Cape Coast Castle
De Afrikaan in de diaspora moet zijn band met het continent herstellen. De ‘door of no return’, zoals de beruchte poort bekend stond waarlangs de gevangengenomen Afrikanen moesten lopen om als sardines verscheept te worden, moet weer open. Ook geestelijk schijnt er behoefte te zijn aan het herstel van de beschadigde balans.
Binnenplaats Cape Coast Castle
door Euritha Tjan A Way
De daartoe ondernomen spirituele missie en de persoonlijke ervaringen daaromheen van journalist Euritha Tjan A Way leest u regelmatig op de AEL pagina en de website van de Ware Tijd.
Ik maak geen grappen met de regels van mijn werk. Ook in Ghana ben ik aan het werk, en hou ik mij zoveel mogelijk aan de geldende regels. Maar donderdag, de dag waarop ik Cape Coast Castle heb bezocht, drink ik een glas whisky terwijl ik deze column schrijf. Ik moet de pijn die dit bezoek bij mij heeft opgeroepen onderdrukken, anders had ik geen productie deze dag.
Ik ben niet gek en ik weet dus wel dat mijn bezoek aan Ghana een zou zijn van confrontatie met wreedaardige handelingen van een ras onderling en van meerdere rassen, naar elkaar toe. Maar wat ik heb gezien in Cape Coast Castle, is de cultivering van de dehumanisering van het zwarte ras.
De gids die de tour doet in dit kasteel, beseft heel goed dat hij het geheel moet nuanceren. Maar als je de ondergrondse kerkers bezoekt waar mensen als beesten in werden opgeslagen, dan breekt er iets in je. In kan met geen pen beschrijven hoe het aanvoelt om die ruimtes te betreden. Tussen 1000 tot 1500 mannen werden opgeslagen in een ruimte van nog geen twintig meter oppervlakte. Daar waar geen zonlicht en nauwelijks ventilatie was, moesten zij bijna drie maanden doorbrengen, voordat er genoeg van hen verzameld waren om te kunnen verschepen naar de nieuwe wereld.
Alles werd in die ruimte gedaan. Plassen, poepen, eten, braken, slapen en sterven. Schuin boven de ruimte is er een opening waar een soldaat de wacht deed en van daaruit werd eten gegooid naar beneden voor de handelswaar, evenals water. De Kromanti gevangen die bekend stonden om hun strijdvaardigheid werden aan de muur geketend gelaten. De ruimte die werd betreden door de groep is de meer ‘humane’ ruimte, want er is ook een die vooraan van het kasteel ligt. Maar door de hitte van de zon, die gelijk scheen op die ruimte ging de handelswaar sneller dood, dus men bedacht iets anders. Toch zijn er daar bij het schoonmaken om de site te laten gelden als attractie, veel resten gevonden van menselijke beenderen en meer.
Wie de pech had vrouw te zijn en die gevangen genomen werd, werd in een andere ruimte opgesloten, maar niet alvorens de kapitein of een andere leidinggevende had geselecteerd wie zijn bed mocht delen. Die pechvogels werden eruit gehaald, schoon gewassen en gevoed om de meester ter willen te zijn. Werden ze zwanger dan werden ze uit de roulatie gehaald en dan zorgden de vrouwen van de leidinggevenden dat de kinderen gezond geboren waren en daarna werden ze weer bij het ‘grof vuil’ gezet.
De discussie in de groep was wie nou eigenlijk verantwoordelijk was voor dit groot leed. De een zegt de Ashanti, want zij onderhielden voor het grootste deel de slavenroutes, de anderen zeggen de blanken omdat zij de dehumanisering hadden gecultiveerd tot een goed geolied systeem.
Ik weet het niet. Maar het ergste vond ik wel dat boven de kerkers van de mannen er een kerk was. En net daarnaast de geheime opening van die kerker. Mijn vraag…’Waar was God’? In de Bijbel staat ‘waar een of meer in mijn naam mij aanroepen zal ik zijn.’ Was hij daar??? Ik ben te bang om mijn onderbewustzijn die vraag te laten beantwoorden, want ikzelf kan het niet. Koba zit nu met plakband op haar mond te kijken naar mij. Het enige wat mij namelijk laat zijn wie ik ben is het besef dat er een hogere macht is. Want wat als dat niet het geval was. Wat als….
[uit de Ware Tijd, 12/06/2015]
RSS
Facebook
Twitter
