blog | werkgroep caraïbische letteren
0
 

De Zeven Spirituele Wetten (3)

door May Peters
 
F
 
Lekke band
Kom bij de brug van Piñones, la Boca de Cancrejos, en psssssssssssssss… Nondedjuu. Band lek. Dat is lang geleden. Mijn fietsmaker heeft er een rubberen tussenlaag ingelegd, zodat ik niet elke week twee lekke banden heb dankzij de kapotte groene exportflesjes Heineken op het zogenaamde fietspad. De luchtbelletjes dansen over het achterwiel. Dus van oppompen kan geen sprake zijn.
De Wet van de Minste Weerstand: ‘Alles in het universum is perfect zoals het nu is.’ Dus, oké, teruglopen. Worden eens andere spieren gebruikt. Maar bij het Marriott Courd Yart aangekomen, begint het weer te regenen. En dat is hier dus met bakken tegelijk. Zoveel water dat ik bij elke stap uit mijn Wolky sandalen floep. Zal ik ze uit doen? Op blote voeten verder lopen door het warme water… lijkt me heerlijk… Maar mijn band is natuurlijk niet voor niks lek. En ook al mediteer ik sinds ik Kenny Werner zes jaar geleden op het Conservatorio heb ontmoet… ik ben nog steeds geen fakir. Dan maar in het moment verder lopen. Na een uur kromme tenenwerk bereik ik mijn straat. En breekt de sluiting van mijn sandaal. Nou, de laatste tweehonderd meter strompel ik op een schoen verder en dan kan ik de fiets in het schuurtje zetten.
Maandag, bij mijn meditatie op trombone, ‘een fitness programma van twee uur’ kijk ik uit over het verpletterende oceaangroen van de Atlantische Oceaan. Ja, ik ben gezegend dat ik deze missie mag volbrengen. Daarna ga ik met een radio-uitzending van the Art of Joyful Living op mijn mp 3-speler mijn fietsband plakken. Met vier vorken loop ik naar het benauwde schuurtje om de band van de fiets te halen. Je wordt hier zo creatief! Maar de fiets heeft nu een universeel ventiel, waar je een verloopnippel voor nodig hebt om hem op te pompen met een compressor. Snap jij het nog?
Een gewone fietspomp behoort niet tot de standaard inboedel van een Puerto Ricaans schuurtje. De verloopnippel blijkt foetsie, dus uiteindelijk toch maar snel naar de fietsenmaker. De jongen is altijd heel aardig. Zet er een nieuwe binnenband op, die was namelijk ook kapot bij het ventiel. Ik had natuurlijk met veel te veel geweld de band opgepompt met mijn handpompje. Ay, de Wet van de Minste Weerstand.
Rijgedrag
We hebben een onderhoudend gesprek over het rijgedrag van de Puerto Ricaan. ‘Ze letten überhaupt niet op de weg, laat staan dat ze een fietser zien! Maar ik heb altijd zoveel beschermengelen. Dat gaat altijd goed. Krijg wel bijna een hartverlamming omdat de Puerto Ricaanse chauffeur geen richtingaanwijzer gebruikt. Volgens mij doet negentig procent het niet! …Weet je, zelfs de Politie niet! En ik hun daar maar steeds met veel gebaar op wijzen, half omdraaiend op de fiets, om dan bijna tegen een auto op te knallen die weer voor zo’n drempel  hiervoor stilstaat. Of een voetganger laat oversteken. Dat mag hier! Dat staat in de wet! (Dat weet ik dan weer uit mijn Puerto Ricaanse theorie-examen.) Of ze laten een auto achteruit de weg op rijden…’ ‘Ja, er is hier nog veel onwetendheid,’ glimlacht de fietsenmaker.  Hij frunnikt wat aan de achterrem: ‘Het remblokje raak de velg.’ ‘Oh, wat goed van je!’ Nooit wat van gemerkt. Nu gaan bij mij nauwelijks dingen vanzelf. Ja, behalve schrijven, als ik er nu zo over nadenk. Als ik vertrek met een opgeknapte fiets houdt de fietsenmaker de deur voor me open: ‘Hou je taai!’
En twee uur later zit ik op de fiets langs de oceaan. Er staat een stevige wind, dat wel. Maar ach, ik ben zo ‘afgetraind’, wát Wet van de Minste Weerstand! Wat fijn dat ie die band gemaakt heeft en de rem. Heb er nooit iets van gemerkt! Voelde wel mijn knieën bij het fietsen, maar goed daar heb ik ook de knieën voor… en een meniscusoperatie voor gehad op mijn veertiende. Hup, door het naaldbos over het andere fietspad. Aan de kant van de rijweg zit altijd een oudere man, die me nog kent van mijn vorige lekke band.. Als hij me achter zich, over het houten fiets pad aan hoort komen denderen, zwaait hij altijd: ‘¡Hola amiga!’ ‘Alles goed?’ roep ik terug met een arm in de lucht. Niet helemaal ongevaarlijk, want het hout is of glad of ligt bezaait met amandelen. Na dik een uur fietsen kom ik op het verste punt van mijn Energyroute, de brug over de rivier de ‘Loíza’ die je zo de Oceaan in ziet stromen in de verte. ‘Your heart is like the mouth of a river, strong and silent,’ hoor ik Kenny Werner zeggen in zijn Effortless Mastery-meditaties. Ik word steevast bevangen door dit natuurschoon. De Wet van Pure Potentie. De tropische zon weerkaatst in het stromende water en verblindt me.
[vervolg, deel; 4 en slot, klik hier]

Your comment please...

  • RSS
  • Facebook
  • Twitter