Ed Hart – Schorre vogels
Soms heft er een een treurlied aan
Verhalend hoe het hun is vergaan
Beroofd van hoop en het loflied
op de schoonheid van hun land.
Vervreemd van hun verkleumde
vleugels die niet meer dragen
Verstrikt in levensketens die hun
kleurloze dagen tot jaren vertragen.
Wanneer in het thuisland
De nacht doet slapen
Kijkt geen meer naar hen uit
Maar kort na het ontwaken
Rijst een vraag die hoop aanduidt
Zal er ooit een weerzien zijn?
Met deze vogels, schor, verweerd, ontheemd.
[Ongepubliceerd.]
RSS
Facebook
Twitter
