Cynthia Abramson
door Marjan Berk
Daar staat ze, mooie kleine vrouw, voor een tot haar groot plezier heel goed gevulde zaal, vol met collega’s, vrienden en familieleden, ook veel jong volk. “Het liep zo snel vol , dat er niet eens plaats was voor mijn genodigden!”
Wij zitten naast Noraly Beyer, we zien Thea Doelwijt….En daar zit Jeanne Holierhoek, onze gelauwerde vertaalster van Franse meesterwerken! Zij gaat volgend jaar (26 januari 2020) hier in de Nieuwe Kerk samen met Cynthia een workshop geven, waar op deze zondagochtend een lange rij staat van mensen die de grote tentoonstellng over Suriname gaan bezoeken.
Ik was er deze keer gelukkig snel bij om een kaartje te scoren, voor geen prijs had ik haar lezing willen missen. Wij kennen elkaar al jaren enigszins oppervlakkig. Nu kreeg ik kans haar eens aan het werk te zien. Dr. Cynthia Abramson is gepromoveerd. Haar promotor was Professor van Kempen, de eerste bijzonder hoogleraar in de Nederlands Caraibische Letterkunde.
Zij gaat ons kennis laten maken met de grote groep Surinaamse schrijfsters. Romans, verhalen, non fictie, waarvan een paar schrijfsters ook in Nederland en elders in de wereld succes hebben. Er gaat een groot landschap in de culturele gechiedenis van Suriname voor mij open, ik gloei van nieuwsgierigheid. Na een uitgebreide inventarisatie van deze groep schrijfsters komen de dichteressen aan de beurt.
.. Twee van hen zijn in traditionele Surinaamse kledij, de oudste Is gekleed als Kota Misi. Zij dragen in het Sranan, (Surinaamse taal) hun eigen werk voor, de neerlandse vertaling wordt geprojecteerd op een filmdoek nadat wij van Cynthia horen over de inhoud. Aan Cynthia’s hand worden wij door de culturele geschiedenis van de schrijvende Surinaamse vrouw gevoerd. Daar ligt een wereld van verhalen en gedichten waarvan maar weinigen in ons land weet hebben. Wij hebben nog wel wat in te halen…. .
Aan het eind van de lezing kwam voor mij het meest roerende ogenblik, waarop Cynthia het prachtige universele gedicht van Astrid Roemer voorlas. De moeder neemt afscheid van haar grote volwassen en zo geliefde dochter. Ze wuift haar na. En ze is zich bewust, dat iedere keer de laatste keer kan zijn….
Ik hield het niet droog…
[van de site van Marjan Berk, 22 oktober 2019]
RSS
Facebook
Twitter
