Door lezen groeien we
door Els Moor
Wat kinderen kunnen leren op het Kinderboekenfestival is dat je door te lezen kan groeien. Niet in de lengte of de breedte, je wordt niet langer of dikker door te lezen, maar je persoonlijkheid kan groeien. Verhalen weerspiegelen immers altijd op een speciale, sprookjesachtige, spannende, emotionele of humoristische manier, iets van het leven.
Door samen met begeleiders te lezen en met name in de klas activiteiten samen te doen naar aanleiding van een verhaal, kun je er beter over praten en ontdek je wat in het boek of verhaal belangrijk is voor je eigen leven. Zo’n thema is bijvoorbeeld: ‘Als je elkaar helpt, groei je allebei’, de een door een goede sociale ervaring, de ander wordt een stukje wijzer. Enkele voorbeelden volgen, zoals die jarenlang gegeven zijn in de stand ‘Lees je wijs!’, gebaseerd op het boek met dezelfde titel, uitgegeven door de Stichting Projekten, een handboek op dit gebied voor begeleiders, vooral leerkrachten.
Voor beginnende lezers is er het boekje het doksje dat niet wilde zwemmen, van fotograaf en schrijver Wim Veer, waarin de foto’s de tekst verduidelijken. Het gaat over zes jonge doksjes die van hun ouders in een vijver moeten springen om het gevaar van de op doksjes beluste sapakara letterlijk te ontduiken. Vijf doksjes springen en beginnen te zwemmen. Nummer zes durft niet. Hij gaat lopen en zoekt een veilige plek. Komt bij een mensenhuis. Daar staat Tirza de hond, die hem toeblaft dat hij daar niet kan blijven. De mensen zullen hem braden en opeten. Dan begint doksje een tocht met veel moeilijkheden: veel te grote koeien in de stal, kippenkuikens bij wie hij van moeder kip niet mag blijven en ja, sapakara die eraan komt om hem op te eten. Door wie wordt hij gered? Natuurlijk, door Tirza! Die jaagt sapa weg en zegt doksje dat hij nu best wel in de vijver kan springen. Na alles wat hij beleefd heeft, durft doksje nu! Het verhaal heeft duidelijke lessen om te groeien: door te ervaren, leer je, word je wijs, maar… je hebt liefdevolle hulp nodig. Het verhaal kan gespeeld worden en op het eind staat dan de hele klas waar de vijver is en ze klappen in de handen en roepen naar doksje: ‘… één… twee… drie!’ Dan springt hij!
Een ander mooi voorbeeld is van Ismene Krishnadath, Seriba in de schelp, over een meisje, Lilia, op vakantie in Galibi, die een grote schelp vindt op het strand. Ze houdt hem aan haar oor en hoort de zee, maar ze hoort ook een meisje huilen. Een watrameisje zit in de schelper, opgesloten door haar vader omdat ze verliefd is op Warana, de grote sekrepatu. Lilia brengt de geliefden weer bij elkaar (lees het) door een slimme zet waarover ze goed heeft nagedacht. Het verhaal kan gespeeld worden. Dit boek kan ook gebruikt worden bij aardrijkskunde, vooral voor kinderen die zee en strand niet kennen. En natuurlijk als het thema uit de Surinaamse cultuur, ‘watramama’, op tafel komt! En bij het praten over het verhaal kwamen zelfs ervaringen boven van kinderen die met een bepaalde vriend of vriendin niet mochten omgaan van hun ouders! Zo groeien we door boeken, in veel opzichten!
RSS
Facebook
Twitter
