Carry-Ann Tjong-Ayong – Onder Klokke Roeland
Een paar dagen Gent deden mij goed en brachten mijn jonge jaren weer terug. Wij logeerden in hotel Het Belfort onder de rook van de oude toren waar de beroemde klokke Roelant in de 13e eeuw over de stad beierde . Meteen begon ik het lied te zingen dat ik in Groningen op school had geleerd:
Boven Gent rijst eenzaam en grijsd(*)
‘t Oud Belfort, zinbeeld van ‘t verleden.
Somber en grootsch, steeds stom en doodsch
Treurt de oude Reus(**) op ‘t Gent van heden.
Maar soms hij rilt en eensklaps gilt
Zijn bronzen stemme door de stede.
Trilt in uw graf, trilt Gentsche helden,
Gij Jan Hyoens, gij Artevelden.
Mijn naam is Roeland, ‘k kleppe(***) brand
En luide(****) storm in Vlaanderland!
Een bont verschiet schept ‘t bronzen lied
Prachtig weer toov’rend mij voor de oogen
Mijn ziel erkent het oude Gent
‘t Volk komt gewapend toegevlogen.
‘t Land is in nood, “vrijheid of dood”
De gilden komen aangetogen.
‘k Zie Jan Hyoens, ‘k zie d’ Artevelden
En stormend roept Roeland de helden.
Mijn naam is Roeland, ‘k kleppe brand
En luide storm in Vlaanderland!
O Heldentolk, o reuzenvolk
O pracht en macht van vroeger dagen!
O bronzen lied, ‘k wete uw bedied
En ik versta ‘t verwijtend klagen.
Doch wees getroost, zie ‘t oosten bloost
En Vlaand’rens zonne gaat aan ‘t dagen.
Vlaanderen den Leeuw! Tril, oude toren
En paar uw lied met onze koren.
Zing: ik ben Roeland, ‘k kleppe brand
Luide triomfe in Vlaanderland!
Tekst: A. Rodenbach.
Muziek: J. Destoop.
(*) Grijsd: dichterlijke verkorting van “vergrijsd”, van “vergrijzen”.
(**) oude Reus: sommige bronnen schrijven oude held.
(***) Kleppen: de klepel wordt tegen de stilstaande klok geslagen.
(****) Luiden: de klok wordt heen en weer gezwaaid.
Wij zongen het altijd luidkeels en plechtstatig tweestemmig met veel cadans mee al kenden wij nauwelijks de achterliggende geschiedenis. Maar dat het oude helden bezong, dat was duidelijk. De bar heette van Artevelde en ook hij kwam voor in het lied.
Rondom het plein waren veel historische namen, gebouwen en beelden te zien. Ook het oudste café van Gent uit 1228, dat Den Turk heet en waar je naar jazzmuziek kunt luisteren.
Maar ons hoofddoel was boekhandel Limerick waar een tentoonstelling te zien is van de 161 schrijfmachines van mijn grote held Willem Frederik Hermans. Sinds mijn leraar Nederlands mij ‘De Donkere Kamer van Damocles’ leende voor mijn eindexamen in 1960 ben ik verslaafd aan deze schrijver. Ik zocht hem op in zijn huis aan de Ossemarkt in Groningen, waar hij woonde met zijn Surinaamse vrouw Emmy Meurs en zoontje Ruprecht. Ik was toen bestuurslid van de Literaire Faculteitsvereniging van de Universiteit en moest hem uitnodigen om een lezing voor de studenten te houden. “Dat lukt je nooit!” zeiden mijn collega’s. “O ja!” zei ik zelfverzekerd en schreef hem een brief, waarop hij mij prompt uitnodigde voor een bezoekje. Daar werd ik hartelijk begroet door Emmy die een vriendin van mijn vader en mijn nichtjes bleek te zijn. De lezing werd prompt afgesproken en later bezocht door een zaal vol studenten. Succes verzekerd.
Nu zag ik in Gent al zijn typemachines en kon er één adopteren om te laten restaureren. Wat een prachtige bestemming en iedereen kan dit navolgen.
Toen Gert Brouns de hele collectie kocht na een prijsvraag die hij won met zijn
literair plan was de hele literaire en politieke wereld in Nederland boos, maar niemand had er een cent voor over. De Belg met zijn schitterend boekwinkeltje heeft een hele kamer ingericht voor het erfgoed van W.F. Hermans en je kunt er rustig al je tijd doorbrengen tussen de antieke juweeltjes. Dat is genieten.
Ik kreeg een adoptiecertificaat voor de Emperor die door twee gepensioneerden gerestaureerd wordt en er dan weer als nieuw bij ligt. Op 5 juni is Gert in Amsterdam in De Brakke Grond met een literair programma en de vier typemachines waarop o.a. Nooit meer slapen, en Onder Professoren geschreven zijn op die karakteristieke manier met twee vingers. Er kunnen dan nog meer typemachines geadopteerd worden. Wellicht komen er dan meer donaties.
RSS
Facebook
Twitter
