blog | werkgroep caraïbische letteren

De slavenopstand van Tula op Curaçao

‘Wij zoeken onze vrijheid’

door Paul van der Steen

Vrijheid, gelijkheid en broederschap veroverden de wereld. Waarom zou dat niet ook voor ons gelden, dacht een groep slaven op Curaçao. In de zomer van 1795 kwamen ze in opstand.

Het Tula-monument op Curaçao

Het lot van schoolmeester Sabel boezemde de blanken angst in. Hij was het eerste dodelijke slachtoffer van de op 17 augustus 1795 begonnen slavenopstand op Curaçao. Met andere blanken was hij zijn plantage ontvlucht. Sabel maakte de fout om terug te gaan om te proberen wat van zijn bezittingen in veiligheid te brengen. Hij vertrouwde op zijn goede relatie met de zwarten, die hij had leren kennen als zachtaardige mensen.

Op de plantage viel hij in handen van rebellerende slaven, die hem aan de staart van een paard bonden en zo uren meesleepten. Pas een dag later werd het lijden van de onderwijzer een van de leiders van de opstand te gortig. Hij gaf de man het genadeschot.

Toch leek het de opstandige slaven vooral te doen om hun vrijheid. Een aanval op het koloniaal systeem was hun actie niet. Bewoners van plantages konden in eerste instantie ongehinderd vertrekken naar de stad. Voedselvoorraden aanspreken en vee slachten waren vooral bedoeld om de eigen mensen te voeden. Van ‘buitensporigheden’ was nauwelijks sprake.

Lees hier verder in Historisch Nieuwsblad, 7/2011

Your comment please...

  • RSS
  • Facebook
  • Twitter