Andere redactie De Ware Tijd Literair
Van de redactie van dWTL
Na het overlijden van Els Moor, jarenlang redactielid van de Ware Tijd Literair (dWTL), zat de redactie met twee redactieleden te weten Christine Samsom en Jerry Dewnarain. Christine Samsom voert nu officieel de eindredactie en als nieuw redactielid is binnengetreden Hilde Neus. Neus is geen onbekende binnen dWTL. Zij is al jaren medewerker van deze rubriek. Zij is momenteel docent koloniale en moderne literatuur op het IOL en opleidingscoördinator van de sectie Nederlands. Hilde Neus studeerde af aan de UVA op Susanna du Plessis. Portret van een slavenmeesteres (KIT, 2003). Ze werkte als educatiecoördinator voor het Surinaams Museum en schrijft Museumstof dat in deze krant verschijnt. DWTL verwelkomt Hilde Neus als redactielid en twijfelt niet aan haar inzet.
Redactielokaal van de Ware Tijd. Foto © Michiel van Kempen
Het thema van deze editie is Afrika. Bij de presentatie van de roman van Theo Ruyter, getiteld De blauwe neger (zie bespreking elders) in Tori Oso op de laatste woensdag van maart is Hilde Neus nader ingegaan op de literatuur uit Afrika. Neus laat hier een aantal Afrikaanse schrijvers de revue passeren. Bijzonder aan de geschiedenis van de Afrikaanse literatuur is dat de gedrukte versie pas van de vorige eeuw is. Eeuwenlang bestaat er een sterke verhalencultuur, die van generatie op generatie de geschiedenis doorgeeft en de jeugd waarden en normen bijbrengt zoals het in Suriname het geval is. Die orale cultuur is terug te vinden in het werk van Buchi Emecheta en Chinua Achebe, allebei van het Nigeriaanse Ibo-volk. En zoals de griots (zoals troubadours) aan het hof de lof op hun koning zongen en als geschiedschrijvers fungeerden, dichten Toearegs over hun belangrijkste bezit, de kamelen, en beschrijven de Peul hun koeien in gedichten. Kenmerkend voor Afrika is de ontwikkeling die een paar grote schrijvers in Nigeria doormaakten. Achebe, Nobelprijswinnaar Wole Soyinka en Ken Saro-Wiwa begonnen met literaire romans. Gaandeweg kwamen ze alle drie in aanvaring met de militaire dictatuur, waardoor ze radicaliseerden en hun werk steeds politieker werd. Ook in Suriname zijn er voorbeelden van schrijvers en/of journalisten die geconfronteerd werden met onder andere censuur. Waar voorheen censuur schrijvers en lezers het meeste parten speelde, is tegenwoordig de toegenomen armoede het grootste obstakel. Boeken zijn relatief duurder dan dertig jaar geleden en een luxeartikel geworden. Dat is nu toch ook zo in Suriname. Het lezen van Zuid-Afrikaanse literatuur is absoluut een aanrader. Het land kent een rijke, literaire traditie. Dit leest u in het artikel van Hilde Neus. Wie door de geschiedenis van de Zuid-Afrikaanse literatuur bladert, leest geëngageerde romans en dichtbundels over ras en racisme, zwart en wit, de sterken en de zwakken, de rijken en de armen. Immer overschaduwd door het apartheidsregime, dat tot het begin van de jaren ’90 het dagelijks leven domineerde. Nu, bijna dertig jaar later, is er eindelijk een nieuwe generatie jonge zwarte schrijvers opgestaan die met datzelfde engagement hún Zuid-Afrika beschrijft. Met zijn voordelen, maar vooral ook zijn obstakels. Veel leesplezier!
RSS
Facebook
Twitter
