Albina heeft prominente plek in roman Drijfhout
door Peggy Brader
Wie kan het zich nog herinneren? Albina was vroeger een beeldschone, idyllische plaats. En vredig. Dat is nu allemaal weg. De Vries: “Met Drijfhout wil ik een soort eerbetoon aan Albina brengen, ook omdat ik weet dat het er niet meer is.” De schrijfster vierde als kind vaak haar vakanties in Albina en vond het stadje geschikt als decor voor haar roman.
Pensioneigenaar Eddy Blom probeert in Drijfhout het beste van de situatie te maken. Hij trouwt een Nederlandse vrouw, accepteert haar twee voorkinderen en laat ze halen naar Albina. Tegelijk ontfermt hij zich over een jonge alleenstaande moeder die is overgekomen uit Frans-Guyana. Eddy vergelijkt dit bijeengesprokkeld gezin achteraf met losse stukken drijfhout. Ondanks alle goede bedoelingen lukt het hem niet om er een hechte familie van te maken.
Iedereen een barst
Ieder mens heeft een breuk in zich, een barst, zegt De Vries. Zo ook de personages in Drijfhout. Ze had haar verhaal net af, toen ze toevallig een lied hoorde van de Canadese zanger Leonard Cohen. In Anthem zingt hij over een crack, een barst die in alles zit. De Vries moest meteen aan haar karakters denken. “Als je een breuk in jezelf hebt, ben je meer verbonden met wat wezenlijk is het leven, dan wanneer je geen breuk met je meedraagt.”
Goede bedoelingen
Met zoveel ingewikkelde verhoudingen is er van een echt familiegevoel uiteraard geen sprake in het pension van Eddy. “Toch proberen de karakters elk voor zich, iets goeds te doen”, zegt De Vries. Na 32 jaar ontmoeten drie van de zes mensen elkaar in Amsterdam om over deze geschiedenis te praten. Volgens De Vries hebben ze een enorme drijfveer om genezing te zoeken voor die barst. “Dit maakt dat ze intens leven, dat ze een streven hebben. Ze zijn eigenlijk gedreven om zichzelf te helen. En dat is voor mij licht, essentie.”
RSS
Facebook
Twitter
