Een bakru woont onder het herenhuis
Ares – Eerste Nederlandse Netflix productie
door Rihana Jamaludin
Het moet een hele opgave zijn geweest om een trailer te maken voor Ares, de eerste Nederlandse Netflix productie die sinds begin dit jaar te zien is. De trailer zou de kijker nieuwsgierig moeten maken naar een tv-serie in het horrorgenre, zonder meteen te veel weg te geven van de clou. Dat laatste is geslaagd, maar wat het eerste betreft, was het effect van de trailer dat ik besloot geen interesse te hebben in het zoveelste Young Adult horrorverhaal over een enge sekte. Reacties van publiek en recensenten waren verdeeld en op internet werd gemaand om deze serie maar over te slaan.
Pas toen mijn zoon, een kritisch filmkijker, mij recentelijk aanspoorde om toch te kijken vanwege het ‘fantastische eind’, ging ik overstag. En inderdaad, het verhaal bleek veel meer dan oppervlakkige horror, maar een recensie schrijven over Ares blijkt net zo moeilijk als de trailer maken: hoe wek je de nieuwsgierigheid van de lezer, zonder te veel van de clou te verklappen? Misschien door middel van dwaalsporen, zoals de film en de trailer doen, maar dan haakt de potentiële kijker waarschijnlijk af. Dus: wie volledig verrast wil worden leest niet verder, maar volgt de serie van begin tot eind.
Voor wie wel verder leest: is het erg als er hierna een vermoeden rijst van welke kant het verhaal van Ares op gaat? Er worden in de serie genoeg aanwijzingen gegeven, maar het dwaalspoor van ‘gewone horrorfilm’ houdt je lang weg van de clou.
De schrijvers deden een gouden greep met hun keuze van een hoofdrolspeelster van gemixte afkomst, de Surinaams/Nederlandse Jade Olieberg als de ambitieuze studente Rosa Steenwijk. Het is heel geloofwaardig dat een allochtoon meisje ánders wordt ontvangen in een wit bolwerk als een prestigieus studentencorps, en ook dat ze zich niet volgens de tradities gedraagt en met andere ogen kijkt. Dat dit tevens een dwaalspoor is, hebben de schrijvers goed uitgebuit, de uit de Bijlmer afkomstige Rosa heeft daardoor ook totaal niet in de gaten hoe cruciaal die keuze voor haar persoon zal blijken.
Ares is een elitair genootschap van studenten en alumni, waar het ‘ons kent ons’ terug te voeren is tot aan voorvaderen die op schilderijen uit de Gouden Eeuw zijn afgebeeld. De VOC-mentaliteit wordt er verheerlijkt en een goede positie is met een onderonsje te regelen. Door dit even illustere als duistere gezelschap laat de assertieve Rosa zich allerminst intimideren, ze ziet haar kans en grijpt die met beide handen aan, niet tot ieders genoegen.
Producent Pieter Kuijpers van Pupkin Film pitchte in 2018 een stuk of vijftien ideeën bij Netflix. Toen het idee voor een horrorverhaal in de studentenwereld werd gekozen, nam hij het Amsterdamse schrijverscollectief Winchester McFly in de arm. Michael Leendertse werd de hoofdschrijver. De regie werd verdeeld tussen de twee succesvolle regisseurs Giancarlo Sanchez (Mocro Maffia) en Michiel ten Horn (Aanmodderfakker). Sanchez regisseerde de eerste vier afleveringen, Ten Horn deed de laatste vier.
De serie is prachtig gefilmd op locaties als Paleis Soestdijk, het Tropeninstituut, Teylers Museum, het Rijksmuseum. De kostuums springen in het oog, de aankleding en special effects zijn bijzonder.
Wat het acteerwerk betreft vallen Jade Olieberg met de hoofdrol Rosa op, Hans Kesting als de doortastende sekteleider Maurits, en Rifka Lodeizen als de vlotte neurowetenschapper Hester.
Met Ares kan Nederland zich internationaal in de kijker spelen. Netflix heeft 158 miljoen abonnees in 190 landen. Ares is in acht talen nagesynchroniseerd en de ondertiteling is beschikbaar in 28 talen.
In Suriname werd vroeger gezegd dat iemand fortuin kon verwerven door het aanbidden van een grote tapijtslang die als huisdier gehouden diende te worden. Welk geheim huist er in de kelders van het eeuwenoude gebouw van het Ares genootschap? Aan welke bakru hebben de leden zich overgeleverd? Is het Beal, die als de voorchristelijke god Baäl mensenoffers eist? Ares valt in het horrorgenre en dat zal de kijker niet ontgaan. Weliswaar meer in de richting van psychologische horror dan van het geijkte slasher-genre. Wie niet in de gaten heeft waar het verhaal heen gaat, zal volkomen verrast worden. Maar wie voortijdig de clou van het verhaal geraden heeft, kan genieten van hoe de uitwerking is geschied.
Wat is de nachtmerrie van de elite, wat gebeurt er als de geest uit de fles komt, wat zien we als de suikerheren hun masker afdoen? Een beetje horrorfilm eindigt met een bloedbad, maar Ares speelt het klaar om zelfs dan een moment van ontroering op te roepen, wanneer spoken weer mensen worden.
RSS
Facebook
Twitter
