blog | werkgroep caraïbische letteren

Bea Vianen – Gedicht

De blinden
kan niet,
weerklonk de schreeuw om het gestelpte licht
en langs de wankele grenzen van hun vlees
zochten zij hun oorsprong te heroveren

maar aan dat tasten kwam geen eind
nooit vrij, nooit los zochten zij vergeefs
en dansten het verzet, de walging in hun benen
op de chaotische ritmen van de nacht.

eens waren er gezichten, een lachende optocht
die plotseling verdween met het licht
en niemand die achterbleef
niemand om hun te vertellen dat zij
blinder waren dan ze konden zien.

[verschenen in de jaren ’60 in de Vrije Stem]

 

Foto © Michiel van Kempen

on 20.01.2019 at 16:48
Tags: /

Your comment please...

  • RSS
  • Facebook
  • Twitter