Dutchies: Mij moet iets van het hart
door Brian
Zojuist zag ik een post op Facebook van een jonge vrouw die zeer uitdrukkelijk geen 4 Mei gaat herdenken. Bij haar post prijkt een foto met de tekst “Geen 4 Mei Voor Mij”. Ze noemt de samenleving hypocriet en geeft aan dat ze niet wil meedraaien in een volgens haar eurocentrische samenleving waar witte geschiedenis belangrijker is dan de niet-witte geschiedenis.
Als kind was ik steevast een kranslegger tijdens de jaarlijkse nationale Dodenherdenking. Ik heb daarbij bejaarden zien huilen van verdriet, publieke sprekers horen stotteren van emotie en kinderen zien knuffelen nadat bij hun het besef was binnengedrongen dat zoiets vreselijks dan toch echt gebeurd was in ons land.
Zij die de oorlog hebben meegemaakt hebben hieraan vreselijke innerlijke wonden overgehouden en misschien ben ik bitter maar de Facebookpost van deze jongedame vind ik dermate respectloos dat ik er van moet walgen. Waarom zou je een belangrijke herdenkingsdag niet eren enkel en alleen om een statement te maken over heel iets anders? En nog belangrijker, waarom zou je zo’n dag met je statement associëren als je weet dat dit heel respectloos is naar slachtoffers, nabestaanden en de Nederlandse geschiedenis in zijn algemeenheid? Uniek dat ze zo haar punt maakt, maar dan heeft ze totaal geen respect voor de oorlogsdoden uit het verleden en geen respect voor de jonge mannen die op de stranden van Normandië zijn neergemaaid om ons te bevrijden. En dat terwijl ze ook haar punt had kunnen maken zonder daarbij Dodenherdenking te betrekken. Voor nu even genoeg over deze dame. Daar kom ik zo op terug.
De oorspronkelijke opzet van Dodenherdenking ging uitsluitend om de Nederlandse slachtoffers in de Tweede Wereldoorlog. Sinds 1961 wordt officieel een ruimere definitie van Dodenherdenking gehanteerd die ALLE oorlogsslachtoffers of omgekomenen sinds het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog omvat, dus óók mensen van andere rassen en nationaliteiten. Het officiële gedenkschrift voor Dodenherdenking op 4 mei luidt:
“Tijdens de Nationale Herdenking herdenken wij allen – burgers en militairen – die in het Koninkrijk der Nederlanden of waar ook ter wereld zijn omgekomen of vermoord sinds het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog, in oorlogssituaties en bij vredesoperaties.”
Nederland toont zich dus totaal niet eenkennig maar juist eerder begripvol bij de invulling van Dodenherdenking en herdenkt zelfs mensen die zijn omgekomen bij vredesoperaties zoals in Libanon, Bosnië of Afghanistan. In Turkije, herdenken ze daar alle doden van Afghanistan? In Marokko, herdenken ze daar alle doden van Syrië? In Suriname, herdenken ze daar alle doden van Bosnië / Kosovo?
Een dag later, op 5 mei, wordt de bevrijding van de Duitse bezetting gevierd. Een dag waarop in 1945 miljoenen mensen werden bevrijd van onderdrukking, honger en marteling. Op 15 augustus viert de Indische gemeenschap binnen Nederland Bevrijdingsdag vanwege de Japanse capitulatie in Nederlands-Indië in 1945. Ook op deze dag(en) toont Nederland zich dus niet eenkennig.
Terug naar de jongedame van de Facebookpost. Ze zegt dat ze niet met een stalen gezicht de slachtoffers van fascisme kan herdenken wanneer wij elke maand nazi’s laten rond marcheren in de Nederlandse steden. Ze schrijft: “Hoe kunnen wij het ermee eens zijn dat dit vreselijke verleden nooit meer mag gebeuren terwijl wij ondertussen bommen op Syrië gooien?”
Wij? WIJ?!
Ondertussen, jongedame, vangen WIJ hier in ons kleine kikkerlandje in opvangcentra door het gehele land momenteel meer dan 42.000 vluchtelingen op, waarvan ruim 43% afkomstig is uit Syrië maar ook mensen uit respectievelijk Irak, Afghanistan en Eritrea. Dit aantal is bijna vervijfvoudigd tegenover de cijfers van 2014. Ondertussen, jongedame, hoor ik bij die maatschappij die jij over één kam scheert terwijl je zelf impliceert dat je tegen generalisatie en discriminatie bent.
Ondertussen, jongedame, hoor ik bij de doelgroep homoseksuelen die in DERTIEN landen in alleen al het Midden Oosten gestraft wordt bij het uiten van hun gevoelens. In Iran, Saoedi-Arabië en Jemen kunnen homo’s aan de orde van de dag zelfs de doodstraf krijgen en ook in Gaza en op Turks Cyprus is homoseksualiteit strafbaar. Ondertussen, jongedame, is mijn rij-instructeur een Surinamer, mijn bandmaatje een Belg, een van mijn geluidsmensen Joods en mijn beste vriendin een moslim. Ondertussen, jongedame, doe ik elke dag samen met miljoenen andere Nederlanders, zowel autochtoon als allochtoon, enorm mijn best om een mooie toekomst te maken binnen ons land. Ook dát zijn “WIJ”… Je intentie is waarschijnlijk goed en je poging is nobel, maar als je geen respect kunt opbrengen voor een ander, verwacht dan ook geen respect terug. Op 4 Mei neem ik dus wél deel aan Dodenherdenking, gewoon omdat ik dat respect over heb voor een ander, ongeacht sexuele voorkeur, kleur of ras.
Ontleend aan de Facebookpagina van Brian, waar ook tientallen commentaren.
RSS
Facebook
Twitter
