blog | werkgroep caraïbische letteren

Carry-Ann Tjong-Ayong – Het water komt…!

Suriname, 1 februari 1953. Wij zaten met mijn vader en moeder, de vier oudste kinderen en oom Lenny Vasconcellos op het achterbalkon. Het moet een uur of zeven, acht ‘s avonds zijn geweest, want we waren nog niet naar bed, behalve de jongste Pammeke, die 2 jaar oud was.

Mijn vader wees ons op de oranjerode maan, die als een vurige ballon in de hemel hing. Een volmaakte maansverduistering was op de radio aangekondigd. Springvloed. “ Dat betekent dat er ergens op de wereld een natuurramp gebeurt,” zei hij.

En hij had gelijk. We hoorden op de radio dat de dijken in Zeeland en Zuid-Holland waren doorgebroken en dat een deel van Nederland overstroomd was. We volgden gefascineerd het nieuws. Dat kleine lage landje onder water. Zouden al onze vrienden in Groningen ook verdrinken? Ik kon er niet van slapen.

Op school legde de juf uit, dat we zilverpapier moesten verzamelen en inleveren. Het was geld waard dat voor de slachtoffers van de stormramp bestemd was. Mijn vader zat een comité voor, dat het papier inzamelde. Op onze grote zolder werd alles gladgestreken in een grote groene hutkoffer gedaan. Wij kinderen aten zo veel mogelijk chocoladerepen en vroegen alle rokende volwassenen om het papier uit hun sigarettenpakjes. Hoeveel de actie heeft opgebracht weet ik niet meer, maar het moest veel geweest zijn, als je de kartonnen dozen zag, die naast de hutkoffer stonden. Een gevoel van trots vervulde mij: wij hielpen de slachtoffers in Holland!

Er kwamen hoorspelen over de ramp op de radio, waar wij ademloos naar luisterden. De angst, de wanhoop, de strijd van de Zeeuwen was bijna voelbaar. Mensen die verdronken, terwijl ze op het dak klommen. Een jongen die gek werd en dacht dat hij een leeuw was, die het water op kon eten… koeien, paarden die zwommen, tot zij verdronken. Zou dit de straf zijn, die hen overkwam omdat zij ons tot slaven hadden gemaakt? Zoals de farao van de Egyptenaren, gewaarschuwd door Mozes in het bijbelverhaal dat wij op school lazen…

Er werden ook mensen gespaard, na dagen op het dak gezeten te hebben, zoals bij iedere ramp op wonderbaarlijke wijze. Luctor et emergo, ik worstel en kom boven. Die woorden bleven in mijn jonge hoofd hangen. Koningin Wilhelmina bezoekt het rampgebied. Een dapper, kordaat, dik ingepakt vrouwtje, met grote laarzen aan, niet de elegante, statige vorstin van het standbeeld op het gouvernementsplein. Dat betekende 1953 voor mij. Achtenvijftig jaar geleden.

cat, 1 februari 2011

1 comment to “Carry-Ann Tjong-Ayong – Het water komt…!”

  • ik lees hier de naam Lenny Vasconcellos. Nu ik de stamboom aan het recontrueren ben, blijkt die man met een nicht van mijn moeder getrouwd te zijn geweest.

Your comment please...

  • RSS
  • Facebook
  • Twitter