Afsluiting Literair festival vrouwen
door Tascha Samuel Aveloo
Paramaribo – Ter afsluiting van het internationaal vrouwen literair festival, werd in Fort Zeelandia een culturele presentatie gehouden. Artlab met als artistic director Maikel Austen en choreograaf Tanuya Manichand waren verantwoordelijk voor het in elkaar zetten van het programma.
Talentvolle artiesten
De vele talentvolle Surinaamse artiesten die Suriname rijk is, toonden op bijzondere wijze hun kunnen. Een uitzonderlijke mix van traditionele en moderne dans, orale vertelkunst, drama in Engels en Nederlands. De weergoden waren de gasten vrijdagavond goed gezind en de optredens die verspreid waren over de ramen, het plein en de put op het Fort Zeelandia complex konden ongestoord plaatsvinden.
Maggie Schmeitz, bekend van de ‘Krutu’ programma’s, met haar vaak hilarische en ‘spijker op de kop geslagen’ monologen. Ook deze keer begon ze haar monoloog met bruine pruik en knalrode lippenstift. Zittend bij één van de bovenste ramen van de linkervleugel de expohal van het Fort. Als vrouw die haar vijftigste verjaardag naderde, gaf ze zo haar zienswijze op het leven. In foutloos Engels en met een uistekende timing wist ze het publiek aardig aan het lachen te krijgen. De waarde van de jeugd versus de rijkdom van het ouder worden. Jammer dat de figurant aan wie ze haar verhaal vertelde, veel te slap was in haar reacties.
Prachtig verhaal
Hilly Arduin vervolgde met een prachtig verhaal eveneens is het Engels. Het feit dat ze soms om hulp moest vragen op zoek naar enkele woorden, maakte het nogal aandoenlijk. Het verhaal over vrouwen die ontevreden waren over het ‘onrecht’ dat ze zoveel pijn moesten lijden bij het baren van kinderen had een leuk einde. Vrouwen hebben God kunnen overhalen om de pijn aan de mannen te geven. Maar als de eerste vrouw bevalt en niet haar man maar de buurman schreeuwt van de pijn, bleek dat een goed gegeven dat de zaak weer naar het oude teruggedraaid moest worden door God.
Schaduwdans
De jonge Barbara Oppenheimer presenteerde onder begeleiding van een acapella nummer ‘Women Awaken your power’, een aparte schaduwdans. Mavis Accord sloot direct aan door een hoofdstuk voor te lezen uit Clark Accords Plantage d’Amour. Het verhaal gaat over een jongeman ‘Boboi’ die verliefd wordt op een watramama en door haar liefde betoverd bij haar komt te leven. Het verhaal wordt prachtig geïllustreerd door een ‘watramama’ die zittend op de put alles uitbeeldt wat verteld wordt. Alleen de betoverde jongeman ontbrak.
Sana Budaya-dansers brengen in dans het prachtige verhaal van de schone slavin die telkens wordt ontvoerd vanwege haar magische batikkunst. Jammer dat de headset van de verteller niet zo goed was en het verhaal moeilijk verstaanbaar was. De intensiteit van de schone batikkunstenares die telkens hardhandig werd ontvoerd en uiteindelijk liefdevol werd gered, was levensecht voelbaar.
Verrassing
D’Tascha Demerer was de verrassing van de avond. Al zingend kwam ze binnen. De spotlight onthult een slank figuur, slordige krullen, een vieze broek met een opgerolde broekpijp en een vieze gescheurde trui. Ze is duidelijk getraumatiseerd door liefdesverdriet. Een zwerfster die overal van alles meepikt. Het trauma is duidelijk evenals de zin om zich bij haar geliefde die trouwens dood is toe te voegen. Gelukkig wordt ze gered door iemand die haar liefde toont en ziet ze af van het plegen van zelfmoord. Een drama van hooguit zeven minuten maar het talent was onmiskenbaar. Alhoewel het onderwerp diep serieus is, blijkt het toch acceptabel voor zo een avond. Liefde, dood, alles overheersende emoties en drama zijn toch vaak de smaakmakende ingrediënten binnen de literatuur!
De laatste dans van de avond werd gedaan door Arindi Mertosetiko en Kavita Ramphal. Die werd een mooie combinatie van javaanse en bharat natyam-dans. Afgesloten door het al dansend declameren van het gedicht Suriname door Ramphal. Tegen het einde stonden alle artiesten van de avond bij elkaar. Suriname in zijn speciale mix van schoonheid, kunst en cultuur. Na een dankwoord van Karin Lachmising aan de aanwezigen en ter officiële afsluiting van het literaire festival,ging men voldaan naar huis. “Dit kan alleen in Suriname. Zoveel disciplines, zoveel uitersten wonderschoon!”, was de luide mening van een gast die daarop direct positieve bijval kreeg.
[uit de Ware Tijd, 14/05/2012]
RSS
Facebook
Twitter
Wat een nonsens: ““Dit kan alleen in Suriname.”
Bouterse met zijn amnestiewet kan ook alleen in Suriname!
Als Surinamers zeggen “Dit kan alleen in Suriname” geven ze daarmee aan dat ze nog nooit verder zijn geweest dan Albina.
J. Uiterloo