Mike Eman in Nieuwspoort, Den Haag
door Fred de Haas
Onlangs was ik aanwezig op een geanimeerde bijeenkomst van het bloesemend Genootschap Nederland-Aruba in Den Haag. De Arubaanse premier had de uitnodiging van het Genootschap aanvaard om op 3 december jl. in Nieuwspoort een spreekbeurt te houden over de betrekkingen binnen het Koninkrijk en tussen Aruba en Nederland in het bijzonder. Dat beloofde wat. Laat dat maar aan Mike over. Hij had de leermeester van Lubbers kunnen zijn.
Raffinaderij Aruba
Ik ken de heer Eman als een beminnelijk spreker die met aangename stem in vloeiend Nederlands een zaal van meer dan tweehonderd mensen moeiteloos weet in te pakken. Ik luister graag naar hem, al ben ik, Vergilius’ woord indachtig, op mijn hoede: ‘Ik vrees de Grieken ook al brengen ze geschenken.’ Maar dat heb ik bij elke premier.
Mike Eman, premier van een bevolking van 109.000 zielen, bracht echter geen geschenken. In plaats daarvan had hij een goedklinkend verhaal. En dat is ook wat waard. En ik houd van zijn abstracties. Verfoeide politici van vorige (MEP) regeringen noemt hij ‘onze voorgangers’ en kritiek van Nederland noemt hij – in een interview uit 2013 met René Zwart – geen ‘kritiek’ maar ‘constatering’. Dat doet niemand hem na.
Op de voorste rij in Nieuwspoort zaten bekende BN-ers (Bekende Nederlanders als de heren Brinkhorst en Tjeenk-Willink), BC-ers (Bekende Curaçaoënaars) en BA-ers (Bekende Arubanen). Op de tweede rij zaten degenen die dáchten dat ze ook bekend waren. Daarna raakte ik het overzicht kwijt. Ook was er een Arubaanse minister die op de klimaattop in Parijs had verteld hoe goed ze op Aruba voor de mangroven zorgden. Mede namens Nederland. In samenwerking met ODINSA.
De voorzitter van het Genootschap – als altijd welbespraakt, charmant en diplomatiek tot op het bot – leidde de spreker in.
Mike stak monter van wal alsof hij niet pas van top naar top was gevlogen. Hij had een serie dia’s bij de hand die hij vliegensvlug de revue liet passeren. Het woord ‘goochelaar’ drong zich onweerstaanbaar aan me op. Ik zag nog net wat gerestaureerde gebouwen en de tram van Oranjestad waarvan ik me afvroeg of ie aan zijn doel beantwoordde (volgens de winkeliers niet) en hoeveel dat wel niet allemaal had gekost. Maar er was geen plaats voor twijfel en Mike toverde alweer een andere dia tevoorschijn waarop wat percentages stonden die volgens hem bewezen dat Aruba eigenlijk de Nobelprijs voor financieel beheer had verdiend. Ik zag de aanwezige Nederlandse ‘hoge’ ambtenaren wat zuurzoet glimlachen. Mike was in topvorm. Hij zou zo de eindejaarsconference in Nederland voor zijn rekening kunnen nemen.
Aruba
Mike ging niet in op afzonderlijke projecten. Op een van de dia’s stond het project ‘Green Corridor’ en dat deed me denken aan die twee dappere Arubaanse vrouwen die, bij gebrek aan een Milieuwet, met een bord stonden te demonstreren tegen het Green Corridor snelwegproject dat, volgens hen, het milieu op Aruba ernstig zou aantasten. De twee vrouwen zagen niks in al die stichtingen die zogenaamd opkwamen voor het milieu want die werden allemaal omgekocht. Iedereen was te bang en te verpolitiekt om te demonstreren tegen die snelwegen. Aldus de vrouwen, van wie er een claimde een afstammelinge van de oorspronkelijke bewoners te zijn. Maar de vredespijp, homaar!
Ook zei Mike niets over de mogelijke – niet zo groene – heropening van de raffinaderij.
Voor goed begrip van de lezer: er worden onderhandelingen gevoerd met CITGO, een volle dochteronderneming van de nationale Venezolaanse oliemaatschappij PDVSA die zo goed als bankroet is en zeker niet zal investeren in Aruba. Natuurlijk zouden er in geval van heropening banen en salarissen komen. Dat kan Aruba goed gebruiken. Maar alle inkomsten zullen ongetwijfeld naar PDVSA gaan, een maatschappij die door de socialistische Venezolaanse regering tot op de bodem werd en wordt geplunderd. En dat met de steeds dalende olieprijzen. Bracht ten tijde van Chávez een vat nog 100 dollar op, nu krijgt Venezuela nog maar 34 dollar per vat en het zou wel eens naar de 25 dollar per vat kunnen gaan. Arm Venezuela waar een dollar nu 900 bolívar op de zwarte markt waard is.
Intussen had Mike’s vriendelijke stem een roze wolk gecreëerd die boven de hoofden van de aandachtig luisterende aanwezigen een beschermende deken vormde. Er kon ons niets meer gebeuren in de gewatteerde omgeving van het Haagse Nieuwspoort. En voor discussie hoefde je niet bang te zijn, hoewel dat punt wel op de agenda stond.
Mike merkte nog op dat het niet eerlijk was dat er in Nederland zo de nadruk werd gelegd op de staatsschuld van Aruba en de geweldige rentelast die op het eiland drukte vanwege de hoge leningen. Dat was al 27 jaar het geval. Sinds de Status Aparte. En dat kon nou eenmaal niet anders.
Kijk eerst maar eens naar Griekenland en Frankrijk, zei Mike. Ik vond dat ie daar een punt had. Niet dat de Europese Unie nou zo dol is op Griekenland (corrupte en te vroeg gepensioneerde feestvierders, zoals we weten) en we zijn ons er allemaal van bewust dat je in Frankrijk wel fijn op vakantie kan gaan, maar dat op het gebied van internationale afspraken Frankrijk een cynisch rotland is dat gewoon zijn eigen gang gaat.
Al met al heeft Mike het in zijn vaderland ook niet makkelijk. Hij heeft te maken met een betrekkelijk onontwikkeld volk waarvan de meerderheid geen Nederlandstalige kranten leest maar geniet van de manier waarop in de Papiamentstalige pers de Arubaanse politici elkaar voor rotte vis uitschelden. De ene MEP politicus maakt de premier uit voor karakterloze leugenaar, een ander MEPPER verwijst een AVP politicus verbaal naar de psychiater terwijl een AVP-er de MEP karakteriseert als een partij van ‘politieke komedianten’ die niet meer weten hoe ze het volk aan het lachen moeten maken. Ook ‘uitverkoop aan Nederland’ is een terugkerend verwijt. Om van ‘verrader’ nog maar te zwijgen.
En dat gaat maar door, dag in dag uit. Het wordt tijd dat Mike eens in het Arubaanse Parlement een vergadering wijdt aan dat infantiele gedrag van de Arubaanse politici in de Papiamentstalige pers. Hun gescheld blijft wel ‘onder elkaar’ maar je wordt er kotsmisselijk van. Wat dat betreft deugen ze geen van beiden, die twee partijen.
Vliegveld Aruba ca. 1970
Mike rondde af. Ik zag nog even op een van Mike’s plaatjes dat Nederland in 2010 miljoenen aan Curaçao had geschonken en dat Aruba de Status Aparte allemaal zelf had betaald. Mike had alweer een punt. ‘Nederland (= CAFT) moet niet zo zeiken’, hoorde je hem denken. Persoonlijk gun ik de regering-Eman wel 4 miljard.
De voorzitter dankte de premier en gaf hem nog een kleinigheidje mee voor in het vliegtuig. En er was nóg een verrassing: een schilderij van iemand die in de 40-er jaren op Aruba had geschilderd maar uiteindelijk vertrokken was naar Zuid-Afrika. Het was in bezit gebleven van een Nederlandse familie en dreigde verloren te gaan vanwege de vermoedelijke desinteresse van de erfgenamen. Het stelde een Arubaans zeetafereel voor. Er zat ook een lijst omheen. Dat rolt niet makkelijk op in een vliegtuig.
Een fraai Nederlands sprekende eigenaresse gaf bij deze gelegenheid het schilderij aan Mike ten geschenke in de hoop dat deze er een mooi plaatsje voor zou weten. Nico, onze aardige voorzitter, raakte niet uitgesproken over de kwaliteit van het schilderij, maar ik was blij dat die schilder naar Zuid-Afrika was vertrokken. Ik hoopte stiekem dat Mike het op zijn hotelkamer zou vergeten.
O ja, als de MEP weer aan de regering mocht komen (liever niet, vanwege het nepotisme) dan vind ik dat Mike premier moet blijven. Al was het maar om hem elk jaar weer een mooi verhaal te kunnen horen afsteken in het Haagse Nieuwspoort.
RSS
Facebook
Twitter
