Arie als eilanddichter
door René van Nie
[Cineast en schrijver René van Nie geeft vijf dagen per week, van maandag tot en met vrijdag, in de Amigoe zijn geheel eigen visie op allerhande zaken die in de maatschappij spelen. Hij stelt reacties op prijs: vannie@setarnet.aw]
De Nederlandse dichter Benne Solinger pleit wederom voor een Arubaanse eilanddichter. Hij heeft daarvoor de hulp ingeroepen van onze cultuurminister Michelle Winklaar (AVP), die ik ken als best wel een aardige meid maar die waarschijnlijk geen idee heeft wat Solinger nu precies bedoelt, want hij kreeg op talloze e-mails aan haar adres over dit onderwerp geen enkele antwoord. Daarbij is het Nederlands van Michelle minder dan middelmatig en dat kan ook een reden voor haar onbegrip zijn. Let wel, ik heb verder nog geen kritiek op Michelle als minister en voor zover bekend heeft ze nog geen brokken gemaakt. Behalve dat ze zich eerst Alice van Romondt en daarna Jan van der Straten als Cultuurpaus door de strot liet drukken.
Maar het idee voor een eilanddichter trekt me wel aan. Helaas ben ik daarvoor een te middelmatig tot slecht dichter en lukt er bij mij hooguit eentje op de 25, en voor zover ik ooit van plan was een dichtbundel van mijn hand uit te geven heb ik dat plan laten vallen, want dan moet ik voor een boekje met 100 gedichten er 2500 bij elkaar smokkelen. En dat gaat me wat te ver. Solinger opteert voor Ruthy Vrieswijk, alias lady Ruth. Geen slecht idee, maar dan moet Lady Ruth zich ook wat kritischer durven opstellen, want het is nu allemaal nog te veel hartjes, lief zijn, en voor alles vaak alleen maar positief. En zo zit de wereld, en Aruba in het bijzonder, niet in elkaar. Daarbij moet een eilanddichter zich ook durven profileren en de straat op gaan en voor een passerend volk haar stem laten horen. En dan bij voorkeur dichten in zijn of haar ‘moerstaal’, want dichten in het Engels levert alleen maar opgeklopte onzin op als dat je taal niet is.
Maar misschien kan ik een lans breken voor mijn vriend Arie, want die weet me steeds weer te verrassen met zijn teksten, die hij me per e-mail doet toekomen. Al weet je nooit wanneer, want als Arie met een project bij hem thuis bezig is, dan hoor ik soms twee weken lang niets van hem. Vooropgesteld, deze projecten zouden bij normale mensen binnen een dag gepiept zijn, maar Arie denkt veel en lang na. Normaal gesproken neemt hij vooraf aan het project drie tot vier dagen de tijd. Hij zit dan op zijn porch en staart in de verte. Want daar haalt hij zijn inspiratie vandaan. Van ver dus. Vervolgens neemt hij een hamer, zaag of nijptang ter hand en gaat weer zitten. En met een beetje mazzel gaat hij dan de vijfde dag aan de slag. Wat neerkomt op het volgende verslag dat ik per e-mail van hem ontving en wat een eilanddichter van hoge klasse niet zou misstaan.
‘Grote reorganisatie van de week….
het ene kastje moest plaats maken voor het andere kastje
want daar moest een kastje komen wat beter ergens anders zou passen
bovendien konden we dan dat kastje weer gebruiken voor de geluidsinstallatie
en het kastje wat we daarvoor gebruikten wordt dan de keukentafel in het appartement
en de tafel die we juist daarvoor bedoeld hadden en net niet paste,
gebruiken we nu voor op de porch om de TV en radio op te zetten,
waardoor het kastje wat daarvoor gebruikt werd,
nu kan dienen als audio-kastje voor in de kamer
en kan dat kastje weer gebruikt worden als boekenkastje in de slaapkamers’
Arie, Aruba, maart 2011.
Nou meneer Solinger, hier sta je van te kijken indien je dit leest, want het is poëzie van het hoogste orde. Dus zoek maar niet verder en praat met mij als manager van deze grote dichter. Ik zal dan het honorarium laag houden, want de collega’s van Michelle hebben de staatskas al leeg geplunderd.
[uit Amigoe, 29 maart 2011]
RSS
Facebook
Twitter
