blog | werkgroep caraïbische letteren

Charlton Marcos – Mi pida baranka/Mijn dierbare rots


Tur mainta bo ta lanta ku fè
i bo ta kanta i yama: awa ganchu, brutu, bin,
bin ronka den mi kustia.
I ku’n orgujo mahestuoso, bo sa tene lant’i para,
i ta ninga, di ser derota
aunke ku bo djentenan, ku ta putri ku reproche,
hundi fo’i skuridat ta serka di sukumbi.

Ai, ai, mi pida baranka,
ta tur mainta, mi mente pashona ta yora bo malai
ora mi frega habri mi wowonan.
Bo heridanan djajera no a disparse,
paso kriaturanan salgá, ku rabia di laman,
ketubai ta subi bo lomba, pa hasi bomboshi.
I mi ta keda ankra den mi nobena.

Sala di Karibe, bo adorno di shanguilié
a para bira un neshi yen tángana,
ta den bo kanapé nan ke kai sinta,
i lugar pa hende drechi no tin mas.
Ta den tur skina tin bela sende, i ta ficho lo disidi
ta ken lo bai monta riba bo kabes.

Groseronan, tur kaña,
pa poder di plaka, mancha ku sanger
ku ta hole stonki, pio ku chubatu di sabana,
ta sklama ku nan sì, tin vishon
i ta para balia manera loko,
rondo di kandela ku ta kima bo lenga
pa despues nan kue rumbo pa Watamula
enbuska di blachi di tuna pa tapa nan refugio.

[Papiamentu]

Mijn dierbare rots

Elke morgen word je vol vertrouwen wakker,
en roept je lied de woeste open zee op
zijn gegrom op mij los te slaan.
En vol sublieme trots kom je overeind, vast ter been,
en weigert je nederlaag te erkennen,
ook al laten je tanden, die wegrotten door jouw verwijten,
uit het diepe duister, het bijna afweten.

Ach, ach, mijn dierbare rots,
elke morgen wanner ik mijn ogen uitwrijf,
huil ik hartverscheurend om je ellende.
Je oude wonden verdwenen niet,
omdat verzuurde figuren, ziedend als de zee,
je aldoor tergen, alleen maar om rotzooi te trappen.
En ik blijf steken in mijn novene.

Zaal der Cariben, je kroonluchtertooi
verwerd tot nest vol gekijf,
op jouw sofa willen zij zich neervlijen,
en de plaats van fatsoenlijke mensen innemen.
In alle hoeken branden kaarsen, en een fiche beslist
wie bezweringen over je zal uitspreken.

Dronken hufters,
geldzucht kleurde hun handen rood van bloed
dat erger stinkt dan wilde bokken,
zij schreeuwen dat zij wel visie hebben
en dansen als gekken
rond het vuur dat jouw tong verschroeit
om dan richting Watamula[1] te gaan
op zoek naar schijfcactussen om hun wijkplaats te camoufleren.

Vertaling: Igma van Putte

[Uit: Caribbean Waves of Words. Uitreiking Literatuurprijs 2003. Quito Nicolaas (red,). Amsterdam: Stichting Simia Literario, 2003, p. 7-8.]


[1] Noordelijk gedeelte van Bandabou (Curaçao), hier ‘ademt’ het eiland door poreus gesteente

Curaçao, Noordpunt. Foto © Michiel van Kempen

Your comment please...

  • RSS
  • Facebook
  • Twitter