Badal: de verandering van Anil Ramdas?
door Stuart Rahan
“Ik zou Badal lezen als een gewone fictieve roman”, zegt schrijver en essayist Anil Ramdas over zijn nieuwste boek en eerste roman Badal. De titel verwijst naar de hoofdpersoon in het boek, Harry Badal, die het evenbeeld is van de schrijver: als jonge hindostaanse student naar Nederland geëmigreerd, raakt in conflict met de overheid over zijn proefschrift inzake asielprocedures, journalist, essayist, presentator met het enige verschil dat Harry Badal nog voor hij zijn opdracht voltooid zelfmoord pleegt door in de zee te lopen.
‘… Een belangrijk essay. Belangrijker dan mijn laatste belangrijke essay, je weet wel, over waarom er geen allochtonen voorkomen in de Nederlandse literatuur. Maar dit keer ga ik een stap verder. Dit keer gaat het over white trash.’
De silhouet op de kaft van het boek is van Anil Ramdas, de inhoud biografisch met het enige verschil dat Badal verzuipt in de zee bij Zandvoort maar dat de schrijver nog leeft en misschien nog verzuipt in zijn eigen alcoholisch gedrag. Badal, betekent in het Hindi ‘verandering’ wat ook kan duiden op de grote verandering in het leven van Anil Ramdas, die zijn alcoholisme de baas probeert te zijn.
Zelfdestructie
“Wat bezielt hem om zo’n ontluisterend zelfbeeld te publiceren. Het is alleen te verklaren als een neiging tot zelfdestructie die alcoholisten eigen is”, reageert schrijfster Manon Uphoff in een inleiding bij de presentatie van het boek donderdag. Uphoff noemt Badal politiek en maatschappelijk betrokken maar vindt het boek tegelijkertijd een genadeloos zelfportret. “Ik vrees niet zozeer het engagement in de roman maar meer de manier waarop het gelezen wordt.” Dat de hoofdpersoon en de schrijver in wezen bijna alles met elkaar gemeen hebben en het gevaar bestaat dat de een niet van de ander te onderscheiden is, ziet Thomas Vaessens, hoogleraar Moderne letterkunde aan de universiteit van Amsterdam, als reden voor literaire connaisseurs om de roman met de grond gelijk te maken. “Ik denk inderdaad dat er critici zullen zijn die Badal de slechtste of misschien zelfs in het geheel geen roman vinden. Er zal geklaagd worden over de vele essayistische passages, en over Badals vele collegeachtige monologen over uiteenlopende onderwerpen als imperialisme, Apartheid en journalistieke popmuziek die de lezer ondergaat.” Wie zit daar op te wachten in een wereld waar de snelheid waarmee de ene gebeurtenis de andere opvolgt, weinig ruimte laat voor de lezer die een roman ter ontspanning tot zich neemt en niet de confrontatie met zichzelf wilt aangaan? Beide inleiders zijn het er wel met elkaar over eens dat het boek boeiend geschreven is. Vaessens noemt het zelfs een prikkelende roman.
Badal is een zwart hoofdpersonage dat een eigenzinnige kritische betrokken positie inneemt wat in veel maatschappijkritische boeken door een blank personage wordt ingevuld als te zijn de standaardmening. “…Kijk, er is veel onderzoek gedaan naar allochtonen, vooral naar Marokkanen. Blanken worden neergezet als slachtoffers die hun mooie arbeidersbuurten in verval zien raken door toedoen van allochtonen. Maar naar white trash wordt niet gekeken.”
Nu wordt met bijzondere belangstelling de white trash onder een vergrootglas geplaatst door Badal die ontdekt dat er in het Nederlands geen goed woord is voor blank uitschot, behalve tokkies.
[uit de Ware Tijd, 04/04/2011]
Zie ook de reactie van Manon Uphoff! – red.
RSS
Facebook
Twitter
Een fijn verslag, ware het niet dat er een KOE van een misvatting in zit. De woorden die ik aanhaalde waren niet van mij, maar kwamen uit een 1e bespreking van Badal in het Parool, en ik haalde ze aan om te laten zien hoe miserabel er gelezen wordt als je van de roman een autobiografie zou maken en zo’n bespreking voorts eindigt met een onmachtige opmerking over zelfdestructie. De hele pointe van mijn verhaal was nu juist dat ik daartegen ben, en er voor pleit, vurig en hartstochtelijk, om Badal te lezen als roman.
Wij hebben het stuk uit Het Parool ook overgenomen. Mvg – Red.