Echt HEMA!
door Nellie Bakboord
Wie kent die tune van de HEMA niet? Die bekende jingle. Volgens mij zelf tot in Suriname. En natuurlijk daarbuiten. In Nederland zweren echt niet alleen witte Nederlanders bij de producten van dit bekende warenhuis. Hemaworst is populair. Moet ik een worst voor je meenemen? Of twee? Eén voor die bruine bonen en één voor snert. Iedereen in Suriname loopt nu te watertanden. Terwijl ik hen gevaarlijk rustig een Hemaworst voor hun neus laat bengelen. Via skype. Tussen ons gezegd, ik heb vaak genoeg mijn kondremans horen roepen dat ze niet buiten de HEMA kunnen. Vooral die verwende types die zelf tijdens hun vakantie in switi Sranan een HEMA missen. Naast Blokker zou een HEMA het centrum van Paramaribo compleet maken. Bijna op de automatische piloot chat ik dromerig verder via skype.
In die droom wandel ik de Jodenbreestraat in en sta op de hoek waar deze straat kruist met de Domineestraat in één keer helemaal stijf. Alsof ik geëlektrocuteerd ben. Op de plaats waar volgens mij een prachtig woonhuis annex winkel stond, staat nu een HEMA. Ik ben de enige die stomverbaasd staart, terwijl de ene klant na de andere met goed gevulde tassen het warenhuis in en uit loopt. Allemaal tevreden. Sommigen flink kauwend en zichtbaar genietend van een bloedhete Hemaworst in het welbekende papieren zakje. Ik wist gewoon niet wat ik zag. Pijlsnel dacht ik aan het prachtige gebouw. Hier woonde toch de Familie Sowma? Ik moet Frank Consen bellen. Ik moet hem vertellen wat er gebeurd is in hartje Paramaribo. Hij en ik gaan vaak in gesprek over prachtige karakteristieke gebouwen en woonhuizen in Paramaribo. En over de taak van Stichting Monumentenzorg. Frank kan weten of dit huis behoort tot ons cultureel erfgoed. Een keer had hij me al verteld dat op die hoek een manufacturenzaak was. Van de familie Sowma? Frank beaamde dat toen. Hij zat ook met een Sowma op de Paulusschool. In de jaren vijftig. Wat heeft de HEMA in Godsnaam met dit gebouw gedaan.
Intussen zie ik een grootmoeder met haar kleindochter naar buiten komen. Dat kind kan twee en een half zijn. Hooguit drie. Met Hemaworst en al. Smullend tot en met! Hebben de eigenaren toestemming gegeven? Hebben zij het pand verkocht? Ik sta nu oog in oog met een HEMA alsof ik in de Kalverstraat sta. Tril-lend. Terwijl ik net als alle worstverslaafden superblij moet zijn. Ik hield toch van drop van de HEMA. Zoete zachte. Die met dat yoghurtsmaakje? Het gebouw laat al jaren in het midden of het gesloten is of niet, maar volgens Frank woonde er nog wel iemand. Met Frank heb ik toen uren zitten praten over dit gebouw. Ik durf wat ik nu zie gewoon niet aan Frank te vertellen. ‘Het gebouw was in redelijke staat maar verkocht al jaren geen manufacturen’. Dat waren Franks woorden. Hij klonk toen erg emotioneel. Terwijl mijn rechtervinger op het toetsenbord een kennelijk verkeerde manoeuvre maakt, schiet mijn beeld weg. Ik hoor het typische geluid van skype. Verbinding verbroken. Droom verbroken. Een hele opluchting? Misschien een diep weggestopt verlangen naar een HEMA.
RSS
Facebook
Twitter
