blog | werkgroep caraïbische letteren

Bundeling Surinaamse media in Nederland gewenst

door Eric Mahabier
Amsterdam – Het niveau van de Surinaamse media in Nederland moet omhoog. Een bundeling van de Surinaamse media zou daar verandering in kunnen brengen. Want nu is er geen eenheid; Surinamers bekampen elkaar op de radio.
Dat waren de belangrijkste punten die zondag aan de orde kwamen tijdens een mediaconferentie in Amsterdam. Hier werden de problemen van de Surinaamse media in Nederland geïnventariseerd.
De conferentie werd georganiseerd door het Surinaams Inspraak Orgaan (SIO). Volgens Roy Ashruf van het SIO wil het orgaan met deze conferentie de samenwerking tussen de Surinaamse media bevorderen. Journalist Henry Strijk vindt dat er zelfs opnieuw initiatieven ondernomen moeten worden om tot een omroep voor Surinaamse media in Nederland te komen. Ondanks de vele initiatieven is dat nog steeds niet van de grond gekomen.
De opmerkingen kwamen niet alleen vanuit de zaal, maar ook van de vier inleiders: programmamakers Jimmy Sewnath, Florence Rustveld en Guilly Koster en de journalisten Roshnie Phoelsingh en Peggy Brader. De discussie was af en toe behoorlijk fel.
[uit de Ware Tijd, 25/11/2012]

1 comment to “Bundeling Surinaamse media in Nederland gewenst”

  • Er zijn geen pasklare oplossingen, maar het feit dat Surinaamse schrijvers in Nederland worden uitgegeven, door Nederlanders worden beoordeeld en tot schrijver uitgeroepen, helpt ons geen stap verder. In wikipedia treft men een lijst met namen van wie geacht wordt een Surinaamse schrijver te zijn. Schrijvers maken de taal, cultuur en nationale identiteit, wat een middel is tot vooruitgang. De natiobnale geschiedenis is ook weer een middel en dient herschreven te worden met als doel eenheid en natie vorming voor economische vooruitgang. Gaarne wijs ik erop dat vele Nederlanders verheugd warem met de dood van Anil Ramdas omdat hij durfde Nederland te kritiseren. Dus Nederland zal geen enkele moeite doen zijn gedachte goed levend te houden. Verder stel ik vast, ik mis echter goede bronnen, dat de kranten en radio in Suriname mede worden geleid en gefinancierd door Nederland. De belangen van een zeker deel van de Surinaamse elite en de ex-kolonisator schijnen daardoor gelijk op te gaan en zijn Surinamers niet vrij in hun eigen land. De schrijversgroep schijnt opgericht te zijn om door hand en span diensten toegang voor Nederlandse en Belgische schrijvers te creeëren tot de Surinamers en de Surinaamse kinderen. Deze Hollanders en Belgen verspreiden neokolonialisme en verdrukken de Surinaamse geest. Zij lveren een negatieve bijdrage aan het welzijn van Suriname en haar schrijvers en beschaving. Wij hebben dus in feite te maken met een interne vijand, wij geven nog steeds aan anderen de ruimte om ons te overheersen. Surinamers schijnen erg trots te zijn op de samenwerking met Nederlandse en Belgische universiteiten, terwijl men niet beseft dat de volgende generatie academici wordt vergiftigd met koloniale, leugenachtige ideeen. In Suriname hoor ik tot mijn verbazing Surinamers het Nederlandse perspectief op ons verwoorden. Net als tijdens de slavernij zijn het de slaven zelf die elkaar in slavernij houden. Tijdens mijn laatste bezoek werd ik gedurende tien maanden achtervolgd, men volgde kennelijk mijn telefoonsignaal, door kerkelijke vrouwen en mannen uit Lelydorp, die mij op vreselijke wijze stigmatiseerden. Dit was duidelijk in het verlengde van wat ik meemaak in Nederland, waar men al jaren eerder in heeft gebroken in mijn internetadres, en mijn post niet aankomt. Ik schrijf dit hier in de hoop dat ook anderen mijn rare ervaringen in democratisch en humanistisch Nederland kunnen bevestigen. In Nederland mag men geen kritiek leveren op Nederland of hun bestuur en deskundigen in twijfel trekken. Men mag ook niet positief op neutraal schrijven over de democratisch gekozen, meerderheids regering in Suriname. Ondertussen roep ik op tot zelfredzaamheid, en gewoon een begin te maken, met bescheiden middelen. Ons kapitaal zijn wij zelf, en wijzelf moeten de bevrijding en de natievorming ter hand nemen. Zodra een initiatief er van Nederlandse staatswege komt, of afhankelijk is van subsidiering zal het nooit ten voordele van Surinamers zijn. Ik begrijp bijvoorbeeld niet waarom de Ninsee mensen niet vrijwillig Ninsee en museum één dag per week open houden.

    Egmond Codfried
    Curator Suriname Blue Blood Is Black Blood Museum
    te Den Haag

Your comment please...

  • RSS
  • Facebook
  • Twitter