Erkenning van diploma’s – Leren van Geschiedenis 33
door Hilde Neus
De economische situatie in Suriname is momenteel niet echt rooskleurig, en dat maakt dat vele mensen besluiten hun heil elders te zoeken. Het is jammer dat een prachtig land als Suriname zijn inwoners niet vast kan houden omdat deze geen passende werkkring kunnen vinden of een interessante, goed lonende opleiding kunnen volgen. Vooral binnen het onderwijs en in de verpleging zijn mensen uit Suriname bijzonder gewild, ook omdat ze de Nederlandse taal spreken. Dat is op de eilanden, of in Nederland, toch wel handig in de klas, aan het ziekenhuisbed of in de verpleeginstelling. Op Sint-Maarten, Sint-Eustatius en Curaçao zijn er regelmatig vacatures binnen het onderwijs. Wel is het dan vaak zo dat je net onder je niveau wordt ingezet, ook in Nederland. Laatst las ik een bericht dat mensen met een Surinaams diploma van het Pedagogisch Instituut (SPI) worden ingehuurd als klassenassistenten. Ondanks dat is de Randstad met haar vele vacatures momenteel wel een trekker voor Surinaamse jongeren. De beoordeling van diploma’s is een taak van de Nederlandse organisatie voor internationalisering in onderwijs. Op de website van het Nuffic kun je alle informatie vinden.
Controle van diploma’s
Dat een diploma tegen het licht wordt gehouden als je de grens overgaat is niet zo vreemd. Dat gebeurde al in de achttiende eeuw. In 1756 werd door de secretaris van het Hof van Politie en Criminele Justitie in de notulen geschreven:
‘Vaillant legt over sijn diploma als I.U. Docter, niet geadmitteerd, als van een vreemde Rooms-Katholieke Universiteit sijnde. Februari 23.’
Dit diploma werd dus niet geaccepteerd in Suriname. In de kolonie was de Hervormde Gemeente de hoofdkerk, en het katholieke geloof mocht pas vanaf 1795 mondjesmaat worden beleden. De ‘vreemde’ universiteit hier zou een Franse kunnen zijn geweest, gezien de naam van de man, of van wat dichterbij in Leuven, België. De controle van papieren was noodzakelijk om misstanden te voorkomen, en dat gold dan vooral voor medische en juridische beroepen. Interessant is dan ook te constateren dat de eerste universitaire faculteiten in Suriname werden opgericht voor deze beroepen.
Juristen
Voor de wetgeving waren juristen nodig in de kolonie. Er arriveerden rechtsgeleerden, die vrijwel allemaal een plaats kregen in het Hof van Politie en Criminele Justitie. Sommigen werkten bij lagere gerechtshoven, zoals Civiele Justitie. Ook was het zo dat zonen van planters, als het knappe jongens waren, tijdelijk naar Nederland vertrokken om daar rechten te gaan studeren. Er waren toen nog niet zo veel universiteiten, dus Leiden was de aangewezen plaats.
Fermin schrijft in zijn reisbeschrijving van 1770: ‘Naardien de nieuw aangekomen Europeaanen, met het oversteeken van de zee, hunne zucht tot pleitgedingen en hunne fyne streeken en gesleepene uitvluchten in zaaken van regten niet verlooren hadden.’ De gerechtshoven werden volgens hem niet volledig bemand door rechtsgeleerden, maar door ‘… wyze, zagtzinnige, en by gevolg onbaatzuchtige mannen, wier vroomheid zo groot is, dat het gezond verstand en de opregtheid alle hunne vonnissen voorschryven.’ Meestal had de Raad Fiskaal (een functie gelijk aan de huidige Procureur-Generaal) de meeste wetskennis.
Medici
Ook mensen die een medisch beroep uit wilden oefenen, werden door het gouvernement gecontroleerd. Zomaar onverklaarde overlijdensgevallen toevoegen aan de lijst van doden moest zo veel als mogelijk worden voorkomen. Aanvankelijk bekeek het Hof de geschiktheid, en in 1781 werd op verzoek van Gouverneur Texeir het Collegium Medicum aangesteld, dat bestond uit ervaren medici. Namens de Raad van Politie had de heer Lemmers zitting, en de regels golden voor dokters, chirurgijns, apothekers en vroedmeesters of -vrouwen. Dokterspraktijken vinden we terug in kleine gedrukte boekjes met instructies voor het Collegium Medicum, die met een zekere regelmaat verschenen als actualisering van correct medisch handelingen en van de tarifering. Voor blanken was die hoger dan voor slaven. Ondanks dat er weinig medisch personeel op de plantages werkte en daar veel oso dresi werd aangewend, wilde het Collegium ook het gebruik daarvan reguleren.
Nieuwaangekomen personen dienden zich aan met hun diploma, dat gecontroleerd werd voor men officieel in dienst trad. Voor een enkele functie volstond een lokaal examen. Als apotheker bijvoorbeeld, kon je een aantal jaar in de leer, waarna het Collegium bepaalde of er middels een examen aangetoond kon worden of de kandidaat genoeg kennis in huis had. Ook vroedvrouwen doorliepen vaak een dergelijke stage om ervaring op te doen.
RSS
Facebook
Twitter
