Aitkanti verovert Suriname
“Ik ga 105 worden!” riep Anna Zandwijken mij lachend toe, voordat ze in de taxi naar huis stapte. Dit krasse oudje is 103 en onvoorstelbaar alert en levenslustig.
Samen met nog vier leeftijdgenoten van allemaal 97 jaar had ze de inauguratie van mijn nieuwste boek Aitkanti over acht rond de 100-jarigen, bijgewoond, in aanwezigheid van First Lady Liesbeth Venetiaan-Vanenburg en parlementariër Wonny Raveles-Resida, mijn jeugdvriendin.
Helaas waren drie van de acht stonfutu verhinderd, omdat Betje Wiebers (93) in Den Helder, Nederland woont, Nelly Rijssel (99) niet lang meer kan zitten en de benjamin van de acht, Gisela Van Trigt (88), begeleid door haar kleinzoon, het gebouw niet kon vinden. Maar de andere vijf waren er, begeleid door dochters en/of vrienden en kennissen. Als je de stralende jeugdige gezichten van deze bloemen van onze natie, stonfutu van mijn trotse volk zag, zou je niet zeggen dat de gemiddelde leeftijd van de dames 96+ is. En zeker niet als je hen binnen zag komen. Slechts een enkele duwde een rollator of zat in een rolstoel, maar die gebruik ik ook en ik ben pas 68, De meesten liepen echter trots aan de arm van een familielid. Ze begroetten elkaar als vrolijke bakvissen, verheugd lachend en de kwinkslagen vlogen je om de oren, terwijl ze elkaar met stevige brasa omknelden.
Ze zochten een plaatsje achter de grote feesttafel en deden zich te goed aan de hapjes en lekkernijen. Vooral de pasteitjes, de sopikuku en de kersenbonbons vielen erg in de smaak. “Dieet!? Wie ik!, Suiker? Ik eet alles!” Alleen de orgeade sloegen ze wat spijtig af, maar dat had een andere oorzaak. “Ik mag zout. Ik heb geen hoge bloeddruk!” en ze reikten verontwaardigd naar nog een pasteitje, zodat ik beschaamd mijn wijdvallende kaftan verschikte, veinzend dat mijn rolstoel een koninklijke zetel was.
Niet te geloven, wat een stelletje mooie krachtige jonge slanke meiden van rond de 100!
RSS
Facebook
Twitter
