In memoriam broeder Herman
door Jeroen Heuvel
Een in memoriam schrijf je over iemand die je goed hebt gekend. Ofschoon ik hem nauwelijks heb meegemaakt, maar omdat ik vind dat er in het openbaar veel te weinig aandacht is besteed aan het bijzondere van hem, schrijf ik graag enkele regels over broeder Herman.
Ik hoorde hem wel eens spreken, in een kerk of bij een bijeenkomst voor filantropen. En met school hebben we ook wel eens een inzamelactie voor zijn organisatie gehouden.
We noemden broeder Herman nooit bij zijn achternaam. Hij was ooit politieman of -chef geweest, ik geloof in Rotterdam. Op een dag kreeg hij een influistering, dat hij alle materiële zekerheden achter zich moest laten en dat hij ‘iets’ anders moest gaan doen met en in zijn leven. En dat zijn vrouw mee moest doen. Ze hebben na van de schrik te zijn bekomen en in vertrouwen er toen voor gekozen om de Heer te gaan dienen.
Zonder vooropgesteld plan, wisten ze dat ze naar Curaçao moesten vertrekken. En, zoals Herman, dat kon vertellen, met zijn fonkelende ogen boven die bromsnor, hij wachtte op de volgende inspiratie. Die dreef hem voorbij Pannenkoek en Soto, naar Helfrichdorp, daar moest hij de medemens gaan dienen. Hij mocht zich geen zorgen maken over geld voor het werk. Zoals God de vogels en de bloemen kleedt en voedt, zo zou er ook gezorgd worden voor het nodige om het werk uit te kunnen voeren. Maar God had twee mensen nodig om zijn plan handen en voeten op aarde te geven. En vol vertrouwen bleef Herman met zijn vrouw de aanwijzingen van boven volgen. Hij zou zich gaan ontfermen over baby’s, peuters en kleuters van doodzieke ouders, kinderen die door hun ouders aan het lot waren overgelaten zou hij op gaan vangen, ook al zouden er terminale patiëntjes bij zijn. En Herman trok de kar, en voelde hoe Christus het juk met hem droeg. Ook al kwam er nooit vaste subsidie, hulp voor dat wat nodig was, kwam er wel: voedsel, medicijnen, kleding, speelgoed, maar ook de Muchalance, terrein, bouwmateriaal voor Siloam, zoals het kinderherstellingsoord ging heten.
Albert Schweitzer
Toen in 2009 het Albert Schweitzercollege er officieel een afdeling havo en vwo bijkreeg, werd ik daar mentor van klas vwo 3. Voor onze kerstactie gingen we op zoek naar een goed doel. Ineens zag ik hoe broeder Herman leek op Albert Schweitzer, niet alleen wat de robuuste snor betreft maar ook de autoriteit waarmee je je achtergestelde naaste gaat dienen, vanuit een vanzelfsprekend vertrouwen in de Vader. De keus was snel gemaakt. Ik ging met een leerling naar Helfrichdorp, de opbrengst was een schijntje, maar broeder Herman nam het in volle dankbaarheid en ernst aan: “Elke zandkorrel is er één om de aarde te vormen,” of om de vijver Siloam stevige oevers te garanderen.
Ik schrok toen ik van de week vernam dat broeder Herman was heengegaan. Laat het goede werk dat hij samen met zijn vrouw is begonnen niet verloren gaan. Alleen al om deze zandkorrelige reden moest ik een in memoriam schrijven.
Een Schweitzeriaan
Jeroen Heuvel
[Uit: Antilliaans Dagblad, 25 april 2016]
RSS
Facebook
Twitter
