Jarig
door Nina Jurna
Op Facebook schreef ik een paar dagen geleden: “Vandaag een beetje jarig. Precies een jaar geleden kwam ik vanuit Suriname in Rio de Janeiro aan met drie koffers en twee kinderen. Time flies!”
Een van mijn vrienden reageerde en vroeg zich af of we dit niet moesten vieren. Spontaan, zoals het ook in Suriname er aan toe kan gaan, zaten we een paar uur later met een groepje in een bar vlakbij de Copacabana aan de caipirinha. Mijn gedachten gingen terug naar die tocht, een jaar geleden, toen ik uit Suriname via Belem na een aantal uren vliegen voet op de bodem van ‘a Cidade Maravilhosa’ (de wonderbaarlijke stad) zette. Er is veel gebeurd en veranderd in dat jaar en toch, lukte het me om dat eerste gevoel en de sfeer van die periode weer op te wekken. Want ook nu voel je, net als een jaar geleden in dezelfde tijd, dat het begint te borrelen in de stad.
Nog een maandje en dan is het carnaval. Het grootste feest ter wereld. Een jaar geleden maakte ik het voor het eerst mee, die voorbereidingen en ik wist niet wat me overkwam. “Als dit de voorbereidingen, de repetities zijn, hoe moet het echte carnaval er dan wel niet uit zien?”, vroeg ik me verbijsterd af. Afgelopen zaterdag ging ik met mijn vriendin naar Chapeu Mangueira, een wijk hier in de buurt. “Ga maar op de muziek af dan weet je wel waar het feest is”, riep een agent aan wie we de weg vroegen.
In de verte herkende ik de sambahit van vorig jaar. Op televisie waren die middag al de eerste shows van de verschillende sambascholen. In talkshows laten muzikanten een tipje van de sluier horen. De echte nummers worden pas meer tegen carnaval op radio en televisie gedraaid. En dan is er de mulata. De mulata is de donkere sexy sambadanseres die in vol ornaat op super hoge hakken de snelle samba danst. De blanke presentator wordt er met de haren bij gesleept door de sexy danseres en moet nu ook meedansen. Een mooie sambadanseres moet volgens het Braziliaanse schoonheidsideaal behoorlijke heupen en billen hebben. Het valt me op dat haar benen vrij stevig zijn. Dit lijkt in het niets op de magere fotomodellen die ik een paar uur eerder op de televisie op de catwalk in Rio de Janeiro zag lopen tijdens de Rio Fashion week. Dat waren ook Braziliaanse vrouwen, maar voornamelijk uit het zuiden waar afstammelingen van Europeanen wonen, en ook het bekende topmodel Gisele Bundchen vandaan komt.
Zoals ieder jaar zijn er dan demonstraties van zwarte organisaties, omdat er nauwelijks een zwart fotomodel op de catwalk te bespeuren is. Je moet met een vergrootglas kijken tussen alle blonde uitgemergelde modellen om een gekleurd model te zien. De actiegroep Educafro, een zwarte organisatie, protesteerde in de media. Want in 2009 was er nog een verlicht quotum van 10 procent zwarte modellen dat mee moest doen op de catwalk, maar omdat dat niet meer verplicht is floreren er alleen maar blanke modellen. En dat in een land met de grootste zwarte gemeenschap buiten Afrika.
“We komen alleen maar in de spotlight tijdens het carnaval of een feest van de zwarte cultuur”, riepen de activisten boos. Helaas hebben ze gelijk. Want nu het eerste jaar er op zit valt het me ineens op dat ik op de sambafeesten, zoals dit weekend, weer veel meer donkere mensen zie. Ook bij straatfeesten op Copacabana valt het me op. Alsof ze nu, een kleine maand voor carnaval ineens uit hun schulp komen. Wat mij betreft, mag de volgende Rio Fashion week geïntegreerd worden met het carnaval. Misschien dat er dan eens echt wat kleur op de catwalk komt.
brasileirosdwt@hotmail.com
[uit de Ware Tijd, 17/01/2012]
RSS
Facebook
Twitter
