Madame Cleopatra (1)
door Ed Hart
Toegangskaartjes voor de kindervoorstellingen op vrijdagmiddag in Theater Bellevue waren doorgaans uitverkocht. De voorstelling van deze middag was echter geen zwemspektakel met Esther Williams of Cowboyfilm met Roy Rogers, ook geen Tarzan avontuur of musical met zingende en dansende wittedoek sterren. Vanmiddag gingen levensechte circusartiesten het jonge publiek vermaken.
Een half uur voor de aanvang was de drukte voor Bellevue enorm. Vanaf Ketmien tot Vervuurt stond een menigte uitgedoste kinderen op het trottoir te wachten om zich in de rij te voegen. De jongsten onder begeleiding van een ouder of ander familielid.
Een stoet particuliere auto’s kwam langzaam aanrijden om vlakbij de hoofdingang hun pronkende kroost te laten uitstappen als bij een filmpremière maar zonder camerageflits en bleecher-seats vol dweepzuchtigen.
En het waren geen goedkope garagewagens van het merk Ford, Chevrolet, Plymouth of Dodge maar Nash, Buick, Packard en Kaiser-Fraser. Het wachtende publiek ving een glimp op van de wereld van de welgestelden.
Met iets overbodig vertoon alsof ze van kristal waren hielpen de begeleiders en begeleidsters de bevoorrechte kinderen uitstappen waarna suppoosten ze de twee trappen ophielpen naar de duurdere zitplaatsen boven in de loge. Stil-bewonderd maar ook benijdend nagestaard door sommigewachtende leeftijdgenootjes. Toen ontstond er commotie en iedereen begon reikhalzend te kijken naar de hoofdingang. Want uit de auto die ervoor was gestopt zag men twee jonge, identieke meisjes die zo uit een sprookje schenen te zijn gestapt. De omstanders vergaapten zich aan hun uiterlijk waaraan de grootste zorg was besteed. Gekleed in zijden taffetta jurkjes met wijde rokjes opgesierd met strikjes, lintjes en andere glanzende frutsels.
Een weelde aan Shirley Temple pijpekrulletjes omlijstte hun gezichtjes. Alleen lichtkransjes ontbraken boven hun lieftalligheid.
Als gracieuze kindsterretjes werden ze blozend in hun duur ritselende jurkjes haastig de stenen trap opgeloodst door een kinderjuf om via een tweede trap naar de loge te gaan waar ze in een gereserveerde box plaats gingen nemen. Ze hadden geen toegangskaartjes nodig want deze bioscoop en een andere moderne, behoorden aan hun schatrijke oom
Een lange rij voor de zij-ingang van het theater schoof langzaam door naar de tweede en derde rang. Nieuw aagekomenen sloten zich meteen aan.
Tot grote teleurstelling van een overgebleven rij voor het loket, ging deze dicht want de kaartjes waren weer uitverkocht.
Popelend en met toegangsbewijzen in de aanslag gaven broer O. en ik onze ogen en oren goed de kost. Eindelijk konden we naar binnen. En hadden wat geluk om twee vrije plaatsen naast elkaar te vinden vlakbij een uitgang. Niet te ver van of te dichtbij het hoge podium.
’t Duurde een tijdje voordat de lange rij bij de ingang binnen was. Daarna begonnen de theaterlichten een voor een te doven. De half openstaande donkerrode gordijnen van de ingangen werden dichtgetrokken en de deuren gesloten.In de onstane donkerte gloeiden boven de uitgangen alleen nog langwerpige Exit wandlampen op. ‘t Gegons in de zaal nam snel af en toen de indigoblauwe statiegordijnen van het toneel geruisloos uiteen weken, werd het volkomen stil.Ook de kranten hadden gewag gemaakt van dit gezelschap en hun sensationele nummers die ze nu voor kinderen gingen opvoeren.Volwassenen die naar de avondvoorstellingen waren geweest raakten niet uitgepraat over wat ze allemaal met eigen ogen aan verbazingwekkends hadden gezien.Maar er was ook twijfel aan de echtheid van bepaalde opgevoerde stukken.Langslopend kon men op zekere hoeken waar hangmannen hun plek hadden, discussies opvangen die soms verhit klonken.“Optisch bedrog, massa hypnose, hocuspocus, duistere machten”, klonk het vernietigend. Maar zulke boude uitspraken maakten de mensen nog nieuwsgieriger en geen wonder dat de voorstellingen uitverkocht raakten.Vanuit een buurland of iets verdere landen streken van tijd tot tijd artiesten in Paramaribo neer en wisten de stad wel ‘s op stelten te brengen met hun revue.Madam O’Lindy, een vaudeville artieste uit Demerara, was een van ze.Haar specialiteiten waren zang en dans. Zij en haar troepje artiesten traden ook op in andere landen van de regio en in het Caribisch gebied..Het gezelschap dat ons deze avond ging vermaken werd aangevoerd door een trapeze artieste en hypnotiseuse die de roemruchte naam van een glorieuze vrouw uit de oudheid had aangenomen. Madame Cleopatra noemde ze zich.De kunstjes die men van haar had gezien waren zo bizar dat sommigen overtuigd waren dat het een duivelskunstenares moest zijn.Op het intussen helverlichte toneel stonden de nodige props voor het eerste nummer.De zaal fixeerde zich op wat zich daar begon af te spelen.Voorafgegaan door tromgeroffel brachten de artiesten afwisselende acts, van acrobatiek, mime en goocheltrucs tot clowneske nummers die geweldig in de smaak vielen. Ze veroverden ons met hun kunne en wij gaven ons massaal over aan het spectaculaire dat ze ten toon spreidden. Zij op hun beurt omarmden ons muzikaal begeleid vanop afstand, mikten kusjes de zaal in, voelden zich geadoreerd en wij waren in de wolken. Hunkerden naar nog meer. Zo machtig hadden ze ons tot nu toe vermaakt.De clowns sloofden zich ook uit. Kinderstemmen die het uitgierden en uitproestten van het lachen. De lachsalvo’s schalden keer op keer door het gebouw gevolgd door explosies van applaus. Het verschilde weinig van een circus. Voor ieder onderdeel werd het decor veranderd.
(wordt vervolgd)
RSS
Facebook
Twitter
