De afspraak
door Kevin Headley
Na het douchen kijk ik in de spiegel. De grijze haren winnen het van de zwarte. Mijn huid is niet meer zo strak. Mijn borsten zijn niet meer zo stevig als toen ik tweeëntwintig was. Mijn buik is niet meer zo gespierd, krijg je na het baren van mijn kind. Mijn ogen hebben wallen. Mijn wangen zijn wat ingevallen en de sproeten op mijn lichtbruine huid zijn door de jaren heen vermeerderd. Het enige rebelse dat aan mij te zien is zijn mijn extra oorgaten. Dit ziet hij wanneer hij naar me kijkt.
Waarom in Godsnaam heeft hij mij uitgevraagd? Ik droog mijn haren en zucht. Op het bed is mijn arsenaal voor de avond uitgestald, een oliezwarte jurk, een push-up bh, een zwarte slip en rode haarband. Ik ga mijn haar losdraaien, maar ik moet optie hebben het te binden als ik het warm krijg.
Ik vraag me af of het niet te sexy is voor de eerste afspraak. Ik kan wel snel iets anders dragen. Een jurk die wat losser zit. Minder uitdagend. Of gewoon met deze verder? Ik weet het niet. Ik ga op het bed zitten terwijl ik doorga met het drogen van mijn haar. Ik vraag me af hoe ik ja kon hebben gezegd. Ik had hem al een paar keren in de winkel zien langskomen. Hij kwam in het begin voor de shirts. Hij maakte altijd een korte babbel. Die babbeltjes werden naarmate de weken verstreken langer en gingen van welke shirts we bij de volgende lading binnenhaalden naar mijn favoriete boeken en films. Ik vertelde hem dat ik de winkel had overgenomen van mijn vader en gescheiden was. Hij vond dat stoer, een vrouw aan de leiding. Hij liep steeds vaker langs. Vragen hoe het ging. Ik vond het fijn. Afgelopen woensdag stapte hij de winkel binnen. We hadden nieuwe shirts uitgestald. Hij koos een blauwe met een V-hals. Bij het afrekenen vroeg hij wat ik in het weekend deed. Zonder erbij stil te staan zei ik dat ik zoals gewoonlijk op de bank naar een film zou kijken. Met een wijntje erbij.
Onverwachts kwam de vraag of ik niet met hem uiteten wilde gaan. Thais. Na enkele seconden stilte zei ik: “Is goed”. “Acht uur haal ik je op”, zei hij. Ik schreef mijn adres op de achterkant van de bon. Hij liep met een brede lach weg. Toen hij de deur uit was drong het toen pas tot mij door wat ik had gedaan. Ik een zevenenveertigjarige vrouw had ingestemd om met een zesentwintigjarige knaap uit te gaan. Hij was twee jaren ouder dan mijn dochter. Ik wilde hem direct bellen. Hem zeggen dat ik een fout had gemaakt. Dat het kon niet. Ik moest hem afzeggen. De dagen daarna speelden verschillende scenario’s zich in mijn hoofd af. Wat verwachtte hij van mij? Wat als mensen ons zouden zien? Wat als mijn dochter ons zou zien? Ik had haar niks gezegd. Ze zou vragen als ik gek werd. Maar ik vond het ook spannend. Iemand was geïnteresseerd in mij. Wilde met mij uit. Wilde mij beter leren kennen. Waarom werd het gewoon geaccepteerd wanneer een man een jongere partner had, maar omgekeerd werd er vol afschuw over geoordeeld.
De emoties wisselen elkaar af als het weer in Suriname. Aan de kaptafel plaats ik mijn lippenstift en oogschaduw. Ik zie de rimpels die door de jaren heen zijn verveelvoudigd in mijn gezicht. Ik wil ze camoufleren als een militair die zich voorbereid op een missie in het bos. Ik zucht. Waar ben ik mee bezig. Hij wil zeker op een oude fiets leren rijden. Les krijgen. Ik moet gewoon hem wegsturen als hij er is. Dit gaat niet werken. Luku mi, tap mi leeftijd, ik op mijn leeftijd. De jurk glijdt over mijn lichaam als boter. Ik slik de brok in mijn keel door en ga rechtop staan. De deurschel gaat. Shit. Ik loop naar de deur. Het lijkt eeuwen te duren. Misschien wanneer ik daar ben, is hij vertrokken omdat het lang duurde. Ik maak de deur open. Voor mij een jongeman met een brede lach, gestoken in een blauw hemd met V-hals en een korte bruine cargobroek. Witte pata’s. Pata’s! Ik moet gek zijn. Ik wil de deur in zijn gezicht dichtslaan. Wegrennen. In mijn kamer gaan schuilen.
“Je ziet er prachtig uit”, zegt hij. “Klaar om te gaan?”
Ik maak mijn ogen even dicht. Haal diep adem. Ik verdien ook liefde. Ik verdien ook aandacht. Al is het van iemand jonger dan ik. Ik verdien het. Ik blaas uit, tover een lach, maak mijn ogen open en zeg “ja.”
[Eerder verschenen in de Ware Tijd van 19 maart 2022; herziene versie]