Caraïbische salon: middag met Surinaamse klassieke muziek
Op zondag 26 november organiseert literair en cultureel centrum Huis De Pinto een middag over Surinaamse klassieke muziek. Lou Lichtveld, Majoie Hajary en Eddy Vervuurt worden besproken en vooral: worden gespeeld door Roderigo Robles de Medina.
Deze salon zal geheel gewijd zijn aan het werk van klassieke Surinaamse componisten. Opvallend is hoezeer de meesten van hen georiënteerd waren op de westerse klassieke muziek, maar ook geheel eigen accenten aanbrachten. Muziekdocent en pianist Roderigo Robles de Medina zal dat laten horen in een reeks werken.
Michiel van Kempen gaat eerst in gesprek met Ellen de Vries, die werkt aan een biografie over Majoie Hajary, componiste van onder meer de opera La larme d’or, over de geschiedenis van haar geboorteland Suriname.
Michiel van Kempen, biograaf van Lou Lichtveld/Albert Helman, vertelt over de grootse symfonische werken en de kamermuziek van Lichtveld. Roderigo Robles de Medina vertelt over De rode palulu van Eddy Vervuurt, die zich inzette voor het Afro-surinaamse muziek-idioom. En het belangrijkste: hij laat die werken ook horen!
DATUM EN TIJD Zondag 26 november 2023
Aanvang 15.00 uur
Zaal open 14.30 uur
Entree € 6,00
Stadspas met Groene Stip € 5,00
Vrienden van Huis De Pinto gratis
Locatie: Huis De Pinto
Sint Antoniebreestraat 69
1069 HB Amsterdam
E-mail contact@huisdepinto.nl
Er is een beperkt aantal zitplaatsen, reserveer door hier te klikken.
RSS
Facebook
Twitter
In deze Black Achievement Month staat ook de Surinaamse pianiste en componiste Majoie Hajary centraal. Als je artikelen leest over deze vrouw dan is het niets anders dan lof en ontzag. Maar deze maand oktober is het precies veertig jaar geleden dat de Surinaamse verpleegkundige en verzetsstrijdster Elizabeth Bergen stierf. Bergen staat vooral bekend omdat ze joodse onderduikers hielp in de tweede wereldoorlog.
De relatie tussen deze twee bijzondere Surinaamse vrouwen is, dat de één werkte aan de kant van de nazi’s en de andere daartegen in verzet ging.
Over Majoie Hajary staat op de site van het Huygens Instituut voor Nederlandse Geschiedenis: ‘In de oorlog gaf Hajary, die zich had aangemeld bij de Kultuurkamer, concerten door heel Nederland, onder meer met het Residentie Orkest en voor de radio. Tevens werkte ze mee aan een radioprogramma voor kinderen. Daarnaast maakte ze tournees door onder andere Duitsland en Oostenrijk’, zie https://resources.huygens.knaw.nl/vrouwenlexicon/lemmata/data/HajaryMajoie.
Als je niet in Nederland op de middelbare school geschiedenisles hebt gehad, zou je zomaar over het woord ‘Kultuurkamer’ heen kunnen lezen en denken dat het hier gaat om een onschuldig artistiek genootschap.
Maar de Kultuurkamer waarvoor Hajary zich had aangemeld was onderdeel van de nazificatie van de Nederlandse samenleving tijdens de bezetting. Speciaal opgezet door de NSB en de nazi’s om Joden uit het maatschappelijk leven te filteren. Het was voor Joden verboden, voor toelating moest er een niet-Joodverklaring worden overlegd.
De Surinaamse oogarts Leo Lashley protesteerde in 1942 tegen de oprichting van de nazistische Artsenkamer, terwijl hij waarschijnlijk wel zou worden toegelaten.
Of haar aanmelding bij de nazistische Kultuurkamer als een detail mag worden gezien wat in het niet valt bij al haar grote verdiensten, dat oordeel laat ik graag aan anderen over. Maar gelet op alle lofzangen lijkt het alsof dat oordeel al vaststaat.
Voor de BAM daarom toch nog even onze Surinaamse en Antilliaanse helden. De Joods-Antilliaanse George Maduro en de Surinaamse Anton de Kom zaten in het verzet en stierven daarvoor in een concentratiekamp. De Arubaanse Boy Ecury zat ook in het verzet en werd daarvoor gefusilleerd op de Waalsdorpervlakte. De Surinaamse verpleegkundige en verzetsstrijdster Elizabeth Bergen overleefde de oorlog, maar kwam gebroken en zwaar getraumatiseerd terug uit het concentratiekamp Dachau. De geschiedenis van deze achievers behoort tot de rauwe andere kant van Hajary’s opera ‘La larme d’or’.
Hajary’s rol tijdens de oorlog staat in schril contrast met die van de Amerikaanse Josephine Baker. Baker deed alsof ze samenwerkte met de Duitsers, maar in werkelijkheid zat ze in het verzet.
Ik hoop daarom dat Van Kempen en De Vries niet alleen het indrukwekkende nalatenschap van Majoie Hajary zullen bespreken, maar ook die andere kant die helaas wat minder geweldig is. Het is geen toeval dat het gesprek plaatsvindt in het huis van Pinto, een plaats die vernoemd is naar een Joodse familie. En dat allemaal ook nog tijdens de Black Achievement Month.
Tante Betty, I salute you.
U vergeet in uw commentaar het verzetswerk van Lou Lichtveld te vermelden, terwijl hij toch een van de drie componisten is die in het Pintohuis voorbij zullen komen. Mij dunkt dat Lichtveld, die al antifascist was in de Spaanse Burgeroorlog, contrapunt genoeg is voor Hajary – als je het althans zo wilt zien. Los daarvan: er is niemand die het verleden van Majoie Hajary tijdens de oorlogsjaren onder het tapijt wil schoffelen. Als u afgelopen zondagavond in de Nationale Opera bent geweest, dan zult u gehoord hebben dat biografe Ellen de Vries zelf het foute oorlogsverleden van Hajary ter sprake bracht. Vr. gr.
Michiel van Kempen
Jammer inderdaad dat de heer Kambel er zondagavond niet bij was of mij tevoren óók even had gemaild, dan had ik er zeker nog meer over kunnen zeggen. Van harte uitgenodigd bij dit programma van 26 november. Zoals Michiel aangeeft: er wordt niets onder het tapijt geschoffeld. Eerder verscheen in Odeon, blad van De Nationale Opera, ook al een artikel waarin het oorlogsverleden van Majoie Hajary ter sprake kwam. Op de website http://www.majoiehajary.org wordt daar evenmin een geheim van gemaakt. In de biografie over Majoie die eind volgend jaar verschijnt, wijd ik een hoofdstuk aan deze periode en schets ik de context. Ik zal daarin ook laten zien hoe zij later op deze periode reflecteerde.
Beste Van Kempen en De Vries. Laat mij vooropstellen dat ik aanvankelijk geïnteresseerd was in het positieve verhaal van Majoie Hajary. Maar toen ik haar opzocht op het internet, las ik alleen iets over haar NSB-verleden op de site van het Huygens Instituut.
Toen ik ook op de site van de Nationale Opera en Ballet daarover niets las, heb ik ze een mail gestuurd om te vragen of ze dat verleden wilde vermelden bij de uitvoering. Over de donkere periode van Hajary mailde ze terug: “We hebben hierover gecommuniceerd in ons magazine Odeon en het is op de avond zelf genoemd, maar we realiseren ons dat dit ook in het programma en in het websiteartikel naar voren had moeten komen.”
Als zij het zelf beamen, dan is dat een bevestiging dat dit beter had gekund.
Uiteraard heb ik wat korte berichten in het krantenarchief Delpher over haar gelezen. Ik zag de aankondigingen en commentaren over de optredens tijdens de oorlog, en ik las hoe men onder de indruk was van haar talent.
Maar ik stuitte ook op een kort bericht met de kop ‘Mojoie Hajari spielt in Groningen’, het was een bericht over haar tournee in het Noorden van Nederland. Het bericht stond in de ‘Deutsche Zeitung in den Niederlanden’, de Duitse propagandakrant voor Nederland.
Toen ik de bladzijde uitvergrote zag ik plotseling een groepsfoto van een handenschuddende hoge Duitse officier. Het bleek de hoogste baas te zijn van de SS, Heinrich Himmler. Hij was één van de hoofdverantwoordelijken voor de Holocaust en is een van de grote oorlogsmisdadigers uit de Tweede Wereldoorlog.
Duidelijk werd dat ze niet alleen werd gedoogd, maar ook werd gepromoot door de Duitsers. Het is daarom aannemelijk, dat ze in zalen zal hebben gespeeld vol met Duitse officieren. Maar piano spelen voor nazi’s is geen oorlogsmisdaad.
De indruk die ik heb overgehouden is dat het iemand was met veel talent en die ook heel veel passie had om piano te spelen. Voor zulke supertalenten is het moeilijk om niet te spelen. Niet spelen staat gelijk aan ontploffen.
In een periode waarin de Joodse competitie was uitgeschakeld, heeft ze ervoor gekozen om niet te ontploffen, maar om te spelen. Ze heeft een niet-Jood-stempel bij de cultuurkamer gehaald en heeft gespeeld in een vorm die men accepteerde, die van een talentvolle Brits Indische pianiste.
Ondanks alles hoop ik dat de biografie van Ellen de Vries over Hajary het script kan zijn voor een Surinaamse heldenfilm. Een Hindoestaanse pianiste, die de nazi’s bezighoudt met een adembenemend concert. En terwijl de nazi’s hysterisch klappen voor haar laatste buiging, versturen creoolse verzetsstrijders de doorslaggevende geheime berichten en brengen ze de bijna ontdekte onderduikers in veiligheid. Ik zou tranen in mijn ogen hebben. Maar ik vrees dat dit niet de film zal zijn. De Surinaamse realiteit is helaas anders.
En MvK, Ik las dat Lou Lichtveld inderdaad in het verzet zat en dat hij ook geprotesteerd heeft tegen de Duitse cultuurkamers. Een contrapunt is Hajary zeker niet. Het is appels met peren vergelijken.
Dat ze een nalatenschap heeft achtergelaten waar Surinamers trots op zijn, begrijp ik volkomen. Maar haar mindere verleden wordt helaas te voorzichtig verteld, alsof men bang is haar te beschadigen.
Ik zou zeggen, gooi het hele verhaal zonder voorbehoud op tafel, ook als het overkomt als rauw, niet loyaal en opportunistisch. En laat het eindoordeel over aan de net zo talentvolle Surinaamse pianisten en klassieke zangers, die haar werk (nu nog) omarmen.
P.s mevrouw De Vries. Ik wilde u opnemen in de cc, maar u heeft een contactformulier, dus helaas.
Beste Erik,
Als frequent bezoeker van de opera in Londen en Amsterdam, kan ik opmerken dat de opera producties van de Royal Opera House consistent van hoge kwaliteit zijn. In Amsterdam zit er naar mijn smaak meer variatie in de kwaliteit van de opera’s. Waar het in Amsterdam vaak misgaat, is dat de Nationale Opera zich probeert te onderscheiden door historische opera’s te voor voorzien van een moderne twist.
Met de avond Blue Raga heeft de Nationale Opera stilgestaan bij het leven van Majoie Hajary. Naar mijn smaak was het een van de topavonden georganiseerd door de Nationale Opera. De muziek was prachtig. Als de Nationale Opera op zoek is om zich te onderscheiden, dan zijn zij er wat mij betreft op deze avond eindelijk op een constructieve manier in geslaagd. Ik zou dan ook hopen dat de Nationale Opera meer van dit soort avonden zou organiseren en misschien zelfs de gehele opera geschreven door Majoie uit zal voeren.
Ik herken niet dat de problematische keuzes gemaakt door Majoie tijdens de 2e wereldoorlog, zouden worden weggemoffeld. Ellen de Vries heeft dit verleden van Majoie op 22 oktober open en duidelijk toegelicht.
Ik hoop daadwerkelijk dat de voorstelling van 22 oktober een katalysator is om meer te kunnen zien en horen van de diversiteit van de Surinaamse muziek. Op 22 oktober heb ik niet alleen kunnen kennismaken met de prachtige muziek van Majoie, daarnaast heb ik ook voor het eerst naar de countertenor Arturo den Hartog kunnen luisteren. Ook van Arturo was ik zeer onder de indruk en ik was er toen ook trots op om te horen dat Arturo zijn basis muziekopleiding in Suriname heeft gevolgd.
Met vriendelijke groet,
Jack
Hi Jack,
Het klopt dat Ellen de Vries het verleden van Hajary heeft besproken tijdens de avond, daarover bestaat geen twijfel. Het probleem was helaas dat het niet vermeld was in het website-artikel van het programma, waar ook de informatie van De Vries voor was gebruikt.
Ik trek overigens niemands integriteit in twijfel, maar de donkere periode in Hajary’s verleden had niet het offline aperitiefje moeten zijn bij een 1-op-1 gesprek met een publiek dat al aangeschoven zat voor het vijf sterrendiner
Zij lijkt een beetje op de Gouden Koets van het Koninklijk Huis, alleen hoeft zij niet in het museum. Maar laten we wel open en eerlijk zijn naar wiens werk we kijken, maar dan zonder de mooie portretfoto’s en bijpassende bloemen.
Zo te zien bent u een echte operaliefhebber, maar helaas is mijn huidige kennis van de opera gebaseerd op een klein deel in de documentaire ‘Als ik zelf de zon ben’, waarin de pianiste Djuwa Mroivili en zanger Arturo den Hartog samen repeteren. En het was prachtig. Van Mroivili ben ik niet alleen onder de indruk van haar creatieve talent, maar ook van haar ‘moral compass’.
Als die twee een compositie van haar kunnen uitvoeren, op basis van een volledig beeld dat ze over Hajary kunnen hebben, wie ben ik om daarvoor weg te lopen. Maar mijn heldin zal ze nooit worden.
Hoi Erik,
Tijdens de tweede wereld oorlog waren bekende Nederlandse artiesten zoals Wim Sonneveld en Karel Appel lid van de Kultuurkamer. Ook Surinaams creoolse artiesten, zoals Max Woiski Sr, Arthus Parisius (Kid Dynamite), Mike Hidalgo Louis Holtuin en Jules Zeegelaar hebben zich aangemeld bij de Kultuurkamer. Allen hebben onder moeilijke omstandigheden keuzes gemaakt, waarvan wij achteraf kunnen stellen dat dit niet de optimale keuzes waren. Ik kan alleen maar dankbaar zijn, dat wij nu niet onder dergelijke omstandigheden voor zulke dilemma’s worden geplaatst.
Als ik naar de website van het Cobra museum kijk, zie ik geen vermelding over het oorlogsverleden van Karel Appel. Ook over het oorlogsverleden van Max Woiski Sr. moet je moeite doen om dit via google te vinden. Ik vind dit niet storend, omdat deze personen zoveel meer zijn, dan de suboptimale keuzes gemaakt tijdens een moeilijke periode. Ik neem aan dat als ik een biografie ga lezen over deze personen, dat hierin dan wel een compleet beeld van hun verleden wordt geschetst. Hier is dan ook ruimte om de volledige context te bespreken waarin deze individuen deze keuzes hebben gemaakt, zonder zaken uit hun verband te trekken.
Dat je opmerkingen en vragen over het verleden van Majoie hebt, kan ik begrijpen. Maar waarom je vindt dat je zelfs naar de Nationale Opera moet gaan schrijven om hen te corrigeren, vind ik opmerkelijk. Ga je ook het Cobramuseum aanschrijven over dat zij niet duidelijk genoeg zijn over het oorlogsverleden van Karel Appel? Ga je ook iedereen aanschrijven die iets publiceert over Kid Dynamite en Max Woiski Sr, dat zij hun oorlogsverleden niet moeten vergeten te vermelden? Of wordt Majoie nu aan het hoger morele lat gemeten, dan waaraan Nederlandse en Surinaams creoolse artiesten moeten voldoen?
Hi Jack,
Jammer dat je denkt alsof ik dit alleen schrijf omdat Hajary Hindoestaans is. Dus even mijn context. Ik heb tweede generatie Surinaamse roots in Nederland en in mijn omgeving maakte ze zich meer druk om 30 mei en Patrice Lumumba, dan om Suriname. En van Hindustanen weet ik alleen, dat ze uit een gesloten gemeenschap komen en dat ze keihard werken om succesvol te zijn. That’s it.
Wat het mailen betreft, het was slechts allemaal in het kader van de Black Achievement Month. Het ging mij erom, dat Hajary niet tussen de Surinaamse en Antilliaanse helden uit de Tweede Wereldoorlog zou worden geschoven omdat de informatie, die een ander beeld zou kunnen laten zien, niet voor iedereen helder was.
Het gaat hier niet om haar werk, maar om de persoon tijdens de oorlog. Als iemand mij nu de macht zou geven om Hajary’s werk naar het archief te verbannen, had ik nee gezegd. Haar werk is niet racistisch, of antisemitisch.
Voor mij was de doorslaggevende reden om de nationale opera te mailen, de advertentie in die Duitse propagandakrant. Daarin stond een optreden van Hajary en op dezelfde pagina stond een foto van Himmler. Ik geloof niet dat ze een advertentie van Max Woiski Sr. hadden geplaatst. De nazi’s en de NSB’ers die de krant lazen, hadden hem liever ergens anders gezien.
Omdat de advertentie in een krant stond, die discriminerende, beledigende of tot haat aanzettende uitlatingen bevat (de disclaimer) heb ik de link bewust niet opgenomen in de reacties. Maar omdat dit blijft rondzingen, dan toch maar de link https://www.delpher.nl/nl/kranten/view?coll=ddd&identifier=ddd:011120648:mpeg21:a0051 Als je de pagina uitvergroot dan zie je de foto.
Of de keus van iemand om zich aan te melden bij zo’n cultuurkamer iemand ook definieert, dat kan ik niet beoordelen. Het enige wat ik wel weet, is dat Hajary al vanaf haar 16de in een omgeving verkeerde, die bol stond van het nationaal-socialistische (lees antisemitische) gedachtegoed. Vijf jaar daarna, op haar 21ste, heeft zij zich aangemeld bij de kamer. Aangegeven is weliswaar, dat ze nooit lid was geweest van de NSB, maar dat was niet omdat het haar eigen keuze was, maar simpelweg omdat het niet mogelijk was omdat ze niet blank was. Wat zegt dat over iemand? Je mag het zelf invullen.
Ik heb ooit een tip gekregen dat je soms een principiële keuze moet maken die nare consequenties kan hebben. Het enige wat op dat moment belangrijk is, is dat je honderd procent bereid bent de gevolgen daarvan te dragen.
Ik hoop dat mevrouw Hajary het voor zichzelf helder had waarom ze zover ging, en daar ook honderd procent achterstond. Iedereen moet voor zichzelf bepalen of ze dat willen accepteren, of niet. Ik ben helaas snel klaar met zulke mensen.
Het is uiteraard aan De Nationale Opera en de organisatie van the Black Achievement Month zelf om te reageren op uw klacht. Van mijn kant nog een paar korte opmerkingen, voordat we er een heel feuilleton van maken. Na de Tweede Wereldoorlog werden ruim 300.000 Nederlanders verhoord over hun vermeende samenwerking met de Duitsers, verraad, NSB-lidmaatschap of deelname aan het Duitse leger. Ook Majoie werd aan de tand gevoeld. Ze werd in 1949 ‘onvoorwaardelijk’ buiten vervolging gesteld, i.t.t. haar pleegouders die een beroepsverbod kregen opgelegd. Haar doorspelen tijdens de oorlog in de bezette gebieden verdient zeker niet de schoonheidsprijs. In mijn biografie – waarvan het onderzoek nog niet is afgerond -, probeer ik te verklaren waarom ze deed wat ze deed. Om, zoals u doet, zonder gedegen kennis van de omstandigheden voor rechter te willen spelen, hoe zinvol is dat?
Binnen de muziekwereld is Majoie Hajary overigens minder omstreden dan u denkt. Musici zijn volgens mij zeer goed in staat hun eigen muziekkeuzes te maken. Jammer dat u uw oordeel zo snel klaar heeft. Toch zou ik u wederom willen uitnodigen om de 26e aanwezig te zijn in Huis De Pinto. Ellen de Vries
Beste mevrouw De Vries,
U heeft een indrukwekkend cv, maar u slaat de plank mis. En u maakt hier zelf een feuilleton van.
Waarom probeert u te verklaren waarom ze deed wat ze deed? Karel Appel hangt in het Cobramuseum, ook al heeft hij zijn schilderijen verkocht aan de Duitsers. We kopen meubelen bij Ikea, ook al is de oprichter een ex-neo-nazi. En musici zullen Hajary’s opera blijven uitvoeren, ook al heeft ze een bedenkelijk verleden. Kortom, who cares! Vanuit dat perspectief is het totaal niet relevant wie de persoon Majoie Hajary was.
Voor mij was de persoon Hajary alleen van belang in de specifieke context van de BAM, dus haar persoon in relatie tot de Surinaamse en Antilliaanse verzetsstrijders.
De reden waarom we hier zitten is omdat u blijkbaar wilt ‘bewijzen’ dat ze een aardige en charmante vrouw was, ondanks haar verkeerde keuzes.Maar dan hebben we het hier toch over iets totaal anders.
Waarom moet men mevrouw Hajary aardig vinden? En waarom mag ik geen oordeel over haar hebben? Mijn oordeel over publieke personen is vaak gebaseerd op een roddel in de Privé van de patatzaak om de hoek. Ik denk dat het mevrouw Hajary totaal niet zal hebben geboeid als wij haar niet aardig vinden. Misschien wilde ze bewust de tropische verrassing zijn voor een stel extatisch klappende Duitse nazi’s. Ik denk dat de Knipscheer zit te trappelen om zo’n fout boek.
Om vervolgdiscussies te vermijden, hieronder nogmaals mijn antwoorden.
U schreef: Het is uiteraard aan De Nationale Opera en de organisatie van the Black Achievement Month zelf om te reageren op uw klacht.
Mijn reactie:
1. Reactie Nationale Opera “We hebben hierover gecommuniceerd in ons magazine Odeon en het is op de avond zelf genoemd, maar we realiseren ons dat dit ook in het programma en in het websiteartikel naar voren had moeten komen.”
U schreef: ‘Binnen de muziekwereld is Majoie Hajary overigens minder omstreden dan u denkt. Musici zijn volgens mij zeer goed in staat hun eigen muziekkeuzes te maken.’
Mijn reacties:
1. Ik zou zeggen, gooi het hele verhaal zonder voorbehoud op tafel, ook als het overkomt als rauw, niet loyaal en opportunistisch. En laat het eindoordeel over aan de net zo talentvolle Surinaamse pianisten en klassieke zangers, die haar werk (nu nog) omarmen.
2. Maar laten we wel open en eerlijk zijn naar wiens werk we kijken, maar dan zonder de mooie portretfoto’s en bijpassende bloemen.
3. Als die twee een compositie van haar kunnen uitvoeren, op basis van een volledig beeld dat ze over Hajary kunnen hebben, wie ben ik om daarvoor weg te lopen.
4. Als iemand mij nu de macht zou geven om Hajary’s werk naar het archief te verbannen, had ik nee gezegd.
5. Of de keus van iemand om zich aan te melden bij zo’n cultuurkamer iemand ook definieert, dat kan ik niet beoordelen
6. Iedereen moet voor zichzelf bepalen of ze dat willen accepteren, of niet.
Ik kan daaraan nog aan toevoegen dat ik de positieve reactie van Jack heb opgestuurd naar de Nationale Opera (zonder zijn naam uiteraard, i.v.m. de privacy). Het gaat mij niet om de persoon.
Als u in het kader van de BAM een klein regeltje in uw artikel over haar verleden had vermeld, dan hadden we deze discussie niet gehad. Geen mail naar de Nationale Opera, helemaal niets. En als het niet tijdens BAM was geweest, had ik niet eens de moeite genomen om hier iets over te schrijven.
Sommige mensen slaan de plank mis, anderen hebben een bord voor hun kop, zullen we maar zeggen ;-). Ik ben een onderzoeker/ schrijver en geen Publiciteitsmedewerker van DNO of van BAM. Zij maken hun eigen keuzes en zijn daar zelf verantwoordelijk voor. Ik heb in alle bijeenkomsten over Majoie met DNO en vertegenwoordigers van BAM melding gemaakt van Majoies optredens tijdens de oorlog.
Het schrijven van een biografie kost nu eenmaal tijd als je dat zorgvuldig (!) wilt doen. En mijn onderzoek is nog niet afgerond, eind volgend jaar hoop ik dat het boek klaar is. Het is voor een voorpublicatie te vroeg. Dus nog even geduld. Ondertussen kan iedereen de website raadplegen en desgewenst informatie bij mij opvragen, musici hebben dat ook gedaan. Hajary framen als een oorlogsmisdadiger is onterecht. Haar muzikale nalatenschap is bijzonder en verdient m.i. alle aandacht.
Discussie gesloten – Redactie CU.
Prima, dat deze discussie gesloten is.
Over mijn opmerking: ‘Ik denk dat de Knipscheer zit te trappelen om zo’n fout boek.’ Het moet uiteraard wel duidelijk zijn, dat de uitgeverij In de Knipscheer één van de belangrijkste uitgeverijen is van literatuur van Surinaamse en Antilliaanse schrijvers. Door het weglaten van dit belangrijk detail kunnen mensen die deze uitgeverij niet kennen een verkeerd beeld krijgen.
Ik wil ik dit graag hieraan toevoegen.