Ook dit gaat voorbij
door Pim de la Parra
Sinds ik wat heb verteld over het toenemende ongemak van mijn veel te grote buik, bezocht ik een internist en werden mijn darmen door een andere specialist onderzocht. Daartoe werd ik volledig onder narcose gebracht, wat volgens mij niet nodig was en liever plaatselijk had kunnen gebeuren. Ook vind ik dat je argeloze patiënten liever ruim van tevoren op de hoogte moet stellen van zo’n volledige narcose, en niet pas een minuut voor de ingreep. Het is al meer dan een week geleden gebeurd, maar nog steeds ben ik niet helemaal helder in het hoofd. Omdat ik hierover een paar keer heb geklaagd bij een vriendin, gaf ze mij een zelfgemaakte armband cadeau waarop de geborduurde tekst: ‘Ook Dit Gaat Voorbij’.
Natuurlijk heeft ze groot gelijk! Wie kan deze eenvoudige woorden tegenspreken? Ze zijn niet bedoeld als troost in moeilijke tijden en zeggen ook niet dat je niet moet genieten van het goede in je leven. Ze hebben een diepere bedoeling: je bewust te maken van de vluchtigheid van elke situatie. Die immers het gevolg is van de vergankelijkheid van alle mensen, dingen en verschijnselen. Pas wanneer je de onbestendigheid van alles en de onvermijdelijkheid van verandering ziet en aanvaardt, kun je genieten van de genoegens van de wereld zolang ze duren. Zonder bang te zijn voor verlies, of angst te koesteren voor de toekomst.
Het inzicht ‘Ook dit gaat voorbij’ brengt onthechting met zich mee en met die onthechting ontstaat er een andere dimensie in je leven, een innerlijke ruimtelijkheid. Er komt een gevoel van bevrijding als je niet meer helemaal geïdentificeerd bent met uiterlijke vormen. Vanuit die dimensie komt er een stilte, een subtiele vrede diep van binnen. Ze noemen het in de spirituele literatuur “de vrede die het verstand te boven gaat”. Opeens is er ruimte om alles te aanvaarden, om over niets en niemand meer te oordelen en om je nergens tegen te verzetten. Ik was al vaker in zo’n onthechte staat beland, maar ten gevolge van mijn kortstondig ziekbed – en dankzij de geborduurde tekst op mijn nieuwe armband – kon ik mij helemaal overgeven aan de situatie waarin ik mij bevond, herstellende van het klinisch onderzoek naar de mogelijke oorzaken van mijn veel te grote buikomvang.
Nauwelijks ontslagen uit het ziekenhuis zocht ik op zijn boiti Oom Leonard op, mijn oude wijze Surinaamse vriend en leermeester. In zijn nabijheid voel ik mij altijd heel licht worden en is het alsof ik mezelf verlies en deel word van iets oneindig groots. Dat was ook nu weer zo en alle onhelderheid die de narcose met zich meebracht bleek opeens totaal verdwenen. Ik werd opgenomen in een onmetelijk veld van pure energie en verloor elk gevoel van een persoonlijk bestaan. De bomen, planten en bloemen op het erf van Oom Leonard leken bezield te zijn. Ik was niet van hen gescheiden, maar een van hen en een met alles. Een gevoel van ontzag maakte zich van me meester en zo ervoer ik een diepe verering voor het onbegrijpelijke mysterie van het leven.
Ik werd me bewust van de oneindige diepte van de ruimte buiten en binnen in me. Die ontzagwekkende diepte van de ruimte voelde ik als mijn eigen diepte en ik wist dat ik dit te danken had aan de tegenwoordigheid van geest van Oom Leonard. Tranen van dankbaarheid vulden mijn ogen en ik voelde met mijn hand aan de armband om mijn rechterpols en las de geborduurde tekst: ‘Ook dit gaat voorbij’.
[column 29 uit de reeks Hallo Paramaribo! in de Ware Tijd]
RSS
Facebook
Twitter
