Anil, chukuria!
door Stuart Rahan
Hij wilde universalist zijn met Suriname, Nederland en India als referentiekader. Suriname als geboorteland, Nederland vanwege zijn woonplaats en het India van zijn voorouders. Anil Ramdas, schrijver, columnist en programmamaker heeft er zelf voor gekozen uit het leven te stappen. Een absolute stap, die veel vragen oproept, kijkend naar een leven vol van passie om te leven en te laten leven. De universalist Anil Ramdas schuwde de discussie en het debat niet. Integendeel, hij zocht het op en velde gefundeerd zijn oordeel. Niet alle critici waren lovend. Logisch, want in een multiculturele samenleving als Nederland was hij niet alleen allochtoon, hij was ook een niet-westerse allochtoon die zich niet moest verbeelden dat hij de oplossing had voor acceptatie van twee miljoen buitenlanders (inclusief tweede en derde generatie in Nederland geborenen) door vijftien miljoen Nederlanders. Anil Ramdas was een van de weinige gekleurde critici die regelmatig de geïnstitutionaliseerde haatzaaierij door Geert Wilders en zijn PVV bij het afval schreef. In een essay (Universalisme, relativisme en barbarisme, 31-08-2011) ziet Ramdas duidelijk een culturele klasse ontwaren van onbeschaafde blanken, die we de onderklasse noemen en die zich gedraagt als een nieuwe etnische groep. De Henk’s en Ingrid’s waar in plaats van hen op te voeden en te verheffen Wilders en gelijkgestemden compassie en deernis voor tonen. In zijn roman Badal noemt hij deze onderklasse ook wel ‘white trash’ die de moeite van een studie waard is. Alleen, zoals de Hollanditische instelling altijd redeneert, zal de onderzoeker niet van allochtone afkomst mogen zijn, terwijl omgekeerd de blanke invalshoek op de multiculturele ontwikkeling de enige en juiste benadering is (geweest). Wetenschappelijke onderzoeken laten zich niet leiden door etnische afkomst. Het is zelfs een toegevoegde waarde. Al tientallen jaren bestrijden elke week weer witte voetbalhooligans elkaar ergens buiten de voetbalstadions (soms ook erbinnen) op leven en dood. Het kost de Staat klauwen met geld zonder zicht op definitieve uitbanning. Het hooliganisme lijkt te horen bij de witte Nederlandse cultuur, maar als Marokkaanse raddraaiers weer eens voor overlast zorgen dan is Nederland te klein en moeten deze ongenode gasten maar hun Nederlands paspoort inleveren en vertrekken. Wat te doen met voetbalhooligans? Ik zeg: “Stop ze in een arena en laat Darwins natuurlijke wet van de sterkste maar op ze los.” In deze wij-tegen-zij-samenleving maakte Anil Ramdas zich ook zorgen om zijn eigen kroost. Geboren en getogen in Nederland, gevoed en opgevoed volgens de Nederlands- westerse maatstaven zullen zij hetzelfde lot ondergaan als hun vader. Een ‘allochtonenstatus die niks toevoegt aan de Nederlandse identiteit’, ook voor zijn nazaten, met nationale instemming van het Centraal Bureau voor de Statistiek. De universalist Anil Ramdas had zijn angsten maar wist ook met veel humor de etnische strafhokken te relativeren. In zijn tienerjaren had hij Turks Fruit van Jan Wolkers gelezen met muzikale begeleiding van Abraxas van Carlos Santana. Een wereld van verschil in vergelijking met de weeïge tonen van Toots Thielemans. “Mijn exemplaar van Turks Fruit had ik gestolen uit de boekhandel van Kersten, aan de Domineestraat in Paramaribo. Ik was zo onder de indruk van het omslag, dat ik het boek in mijn rechtersok stopte. Ik vind het stelen van een boek zoiets als een mensenrecht, zoals het stelen van brood als je honger hebt. Abraxas had ik niet gestolen, een langspeelplaat past niet in je sok en bovendien is het stelen van muziek geen mensenrecht.” Anil Ramdas had niet de politieke arena als strijdtoneel, het was de haat-liefdeverhouding met zijn afkomst en de onzekere toekomst over zijn benoeming in de analen van de Nederlandse samenleving die hem kritischer maar tegelijk somberder maakten. Misschien had hij de biografie van zijn held V.S. Naipaul tot zich moeten nemen: The world is what it is. Chukuria, Anil!
[uit de Ware Tijd, 23/02/2012]
RSS
Facebook
Twitter
