen of zondagmorgen aan de toetsen bij het ontbijt in “Tor”. Zijn band kreeg later de toepasselijke naam Henk Mac Donald and Friends. De vaste following danste naar hartenlust bij hun optredens bij Rumors/Krasnapolsky en hotel Torarica.
Henk bewaarde met zorg het krantenbericht van het overlijden van zijn vader, die destijds de grootste begrafenis in Suriname ooit kreeg. Bij Henk Mac Donald junior is dat vast ook het geval.