door Arjen Mulder Al een maand of drie lees ik weinig anders dan Surinaamse literatuur.... Lees verder →
Categorie: Album van de Caraïbische poëzie
Don Experientia – Waar ziet men het fortuin zo blind
Vrolijkhart zingt, Stem: liefdezuchjes.
Waar ziet men het Fortuin[1] zo blind
Haar gaven slechts uitdelen,
Als men in Surinamen vindt?
Of men verstand heeft als een kind,
Maar geld! dan kan ‘t niet schelen.
Frida Winklaar Domacassé – Soña di libertat/ Dromen van vrijheid
luna kontami di Tula
b’a lesa su buki
b’a mir’e lucha
b’a tend’e soña bou’i strea
Onias Landveld – Schijtgedicht
Hondse honden schijten tonnen buiten parken of gebied.
On-aangelijnde eigenaren doen het stiekem, niemand die het ziet.
Krolse katers klimmen klauterend en ook kotsend langs.
Kittens komen kaatsend klagen, geven kleine vogels angst.
Poepen pissen stoepen sissen van urine in de dag.
Laten liggen hopen stinken, wij maar stikken in de walm.
Mensen maken meestal mot, meer mogelijk dan nodig is.
Boze buren bezorgen beestachtige bazen boze blikken op hun gezicht.
Bonnen bonzen boemelend binnen als het aan de gemeente ligt,
Geen gezeik, geen gestres gewoon opletten is je plicht.
Dieren doen dagelijks dingen die de mensen laten moeten.
Pak poepende poedels perfect aan als ze je schoenzool bezoedelen.
Maar mensen moeten meer met elkaar leren omgaan vandaag de dag.
Dwing deze dichter daarom niet om jou aan te wijzen op je drol en om te zeggen ‘pak!’
Trefossa – Sranan/ Suriname
brudu f’afo
ben dopu ju doti.
iu santi ben soidji,
ben dringi den dropu,
sranan,
te kramnari f’afo
ben boro
Sonja (R.D. Simons) – Een lied van dezen tijd
Zij is een aardig meisje,
Dat vele vrienden had,
Met wie men haar zag fietsen
Of wand’len door de stad.
Celestine Raalte – Sondongo/ Zonsondergang
Sori mi a tyori
fu mi kloru mi libi
so leki fa yu e kloru
loktu nanga liba
Ed Hart – Schorre vogels
Soms heft er een een treurlied aan
Verhalend hoe het hun is vergaan
Beroofd van hoop en het loflied
op de schoonheid van hun land.
Vervreemd van hun verkleumde
vleugels die niet meer dragen
Verstrikt in levensketens die hun
kleurloze dagen tot jaren vertragen.
Carry-Ann Tjong-Ayong – ik zag de foto van je graf
ik zag de foto van je graf
de letters toch nog duidelijk en leesbaar
maar gras en onkruid overwoekerden je tegelplaat
die ik mij niet herinner was het niet grijs en glad
toen ik na schooltijd op je steen te rusten zat?
het hele veld zag er onderkomen uit
alsof de dood hier niet meer werd gerespecteerd
is iedereen het rouwen dan verleerd?
mijn ouma rust nu meer dan 50 jaren in vrede
hier op de hof Nieuw Lina’s Rust
ik weet nog als de dag van gisteren dat ik je handen heb gekust
een meisje 13 jaren was ik toen
mijn ogen rood van lang vergoten tranen
mijn voeten sloften door het zand achter de baar
mijn ouma was niet meer, ik liet haar daar…
Luis Daal – Si nos alma skucha/ Als onze ziel luistert…
Si nos alma skucha…..
kwántu kos l’é n’ komprondé;
kwántu pensamentu tristu,
sin speransa i sin lus,
lo no para bira
fwente di legría, lus i fe
ku ta konsolá i duna bida.
Paul François Roos – Schets van het plantaadjeleven
aan mijnen broeder Cornelis Sebille Roos.[1]
Mijn broeder, die uw tijd, in andre werelddelen,
Al schetsende, besteedt met verf en kunstpenselen!
Ontvang een dichttafreel van mij, die, ver van u,
Aan ‘t Commewijnse vocht,[2] het fortgewemel[3] schuw,
En ‘t land bebouwende, bemin het eenzaam leven,
Van welks vermaak mijn pen u tracht een schets te geven.
RSS
Facebook
Twitter
