Femme (slot)
door Ed Hart
Je kon je zo een fraai-ogende vrouw mak’lijk voorstellen op een prisiri. Vol broko meedeinend in de rij of met een danspartner, menig andere met goud of zilver behangen prodo-uma schalks de loef afstekend. Na ongeveer een half jaar ging ze in dienst bij een andere familie en kwam er een nieuwe huishoudster in haar plaats. In het begin misten we haar gerechten. Op de lobi-singi zagen we haar ook niet meer. Daarna vergaten we haar. ” Allons enfants de la patrie..” De afgelopen jaren begonnen en sloten buitenlandse radio stations via de kortegolf hun uitzendingen af met respectievelijk La Marseillaise, God Save the King en The Star Spangled Banner. Drie van de liedjes die we konden fluiten. Oorlogsberichten werden afgewisseld met strijdliederen en marsmuziek. Yankee Doodle was een van de populaire meezingers. Dat er een tweede wereldoorlog woedde was in Paramaribo en op vliegveld Zanderij te merken aan de aanwezigheid van een paar duizend strijdkrachten uit Amerika en Canada. Het was ook te merken aan de schaarste van bepaalde voedselproducten en in onze buurt aan enkele loopgraven die in de wandel schuilkelders werden genoemd. De gezonken “Goslar”sprak boekdelen. Daarentegen werd er op los gefuifd in Halekibe en andere dansgelegenheden. Er waren trein en boot excursies. De bioscopen vertoonden elke avond speelfilms. Katwijk was een gevreesd ballingsoord geworden voor losbandige vrouwen. De oorlog liep nu ten einde. Le jour de gloire est arrivé.
Toen werd een nachtelijk drama als voorpagina nieuws door de kranten gebracht. Een ontstellend bericht dat van mond tot mond snelde, van wijk tot wijk, tot ver buiten Paramaribo een spoor van ongeloof en verbijstering achterlatend maar vooral afgrijzen in het gemoed van de bevolking. Men kon het maar niet bevatten en velen wilden geen details horen of werden niet goed van ze, zo huiveringwekkend. De getraumatiseerde nabestaanden behoefden enorme steun. De afleggers kregen een psychisch loodzware taak. Ook wij gruwden toen we het hoorden over die, voor het slachtoffer fatale nacht. Binnen een week kregen we te horen wie het was toen de voornaam in onze directe omgeving ontdaan werd rondgefluisterd. En toch brachten we het gebeurde niet direct in verband met degene die we ons herinnerden met dezelfde voornaam. Meerdere vrouwen heetten zo. Maar het was niet anders en zo vernamen we dat het wel degelijk onze ex-huishoudster was die op zo onvoorstelbaar beestachtige wijze het leven had gelaten. De sfeer in ons huis veranderde op slag, alsof er een schaduw was neergedaald. Herinneringen aan de ongelukkige vrouw kwamen naar boven. Waar ze stond te koken, de smakelijke gerechten en overige indrukken van haar. Met wroeging dachten we ook terug aan hoe irritant we soms tegen haar waren geweest. Bewogen geraakt in ons onbekommerd kinderbestaan door het wrange besef, duurde het een hele tijd voor we het van ons konden afzetten. Wanneer het regende richtten we onze aandacht op de anga-lampu haag waarop de rode en witte bruidstranen welig tierden. Aangaande het ware motief van de dader tastte men eerst in het duister maar al snel rees het sterke vermoeden en raakte men overtuigd dat het om een crime-passionel ging. De naam van de vrouw raakte in vergetelheid maar niet de naam van de dader. Zijn naam riep jaren later nog weerstanden op. Als een nachtmerrie bleef deze schokkende gebeurtenis lang in de herinnering van velen voortspoken. Toen haar beeld een halve eeuw later aan iemand verscheen in een droom, herinnerde ze zich niets van een gruweldaad haar aangedaan. Ze was gered, gereinigd, en weer gaaf.
RSS
Facebook
Twitter
Eindelijk! Ik heb vol ongeduld en verwachting uitgekeken naar het vervolg op het eerste deel. Mooie slotzin!
Eddy, je bent nog niks veranderd, nog altijd diezelfde sexy ouwe beer!