De toorn van de doorn
door Diana Lebacs
Roselyn Jessurun (dichteres en voordrachtkunstenares):
“Diana, pabien ku e bunita inspirashon asina bunita! Úniko’.
Ki presiosidat kombinando sumpiña, doló, ku bunitesa di e flor. Wanneer is je gedicht geschreven dus geboren?
Bo a skirbié mainta tempran promé ku solo sali òf djis despues di apertura
Ku bo a yega kas…
Kurioso pa sa e momentu. E dia, e fecha. Pasobra mi por imaginá.
Ta un hoya ku a nase i ku bo a kompartí ku nos. Un hoya di arte di poesia.
Úniko. Presioso.
Pero mi no tin nodi di sa pa i a disfrutá kaba.”
Diana:
“De bijzondere openingsavond van de Kathedraal heb ik helaas niet kunnen halen. Ik kreeg de eerste regel in mijn hoofd door, ’s avonds op 6 februari (2020). De dag daarna zette de ‘wee’ zich voort maar had ik geen tijd om het op te schrijven. Tegen 12 uur ’s middags kon ik het niet meer tegenhouden. Terwijl ik werd geroepen dat het eten klaar stond, was ik aan het schrijven en schrappen. Meteen naar Herman van Bergen gemaild als mijn uiting van waardering aan de hem als schepper en aan de kathedraal.”
Een jaar later (2021)
Ineens weer zo’n ‘urge’, nu in april: de vertalingen van mijn gedicht ‘De toorn van de doorn’ in het Engels en in het Papiamentu. De inspiratie kwam nadat ik door de tuin van de hacienda van Ankrá na Otro-genoot Ak Rojer wandelde en zag hoeveel wabibomen (Acacia tortuosa) er stonden, behalve dat er ook prachtige paarden en andere dieren te bewonderen zijn.
De Kathedraal van doornen is namelijk gebouwd met deze zeer sterke doornen ofwel sumpiña’s. Men kan zich voorstellen dat het handwerk ervan met behulp van medewerkers de ultieme beleving moet zijn geweest van liefde, aandacht, zorg, voorzichtigheid, bloed, zweet en wellicht ook tranen, wie weet. Dat gevoel had ik al voordat ik wabibomen zo van dichtbij had gezien, maar nu doorkliefde dit beeld mij als het ware.
Het leidde tot ‘The wrath of the torn’ en ‘Sumpiña sènguènè’. Sèguènè betekent glasscherf bevestigd aan de staart van een vlieger, vrouw met een scherpe tong maar ook liefje. Het leek mij de perfecte benadering voor de sterke, venijnige, respect afdwingende stekels van de wabiboom.
Ik wist dat ik deze gedichten als schilderijen moest brengen naar de Kathedraal van doornen.
Ak Rojer maakte de prachtige foto’s voor mijn gedichten op canvas en de grafische vormgeving is verzorgd door mijn dochter, Melinda Domacassé.
RSS
Facebook
Twitter
