Etherische rozen door de tijd gebaard
Over Uma Gi, Uma Teki (een beschouwing)
door Ed Hart
Op het in halfduister gehulde podium waren de contouren te onderscheiden van twee performers, de ene in lange kledij van gepast wit en de andere in contrasterend zwarte blouse op zwarte pantalon. Als twee toonbeelden van opperste zedigheid troonden ze poeslief op twee naast elkaar geplaatste stoelen. Leki bun ptjien. Het begon allemaal heel plechtig met betekenisvolle inzichten en /of bevindingen in het Engels door de ene actrice en vertaald door de andere. Niks verraadde wat er zou volgen aan emotionele erupties, felle dialogen, authentieke Surinaamse uitroepen, mimiek en lichaamstaal. Kundig aaneengeschakeld, uitwaaierend en weer samenvloeiend met als uitkomst Uma Gi,Uma Teki.
Men had soms haast geen ogen genoeg, dus sprongen de blikken razendsnel van de ene performer naar de andere en met gespitste oren om maar geen woord te missen van de gefluisterde of de rauwe reacties die uit de dialogen siepelden of spoten. Er was geen up-staging, geen scene–stealing. Ze gaven elkaar de ruimte en de ge-time-de stiltes verhoogden de spanning. Begrippen als liefde, respect en kracht werden terloops aangestipt of breed uitgemeten. De kunst van sferen en stemmingen oproepen was aan ze toevertrouwd. Mekaar steevast aanvullend en bevestigend tijdens verrassende wendingen die het publiek gretig tot zich nam.
De boodschappen over de kracht van de liefde werden vocaal en overtuigend gebracht, momenten dat het publiek even op adem kon komen en genieten van muzikale intermezzo’s.
Ook de verbindende, ondersteunende muziek vanuit de operation-room miste z’n impact op het publiek niet. Eigenlijk vanzelfsprekend in aanmerking genomen wie daar de regie had.
De laatste sketch was pakkend, hilarisch en evenvoudigweg uniek. Zo stoïcijns en zedig als de beide performers aan het begin van de voorstelling erbij zaten, veranderden ze zienderogen in een stel high class vagebonden die alle registers opensmeten. Tijd en ruimte vielen weg. De ene actrice, onthullend en sletterig uitgedost als een ware Madam die haar dubieuze status alle eer aandeed en de andere in nauwsluitende chinobroek en blote schouders’ topje, vaagde ook alle sporen van kuisheid weg. Het publiek kreeg een knap staaltje van exhibitionisme te zien toen de dames begonnen aan een soort stré-libi qua opzichtigheid met veel bling bling en nephaar. Tartend etaleerden ze hun weelderige rondingen en andere in het oog springende zegeningen. Hun suggestieve gebaren lieten weinig te raden over. Alleen een paaldans kon dit evenaren. Weggevoerd werden we naar vertrouwd klinkende plaatsnamen zoals Tempati, Albina e. a. door een luchtige, speelse telefonische conversatie. Gevolgd door een oproerig weerzien waarbij één verkeerd gevallen woord deze “gevallen vrouwen” deed omslaan in ontembare feeksen, valse krengen, hellevegen die mekaar bijna naar het leven stonden. Het was een en al bitchery, bittere verwijten van hebzucht, inhaligheid en een opsnijden over hun expertise op zeker gebied. Hun terminologie bleef echter keurig binnen de perken. Ze waren niet vulgair, neen, ze waren big-time motjo’s en ofschoon ze weinig heel lieten van elkaar, kwamen ze ter elfder ure tot inkeer en vierden de hervonden eensgezindheid in een eensluidend “Uma Gi Uma Teki.” Meegescandeerd door het genietend publiek dat maar niet genoeg kreeg, bika botro switi.
Ma bari mu tapu.
Een theaterstuk dat tot diep nadenken stemt. Iedere akte is een theaterstuk op zichzelf. De ernst die ten grondslag ligt aan de betekenis en titel van dit theaterstuk bleef constant doorschemeren gelardeerd met de nodige ontspannende momenten.
We kunnen de actrices en de regisseur niet genoeg lof toe zwaaien naast de bewondering voor wat ze samen hebben gepresteerd. Hopelijk hebben ze nog meer theaterstukken in petto en zal dit stuk nog meerdere keren te beleven zijn. Het publiek zal het hiermee zeker eens zijn.
Ladie Gilda en Martha, wees gekoesterd als etherische rozen door de tijd gebaard. Brasa.
RSS
Facebook
Twitter
