Lionel Richie op Curaçao
door Ricardo E. MeyerHet is intussen al weer oud nieuws dat Curaçao op 3 en 4 september jl. haar eerste eigen North Sea Jazz festival beleefde op steenworp afstand van het Hilton en Mariott Hotel in het sjiekste deel van Piscadera en wel in en rond de gebouwen van het prestigieuze Curaçao World Trade Center.
Ik schat zelf in dat meer dan 10.000 mensen dit nagenoeg perfect georganiseerd festival hebben bezocht, waaronder de helft van Curaçao zelf en de rest uit omliggende (ei)landen als Aruba, Suriname, Venuzuela en niet te vergeten Nederland. De line-up loog er dan ook niet om en het is en blijft een hele gewaarwording voor een dyuka als ik om muzikale grootheden als Sergio Mendes, George Benson, Luis Enrique, Simply Red en last but not least Lionel Richie op nog geen 5 meter afstand life (?) te zien optreden. Ik vond het typerend voor de grootsheid van het optreden van George Benson dat een oude vriend van mij zei “eigenlijk wil ik ook even naar het Michel Camilo Trio maar ik kan dat naar George Benson toe (trad gelijktijdig op) niet maken”. Zo veel respect ontlokt de oude meester nog aan zijn discipelen. Voor mij vormde het optreden van Lionel Richie, die de eerste festivaldag afsloot, het absolute hoogtepunt van het eerste North Sea Jazz di Korsaw. Richie beschikt met afstand over het meest uitgebreide repertoire, en dat volgens mij zelfs als je zijn Commodores tijdperk buiten beschouwing laat. Wat moet het goed voelen voor zo een artiest als het ganse publiek al je nummers blijkt te kunnen meezingen. Richie is bovendien een geboren entertainer. Zijn: ‘this is my first time in Curaçao but it wont be my last’, deed het prima, evenals zijn oplossing voor de verzengende hitte: ‘outdoor-air-con-di-tio-ning’. Richie had van begin tot eind contact met zijn publiek: ‘some of you came to hear me sing while some of you came to hear themselfs sing. Soo lets sing together. All night long!’ en iedereen ging weer uit zijn en vooral haar dak. Persoonlijk deed ‘Stuck on you’ mij met een knipoog naar Delft, nog het meest.
Als je bedenkt wat de spin-off is van zo een festival ben je geneigd zo iets ook naar Suriname te halen. Ik zie het niet gebeuren. Waar gaat Suriname in korte tijd zo veel gasten herbergen? Wat hebben wij de toerist te bieden buiten het festival? Eco-toerisme? Wat dat betreft is Curaçao gezegend met haar wijdse stranden en prachtige blauwe water en niet te vergeten het veelvoud aan luxueuse verblijfsadressen. Over luxe geschreven. Dankzij Ann en Ronny hoefden we niet te volstaan met Chogogo, Zuurzak, Breezers, Plaza, Hilton of Marriott. Om maar wat te noemen. We gingen met ze brunchen in Hyatt. Wat een pracht oord is dat zeg! Alleen al de ellenlange rit die je er naartoe maakt vanaf de secured entrance is al adembenemend. Laat staan als het hotel resort in de verte opduikt, je één van de kamers van binnen mag bekijken en er ook nog eens verrukkelijk eten voorgeschoteld krijgt. Het enige wat ik er niet van begrijp is hoe Curaçao haar populaire volksbeach bij uitstek, te weten Barbara Beach, aan dit fenomeen heeft opgeofferd zonder dat er een volksopstand plaats vond. Dit is uberhaupt iets wat ik niet begrijp van Curaçao. Ze hebben i.t.t. Aruba nauwelijks een beach over die vrij toegankelijk is voor het publiek. Alle mooie resorts, beaches en horeca gelegenheden zijn privately owned en geloof me ER ZIT NIEMAND van Curaçao in de leiding. Mij werd schouderophalend verzekerd dat Antillianen lui zijn en althans geen ondernemersspirit hebben. Geloof me, de eerstvolgende keer dat ik Curaçao bezoek ga ik met locals praten om hier meer over te weten te komen.
Maar goed, het was een kostbare trip (vliegreis, toegangskaarten, logies, huurauto, beltegoed en (uit) eten & drinken) die toch alleszins de moeite waard was. Zelfs als je de verschrikkelijke vertraging van de terugreis, courtacy of Surinam Airways, ervan aftrekt. Ik realiseer mij daarbij maar als te goed dat we dit danken aan de harmonie van het eigen prettige reisgezelschap, maar zeker ook aan de gastvrijheid van de kondremangs die daar met ons zijn opgetrokken en ons letterlijk en figuurlijk wegwijs maakten. Zonder wie dan ook te kort te willen doen spreek ik dan ook onze dank uit aan Hanna Charmes, Frank Olmtak, Audrey White, Melinda Vervuurt, Hans Dennert en Raquel Weisz. Masha, masha danki! Till we meet again.
Voor mooie foto’s van onze trip en het festival zelf verwijs ik jullie graag naar de Face Book site van Luzmila Samson.
Hebben jullie ondertussen weer De Hartelijke Groeten uit Paramaribo.
RSS
Facebook
Twitter
Ricardo, mooi verhaal. En met Satranet’ sowsu geschreven.
Harold Biri
Curacao North Sea Jazz
de gekleurde mensenmuziek
laat klanken van
musici van ver en dichtbij horen
beelden van ooit
doen kruipen
gevoelens van bespeelde en onbespeelde levensnoten
we’re just ordinary, ordinary people
neuriet het nog
in mijn hoofd